Verkeersongeval. Vrachtwagenchauffeur rijdt op de Hamelandroute, een 80 km-voorrangsweg, in de richting van de Duitse grens. Ter hoogte van tankstation de Hamelandstop draaide bestuurder met zijn personenauto en caravan vóór en in dezelfde rijrichting als de vrachtwagenchauffeur linksaf de Hamelandroute op. De vrachtwagenchauffeur wisselde vervolgens van weghelft om de bestuurder links voorbij te rijden. De bestuurder sloeg wederom linksaf richting het tankstation. Daarbij werd de personenauto van de bestuurder zijdelings aangereden door de vrachtwagen. De bestuurder stelt dat de vrachtwagenchauffeur aansprakelijk is op grond van onrechtmatige daad omdat de snelheid niet zou zijn aangepast op de omstandigheden en er niet tijdig is ingegrepen of is geremd. De rechtbank volgt de bestuurder niet in zijn vorderingen. De rechtbank volgt het verweer van de vrachtwagenchauffeur. Het uitwijken naar de linkerhelft was een handeling om de aanrijding te voorkomen en niet zoals de bestuurder stelt een inhaalmanoeuvre. De vrachtwagenchauffeur is niet aansprakelijk.

Het zoontje is van een sup gevallen die zich achter de boot bevond, daarna is de boot achteruit gaan varen om weg te komen van de kant. Het zoontje is tijdens het achteruit varen onder de boot beland en met zijn voeten/benen in de schroeven van de motor van de boot terechtgekomen. Het zoontje heeft hierbij een crushverwonding aan beide voeten en het rechteronderbeen opgelopen met huidwonden en spier-, pees- en zenuwletsel. De vader van het zoontje stelt dat de bestuurder van de boot aansprakelijk is op grond van onrechtmatige daad. Partijen verschillen in lezing over de toedracht van het ongeval maar het is voor de aansprakelijkheid voldoende dat tussen de partijen vaststaat dat het zoontje samen met het zoontje van de bestuurder op het supboard zat, wat met een touw aan de boot van de bestuurder vastzat, en dat hierna het ongeval heeft plaatsgevonden. De kantonrechter acht het achteruit varen terwijl het supboard aan de boot vastzit, met de kinderen op dit supboard, een gevaarzettende situatie. De bestuurder had dit moeten voorkomen. De bestuurder is daarom aansprakelijk.

Eigenaar van de auto heeft schadevergoeding van meneer gevorderd omdat hij tegen zijn auto heeft geslagen en geschopt. Meneer voert aan dat dit hem niet kan worden toegerekend omdat er sprake was van een situatie van noodweerexces. Er was voorafgaand aan het delict onenigheid en er is sprake van jarenlange overlast tussen de twee partijen. Ten tijde van het delict zat de eigenaar in de auto. De kantonrechter oordeelt dat het beroep op noodweerexces niet slaagt. Meneer heeft hij onvoldoende onderbouwd dat er in die situatie een noodzaak was tot zelfverdediging. Het beroep op eigen schuld aan de kant van de eigenaar slaagt niet.

Arbeidsongeval. De werknemer was werkzaam op een schip en voerde hier de kabelroute-inspectie uit. Tijdens de coronalockdownperiode kon de werknemer het schip niet verlaten, hij verbleef daardoor vanaf 5 april 2021 in een keet/container die de werkgever op het schip als kantoorruimte had geplaatst en sliep in een cabine op het schip. Volgens de werknemer werd hij hierdoor constant blootgesteld aan een geluid met een te hoog geluidsniveau. Hij kreeg vervolgens gezondheidsklachten waaronder oorsuizen (tinnitus). De werknemer vordert aansprakelijkheid van de werkgever voor de door hem geleden en nog te lijden schade. Hij legt aan zijn vordering ten grondslag dat de werkgever zijn verplichtingen als goed werkgever van artikel 7:658 BW niet is nagekomen. De werkgever stelt dat er geen sprake is geweest van schade en dat een causaal verband ontbreekt. Om dit te kunnen onderbouwen eist hij op grond van artikel 843a Rv afgifte van de medische informatie. De kantonrechter oordeelt dat de medische gegevens verschaft dienen te worden omdat de werkgever zich moet kunnen verweren tegen de vordering van de werknemer, de werkgever heeft hierbij een rechtmatig belang.

