Confrontatie tussen twee zakelijke partners. De rechtbank heeft de eisende partij opgedragen bewijs te leveren voor de stelling dat hij door zijn zakelijke partner is mishandeld. Na het horen van getuigen heeft de rechtbank geoordeeld dat het bewijs dat sprake zou zijn geweest van onrechtmatig handelen niet is geleverd. Daarnaast is de aansprakelijkgestelde partij in een strafrechtelijke procedure vrijgesproken van het hem ten laste gelegde. Opnieuw wordt in hoger beroep een verklaring voor recht gevorderd dat de ene partner jegens de andere partner onrechtmatig heeft gehandeld door hem lichamelijk letsel toe te brengen. Net als de rechtbank, oordeelt het hof dat enkel de getuigenverklaringen onvoldoende zijn voor het te leveren bewijs dat sprake is geweest van onrechtmatig handelen. Duidelijk is dat beide partijen met hun hoofden tegen elkaar zijn gebotst en dat één van hen daardoor een wond aan zijn neus heeft opgelopen. Het hof kan echter niet met een redelijke mate vaststellen dat dat aan de aansprakelijkgestelde partij te wijten is. Het hof bekrachtigt het oordeel van de rechtbank.

Vrouw is in een trampolinepark na een sprong verkeerd geland in een luchtzak en heeft daarbij een onderbeenfractuur opgelopen. Zij houdt de exploitant van het trampolinepark aansprakelijk voor het ongeval. De rechtbank heeft de vordering van de vrouw afgewezen. Met haar hoger beroep richt de vrouw zich tegen het oordeel van de rechtbank dat het causaal verband tussen het gestelde onrechtmatige handelen en de door de vrouw gestelde schade zou ontbreken. Ook grieft zij tegen het oordeel van de rechtbank dat de luchtzak geen gebrekkige zaak zou zijn ex artikel 6:173 BW. Net als de rechtbank, oordeelt het hof dat de vrouw het door haar gestelde causaal verband tussen de gestelde schending van de zorgvuldigheidsnorm en de gestelde schade niet met voldoende feiten en omstandigheden heeft gestaafd. De vrouw heeft onvoldoende gesteld dat de aanwezigheid van een waarschuwing/instructie zou hebben geleid tot een andere situatie met andere gevolgen. Daarnaast zijn geen feiten en omstandigheden gesteld, laat staan bewezen, die de conclusie kunnen rechtvaardigen dat de val en schade een gevolg zijn van enig gebrek van de luchtzak. Het hof bekrachtigt het oordeel van de rechtbank.

Tijdens een voetbalwedstrijd voert een voetballer een sliding tackle uit op een andere voetballer. De bal werd niet geraakt, maar het rechterbeen van de voetballer werd getackeld. Als gevolg van deze tackle heeft de voetballer zijn kuit- en scheenbeen gebroken. Aan de vordering is ten grondslag gelegd dat de voetballer met het uitvoeren van de sliding tackle onrechtmatig zou hebben gehandeld in de zin van artikel 6:162 BW. De rechtbank leidt uit alle verklaringen in samenhang bezien af dat de tackle in het kader van een sport- en spelsituatie heeft plaatsgevonden. Dat de voetballer te laat was met zijn tackle duidt erop dat hij de spelregels heeft overtreden. Dat hij daarmee zodanig gevaarlijk heeft gehandeld dat de andere voetballer deze tackle niet hoefde te verwachten, is naar het oordeel van de rechtbank niet vast komen te staan. Ten slotte is ook niet vast komen te staan dat de voetballer doelbewust het risico heeft genomen dat hij met zijn tackle letselschade zou toebrengen aan de andere voetballer. Er is onvoldoende geconcretiseerd waarom een aanmerkelijke kans op letsel voorzienbaar was. De rechtbank passeert het bewijsaanbod en de vorderingen worden afgewezen.

Geen letsel. WAM-verzekeraar wil in de door haar 17 voorgelegde zaken geen buitengerechtelijke incassokosten ex artikel 6:96 lid 2 sub c BW betalen. Volgens haar was het niet redelijk om kosten te maken, omdat er over de aansprakelijkheid geen discussie was (te verwachten). Het gaat steeds om een eenvoudige aanrijding met slechts blikschade tot gevolg. De rechtbank oordeelt dat is voldaan aan de dubbele redelijkheidstoets. Ook bij het verhalen van ‘evidente blikschade’ dienen de redelijke buitengerechtelijke kosten vergoed te worden.

