Strafrecht. De verdachte wordt veroordeeld voor moord en poging tot moord. De echtgenote van het overleden slachtoffer en tevens zelf slachtoffer van de poging tot moord krijgt € 20.000 aan affectieschade toegewezen. De echtgenote is geconfronteerd met de directe gevolgen van het strafbare feit. Hoewel zij het steken niet direct heeft gezien, heeft zij haar echtgenoot wel bloedend zien zitten terwijl zij zelf werd aangevallen. Deze confrontatie heeft een hevige emotionele schok bij haar teweeggebracht, wat heeft geleid tot PTSS. De rechtbank kent haar een bedrag van € 10.000 toe aan shockschade, waarbij de rechtbank opmerkt dat er enige vorm van samenloop zit tussen de gevorderde affectieschade en de shockschade. De echtgenote heeft bij de aanval lichamelijk en geestelijk letsel opgelopen. Ze is hierdoor in haar persoon aangetast zoals bedoeld in artikel 6:106 aanhef en onder b BW. De rechtbank kent haar hiervoor een bedrag van € 7.500 toe. De dochter en zoon van het overleden slachtoffer krijgen beiden € 17.500 aan affectieschade toegekend. De rechtbank verklaart de vorderingen voor shockschade van de dochter en zoon niet-ontvankelijk nu het niet aannemelijk is geworden dat de confrontaties met de verwondingen van hun moeder en het lichaam van hun vader in het mortuarium een hevige emotionele schok bij hen teweeg hebben gebracht. De gestelde geestelijke klachten kunnen immers ook het gevolg zijn van het leed dat door het verlies van een dierbare is veroorzaakt. Shockschade is niet bedoeld om klachten die daaruit voortvloeien te compenseren.

Strafrecht. De verdachte wordt veroordeeld voor brandstichting met de dood tot gevolg, de moord op zijn ex-schoonmoeder en de pogingen tot moord op zijn ex-partner en haar nieuwe partner. Hij wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf van achttien jaar met aftrek van het voorarrest. De dochter van de overledene krijgt € 25.000 toegekend aan shockschade. Zij was aanwezig in de woning ten tijde van de brandstichting en heeft haar moeder volledig in brand zien staan. Dit heeft tot geestelijk letsel geleid. Zij krijgt ook € 17.500 toegekend aan affectieschade. De andere dochter van de overledene heeft haar moeder pas gezien toen de brand al uit was. Hoewel er bij haar PTSS is vastgesteld is de rechtbank van oordeel dat met de gegeven onderbouwing op dit moment onvoldoende is komen vast te staan of de beschreven gevolgen zijn ontstaan door de confrontatie met haar verbrande moeder of met de brandstichting in het geheel en haar uiteindelijke overlijden. De rechtbank verklaart haar voor dit deel van de vordering niet-ontvankelijk. Wel krijgt zij € 17.500 toegekend aan affectieschade. De schoonzoon van de overledene heeft de overledene in brand zien staan, wat voor geestelijk letsel heeft gezorgd. De rechtbank begroot de vergoedbare shockschade naar billijkheid op € 15.000. De andere schoonzoon van de overledene krijgt geen shockschade toegekend. Op grond van het dossier kan niet vastgesteld worden dat hij de overledene in brand heeft zien staan en er is ook geen medisch stuk overgelegd op grond waarvan kan worden vastgesteld dat er bij hem sprake zou zijn van geestelijk letsel. Het beroep van beide schoonzonen op de hardheidsclausule ex artikel 6:108 lid 4 sub g BW slaagt niet. Ook het nichtje en de kleinkinderen van de overledene krijgen geen shockschade toegekend en hun beroep op de hardheidsclausule slaagt eveneens niet. Verder vorderen de erfgenamen van de overledene namens de overledene smartengeld. Volgens de rechtbank is er niet voldaan aan het zogenoemde mededelingsvereiste en wordt de vordering niet-ontvankelijk verklaard. Weliswaar heeft de raadsman van de erfgenamen een dag na de brandstichting een aansprakelijkheidsstelling verzonden naar zowel de officier van justitie als de raadsman van verdachte, maar de overledene was op dat moment niet in staat om haar wil hieromtrent kenbaar te maken en werd al vertegenwoordigd door de erfgenamen.