Deelgeschil. 4-jarige leerling valt van de zijkant van de glijbaan van een klimgymtoren tijdens de gymles nadat ze een klasgenootje had gevraagd om haar een duwtje te geven. De minderjarige leerling heeft hieraan letsel overgehouden. De moeder heeft de school aansprakelijk gesteld voor de geleden en nog te lijden schade van haar dochter. Voor de aansprakelijkheid is van belang of de school haar zorgplicht jegens de leerling heeft geschonden. De rechtbank oordeelt dat er geen sprake is van een schending van de zorgplicht van de school. Uit de beschikbare stukken blijkt dat de school conform de protocollen en de geldende rechtspraak heeft gehandeld.

Deelgeschil. Werknemer is werkzaam geweest in de fabriek van de werkgever. Hij is na een toiletbezoek door een hygiënesluis gegaan waarna hij van de trap is gevallen. Als gevolg van de val heeft hij letsel ondervonden. De verzekeraar van de werkgever heeft aansprakelijkheid betwist. De werknemer stelt dat de werkgever aansprakelijk is op grond van artikel 7:658 lid 4 BW. Er is sprake van een bedrijfsongeval aangezien het ongeval heeft plaatsgevonden tijdens de uitoefening van de werkzaamheden in het bedrijf. Er dient gekeken te worden of de werkgever voldaan heeft aan zijn zorgplicht. De verzekeraar stelt dat valgevaar van een trap niet leidt tot aansprakelijkheid. Het zou een samenloop van omstandigheden zijn geweest die ook in de privésfeer zouden kunnen voorkomen. De kantonrechter is van oordeel dat de zorgplicht wel is geschonden. Er bestaat namelijk voor de werknemer een verplichting om meerdere malen per dag de hygiënesluis met bijbehorende trap te gebruiken. Ter zitting is zelfs gesproken over een frequentie van 7 à 8 keer per dag. Daarmee is sprake van structurele blootstelling aan de mogelijke gevaren van het betreden van de hygiënesluis, zodat dus niet altijd sprake zal zijn van optimale concentratie en alertheid. Hoewel het risico van een val (van een laag trapje) klein is, wordt dit risico groter gelet op het structurele gebruik daarvan. Enerzijds omdat het risico, hoewel op zich klein, zich (veel) vaker voordoet, anderzijds omdat gewenning bij de werknemer een zekere blindheid voor het gevaar in de hand werkt. Indien de werkgever op eenvoudige wijze verwezenlijking van het gevaar kan wegnemen, en hij dit niet heeft gedaan, schendt hij in beginsel zijn zorgplicht. De kantonrechter komt tot het oordeel dat er eenvoudige maatregelen konden worden genomen om het gevaar tegen te gaan en dat de werkgever niet alle veiligheidsmaatregelen heeft ondernomen om verwezenlijking van het gevaar te voorkomen. De kantonrechter acht daarom dat de verzekeraar van de werkgever aansprakelijk is voor de schade van de werknemer.

Bestuurster van de auto heeft in april 2020 door de haar gekozen snelheid haar voertuig niet tot stilstand kunnen brengen binnen de afstand waarover zij de rijbaan kon overzien. Hierdoor verloor zij de macht over het stuur waardoor zij tegen een muur aanreed en tegen een lantaarnpaal. Zij stelt aanspraak te hebben op dekking onder de verzekering. De verzekeraar stelt dat de schade niet in behandeling wordt genomen omdat het gedurende de avondklok, die in verband met de coronapandemie gold, heeft plaatsgevonden. Vast staat dat de schade door de polisvoorwaarden wordt gedekt, er moet gekeken worden of er sprake is van een de uitsluitingsgronden uit de polisvoorwaarden. De verzekeraar dient te bewijzen dat hiervan sprake is. De uitsluitingsgrond ‘terrorisme’ is niet van toepassing in de zaak waardoor de dekking hiermee niet kan worden uitgesloten. De avondklok kan niet worden aangemerkt als een maatregel om het gevaar van kwaadwillige besmetting af te wenden als bedoeld in de polisvoorwaarden. Ook is het niet mogelijk om de dekking uit te sluiten op de basis van de uitsluitingsgrond ‘goede trouw’ die is opgenomen in de polisvoorwaarden. De verzekeraar stelt dat er sprake is van grove schuld omdat er niet anders geoordeeld kan worden dan dat het ongeval heeft plaatsgevonden door een te hoge snelheid. De bestuurster stelt dat het ongeval heeft plaatsgevonden door het plotseling rijden over zand. Het hof oordeelt voorshands dat bewezen is dat de bestuurster met een zo grote snelheid heeft gereden dat de schade is veroorzaakt door grove schuld. De bestuurster zal worden toegelaten tot tegenbewijs.