Gecombineerde behandeling deelgeschil (verzoek slachtoffer) en voorlopig deskundigenbericht (verzoek verzekeraar). Een destijds 10-jarige jongen is op zijn fiets aangereden door een automobilist met hersenletsel tot gevolg. Om de ongevalsgevolgen in kaart te kunnen brengen hebben partijen in gezamenlijke opdracht aan een (kinder)neuroloog een deskundigenonderzoek laten uitvoeren. Over de (uiteindelijke) benoeming van een deskundige die een neuropsychologisch onderzoek zou moeten uitvoeren hebben partijen geen overeenstemming bereikt. In deelgeschilprocedure vordert het slachtoffer dat het neuropsychologische onderzoek, dat na de ontstane impasse eenzijdig namens het slachtoffer was uitgevoerd, als hulponderzoek in het kader van het onderzoek van de (kinder)neuroloog kan worden gebruikt. De verzekeraar heeft een verzoek tot het gelasten van een voorlopig deskundigenbericht ingediend. De rechtbank wijst het verzoek in deelgeschil af. Hoewel de schadeafwikkeling lang duurt, is er geen nadere onderbouwing gegeven voor het feit dat hij op dat moment niet meer kon wachten op het nieuwe voorstel van de verzekeraar van de wederpartij. Er is voorbijgegaan aan de rechten van de verzekeraar, door het rapport zonder de verzekeraar tot stand te laten komen. Partijen zijn het eens over het feit dat er een neuropsychologisch onderzoek moet plaatsvinden als hulponderzoek bij het neurologisch onderzoek dat de (kinder)neuroloog heeft verricht. Het neurologisch en neuropsychologisch onderzoek zijn noodzakelijk om meer duidelijkheid te verkrijgen over de invloed van de pre-existente ADHD/dyslexie op de door het hersenletsel ontstane klachten en beperkingen bij het slachtoffer. De rechtbank beveelt in het voorlopig deskundigenbericht een onderzoek door een door de verzekeraar voorgestelde deskundige en wijs het subsidiaire verzoek toe.

Strafrecht. Veroordeling voor poging doodslag op een achttien dagen oude baby. Aan het slachtoffer wordt een bedrag van € 50.000 aan immateriële schadevergoeding toegekend. Een bedrag van € 100.000 was gevorderd. Daarbij is van belang dat sprake is van letsel, maar dat beoordeling van dit letsel, mede bezien in het licht van het feit dat het nu nog niet duidelijk is hoe de verdere ontwikkeling van dit letsel zal zijn, ook gelet op de nog zeer jonge leeftijd van het slachtoffer, een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. De benadeelde partij zal in het overige gedeelte van de vordering dan ook niet-ontvankelijk worden verklaard. De benadeelde partij kan dit deel van de vordering nog aan de burgerlijke rechter voorleggen.

Conclusie advocaat-generaal Lindenbergh. Beveiliger deelt tijdens een après-ski-evenement een klap uit aan een bezoeker. In Oostenrijk volgt een strafrechtelijke vervolging en de beveiliger tracht de daarmee gemoeide kosten ex artikel 7:658 lid 2 BW te verhalen op de organisator van het evenement. Het hof komt niet toe aan de vraag of de organisator geldt als werkgever van de beveiliger, dan wel een daarmee gelijkgestelde in de zin van artikel 7:658 lid 4 BW, en volstaat met het oordeel dat de beveiliger onvoldoende gemotiveerd heeft betwist dat hij opzettelijk en onnodig geweld heeft gebruikt en dat daarmee de schade waarvan hij vergoeding vordert in belangrijke mate het gevolg is van zijn opzet of bewuste roekeloosheid. Naast dit oordeel wordt in cassatie ook bestreden het (feitelijke) oordeel dat niet gebleken is dat de beveiliger niet anders kon dan een klap uitdelen en het oordeel dat noodweerexces gesteld noch gebleken is. De conclusie van advocaat-generaal Lindenbergh strekt tot verwerping van het cassatieberoep. Dat voor toepassing van artikel 7:658 lid 2 BW het opzet gericht moet zijn op de specifieke (wijze van veroorzaking van de) schadeposten waarvan vergoeding wordt gevorderd (in casu: de kosten van het in Oostenrijk ter verantwoording worden geroepen voor de rechter), vindt geen steun in het recht. Ook als het zou gaan om bewuste roekeloosheid, gaat het in artikel 7:658 lid 2 BW immers om bewustheid ten aanzien van het ongevalsrisico; niet ten aanzien van de wijze waarop zich daaruit uiteindelijk concrete schadeposten manifesteren. De andere cassatieonderdelen falen eveneens.