Deelgeschil. Door een het afbreken van ‘de stuurpen’ van een scooter heeft er een ongeval plaatsgevonden. De bestuurder van de scooter heeft bij het ongeval zijn ribben en been gebroken en een kruisband van zijn knie gescheurd. De bestuurder heeft de importeur van de scooters, type ‘NIU NQi Lite’, aansprakelijk gesteld. In het geschil is de vraag of het afbreken van de stuurpen, waardoor het ongeval heeft plaatsgevonden, is ontstaan door een gebrek in de stuurpen en of de importeur daardoor aansprakelijk is. Dit onderdeel van de zaak leent zich voor een deelgeschil. Het deskundigenrapport laat niet voldoende ruimte voor twijfel dat de stuurpen van de scooter door een productiefout gebrekkig is. Daarom kan er geconcludeerd worden dat de stuurpen is afgebroken door metaalmoeheid die optreedt bij normaal gebruik van de scooter. Dit heeft als gevolg dat er sprake is van een gebrek in de zin van artikel 6:186 BW waar de importeur op grond van artikrl 6:185 BW aansprakelijk voor is. Anders dan ten aanzien van het verzoek tot vaststelling van aansprakelijkheid, is de rechtbank van oordeel dat het verzoek van bestuurder om de importeur te veroordelen om passende recallmaatregelen te nemen dan wel een adequate waarschuwing uit te brengen, zich niet leent voor behandeling in deelgeschil.

Passagier stelt dat een stewardess vlak voor de landing een beker met hete thee over zijn schoot en geslachtsdeel heeft laten vallen waardoor hij tweedegraads brandwonden heeft opgelopen. De passagier heeft gesteld (kort gezegd) dat de stewardess aansprakelijk is ex artikel 17 lid 1 van het Verdrag van Montreal. Het bewijs dat de passagier heeft aangevoerd heeft de stewardess voldoende gemotiveerd betwist waardoor er nu niet kan worden aangenomen dat de stewardess daadwerkelijk een beker hete thee heeft laten vallen over de passagier. De vraag is of er in de deelgeschilprocedure ruimte is voor een bewijsopdracht. Het uitgangspunt van een deelgeschilprocedure is partijen een eenvoudige, snelle en ten opzichte van een bodemprocedure (doorgaans) aanmerkelijk goedkopere toegang tot de rechter te bieden ter oplossing van een (of meerdere) deelgeschil(len) in de buitengerechtelijke onderhandelingsfase. De procedure heeft tot doel dat partijen met behulp van de interventie van de deelgeschilrechter dichter bij een buitengerechtelijke oplossing komen. Het geven van een bewijsopdracht past volgens de kantonrechter niet bij dit uitgangspunt.

Ongeval tijdens een zaalvoetbalwedstrijd. Een deelnemer is tijdens de wedstrijd tegen de zijde van een van de doelen tegen de muur van de zaal gebotst waardoor hij letsel heeft opgelopen aan zijn rechterelleboog. De deelnemer wil de eigenaar (de gemeente) van de sporthal aansprakelijk stellen. De gemeente verhuurt de sporthal aan een bedrijf met het oog op exploitatie ervan. Volgens de exploitatieovereenkomst draagt de gemeente zorg over de sporthal. De sporthal voldoet niet aan de eisen die zijn opgenomen door de KNVB in de ‘spelregels top- en eredivisie zaalvoetbal’. De gemeente beroept zich op artikel 6:181 BW. Dit verweer slaagt. Uit de huurovereenkomst en de exploitatieovereenkomst tussen de gemeente en het desbetreffende bedrijf blijkt dat de sporthal wordt gebruikt in de uitoefening van een bedrijf, te weten de exploitatie van de sportaccommodatie. Voor zover de sporthal niet voldoet aan de eisen die men daaraan in de gegeven omstandigheden kan stellen, rust de aansprakelijkheid daarvoor dus niet op de gemeente maar op het bedrijf. Het verzoek is jegens de gemeente dus niet toewijsbaar op grond van artikel 6:181 BW.