Schadebegroting na achteropaanrijding. Het hof komt niet terug op bindende eindbeslissingen. Het gaat om whiplashklachten die passen bij een aanrijding van achteren en waarvoor geen andere verklaring aangewezen kan worden. De levensloop van mevrouw ná ongeval is volstrekt niet te rijmen met het verweer van de verzekeraar dat er geen sprake is van een consistent, consequent en samenhangend klachtenpatroon bij het in aanmerking genomen causaal verband. Het lagesnelheidsverweer van de verzekeraar wordt verworpen. Ten aanzien van de gestelde arbeidsvermogensschade is het hof van oordeel dat het feit dat zij geen betaalde arbeid heeft kunnen vinden, rechtstreeks het gevolg is van haar klachten. Omdat die klachten ongevalsgevolg zijn, zal het hof bij de schadebegroting uitgaan van de daadwerkelijke situatie. Daarbij betrekt het hof ook dat de schadeafhandeling inmiddels meer dan twinitg jaar sinds het ongeval heeft geduurd en dat de verzekeraar van de wederpartij ook nauwelijks heeft ingezet op re-integratie, daar waar mevrouw wel gemotiveerd was om te re-integreren en daarvoor zelf moeite heeft gedaan. Het hof gaat ervan uit dat mevrouw, die een afgeronde havo-opleiding heeft gevolgd en een hbo-studie was aangevangen (die zij na het ongeval heeft gestaakt) in de situatie zonder ongeval een mastergraad zou hebben behaald en – mede vanwege de specifieke affiniteit met deze studie en (top)sport – zou zijn gaan werken als sportfysiotherapeut met een werkweek van 40 uur. Tot 1 januari 2024 gaat het hof uit van de feitelijke situatie (geen resterend verdienvermogen). Vanaf 1 januari 2024 gaat het hof mede op basis van de uitkomst van het rapport van een arbeidsdeskundige uit van een resterend verdienvermogen van 115% van het minimumloon, te bereiken binnen vijf jaren na 1 januari 2024. Het hof wijst re-integratiekosten die mevrouw zal moeten maken – gelet op de afstand tot de arbeidsmarkt – in die vijf jaren toe tot een bedrag van € 25.936. Bij de berekening van de schade dient rekening te worden gehouden met terugvordering van de ontvangen bijstandsuitkering. De immateriële schadevergoeding begroot het hof op € 20.000.

Toewijzing verzoek voorlopig getuigenverhoor ter zake van vermoedens van een opzetaanrijding. Aanrijding tussen een auto en een gehuurde bus. De WAM-verzekeraar van de verhuurder van de bus heeft twijfels over haar aansprakelijkheid, omdat zij vermoedens heeft dat de aanrijding in scène is gezet. In deze procedure verzoekt de WAM-verzekeraar om een voorlopig getuigenverhoor te bevelen. De rechtbank heeft het verzoek afgewezen. Het hof wijst het verzoek alsnog toe. Anders dan de rechtbank komt het hof tot de conclusie dat aan de formele vereisten die de wet aan een verzoek tot het houden van een voorlopig getuigenverhoor stelt is voldaan en er is geen sprake van een afwijzingsgrond. Allianz maakt geen misbruik van haar bevoegdheid van een voorlopig getuigenverhoor en er is geen andere zwaarwegende reden die tot afwijzing van het verzoek moet leiden.

Beroepsaansprakelijkheid belangenbehartiger bij afhandeling van whiplashschade? Het gaat in deze zaak om de vraag of een belangenbehartiger een beroepsfout heeft gemaakt bij de afwikkeling van de letselschade van een cliënte als gevolg van een verkeersongeval waaraan zij whiplashachtige klachten heeft overgehouden. Met behulp van de belangenbehartiger is met de WAM-verzekeraar van de bestuurder van de andere betrokken auto een vaststellingsovereenkomst gesloten. Volgens de cliënte had de belangenbehartiger deze regeling niet moeten adviseren en heeft hij daarmee een beroepsfout gemaakt. Bij het Tuchtcollege NIVRE heeft zij een klacht ingediend, maar daar heeft zij geen gelijk gekregen. Ook in deze procedure krijgt de vrouw geen gelijk. De rechtbank heeft begrip voor het gevoel van de vrouw dat de slotbepaling geen recht deed aan haar situatie, want er is buiten haar schuld een ongeval overkomen en haar lage inkomen leidde tot een laag maatmaninkomen bij het UWV wat vervolgens leidde tot een laag arbeidsongeschiktheidspercentage. Echter, is dit de belangenbehartiger niet te verwijten.