Strafrecht. De verdachte wordt veroordeeld voor het medeplegen van poging tot doodslag, waarbij het slachtoffer met een vuurwapen door zijn hoofd is geschoten. Hij krijgt een gevangenisstraf van negen jaar opgelegd met aftrek van voorarrest. Het slachtoffer heeft ernstig letsel opgelopen in de vorm van onder meer schedelfracturen en een forse, blijvende hersenbeschadiging. Hij verblijft in een revalidatiecentrum en is volledig afhankelijk van intensieve zorg. De rechtbank kent € 400.000 toe aan het slachtoffer als vergoeding voor de immateriële schade. Het beroep van de broer van het slachtoffer op de hardheidsclausule ex artikel 6:108 lid 4 sub g BW slaagt niet. Wel krijgt hij € 15.000 toegekend aan shockschade aangezien hij gezien heeft hoe zijn broer door het hoofd werd geschoten en eerste hulp heeft verleend. Dit heeft tot geestelijk letsel geleid. De vriendin van het slachtoffer krijgt ook € 15.000 toegekend aan shockschade. Zij heeft niet gezien hoe het slachtoffer werd neergeschoten, maar heeft wel samen met de broer van het slachtoffer eerste hulp verleend. De kinderen van het slachtoffer krijgen ieder € 17.500 aan vergoeding van affectieschade. De ouders van het slachtoffer krijgen ieder € 15.000, aan vergoeding van affectieschade. Het beroep van de twee andere broers van het slachtoffer op de hardheidsclausule ex artikel 6:108 lid 4 sub g BW slaagt niet.

Een man is in 2022 met hoge snelheid op een auto met twee inzittenden gebotst. De twee inzittenden zijn als gevolg van het ongeval overleden. De man had ongeveer anderhalf keer de toegestane hoeveelheid alcohol gedronken. Met betrekking tot dit ongeval is hij in 2024 veroordeeld voor onder andere overtreding van artikel 6 Wegenverkeerswet tot een gevangenisstraf voor de duur van 36 maanden, waarvan 18 maanden voorwaardelijk. De personenauto waarin hij reed was door zijn moeder verzekerd. De WAM-verzekeraar wil dat de man de betaalde en nog te betalen schadevergoeding aan de nabestaanden van de inzittenden vergoedt aan de verzekeraar. Volgens de WAM-verzekeraar is zij op grond van diverse polisuitsluitingen (waaronder de alcoholclausule en de clausule over opzet, grove schuld of bewuste roekeloosheid) niet tot dekking gehouden en mocht de man niet te goeder trouw aannemen dat zijn aansprakelijkheid door een verzekering was gedekt. De rechtbank oordeelt dat de man aansprakelijk is voor de overlijdensschade ten gevolge van het verkeersongeval en dat de WAM-verzekeraar die schade op grond van artikel 15 lid 1 WAM mag verhalen op de man. Het door de WAM-verzekeraar gevorderde totaalbedrag is bij gebrek aan een deugdelijke onderbouwing en grondslag niet toewijsbaar. De tegenvordering van de man dat de WAM-verzekeraar de interne en externe frauderegistraties ongedaan moet maken is toewijsbaar aangezien er geen sprake is van fraude.

Vervolg op een tussenbeschikking. In deze beschikking vernietigt het hof de bestreden beschikking van de rechtbank en wijst het verzoek om een voorlopig deskundigenbericht toe. Een deskundige wordt benoemd en het hof formuleert vragen die aansluiten bij de IWMD-vraagstelling die aan de deskundige worden voorgelegd. Partijen hebben geen bezwaren tegen deze vragenstelling.

Een werknemer verrichtte werkzaamheden voor een vennootschap en aan de vennootschap gelieerde ondernemingen. Volgens de man heeft hij in de uitoefening van zijn werkzaamheden een burn-out gekregen, wat tot zijn arbeidsongeschiktheid heeft geleid. Dit zou een rechtstreeks gevolg zijn van de werkomstandigheden bij de vennootschap. De vennootschap heeft volgens de man niet voldaan aan de op haar rustende zorgplicht, zodat zij op grond van artikel 7:658 BW aansprakelijk is voor de door hem geleden en te lijden schade. Omdat de vennootschap ontbonden is stelt de man er belang bij te hebben de aansprakelijkheidsverzekeraar van de vennootschap rechtstreeks aan te spreken op de voet van artikel 7:954 BW. De kantonrechter heeft de vorderingen van de man afgewezen omdat hij onvoldoende heeft gesteld en onderbouwd dat hij in de uitoefening van zijn werkzaamheden voor de vennootschap schade heeft geleden. De man is hier tegen in hoger beroep gegaan. Het hof oordeelt dat het hoger beroep niet slaagt. Het hof ziet geen aanleiding om de arbeidsrechtelijk omkeringsregel toe te passen nu het causaal verband daarvoor te onzeker is en door de werknemer te weinig is gesteld. Dit betekent dat het aan de man is om voldoende gemotiveerd te stellen en bewijzen dat er sprake is van schade in de uitoefening van zijn werkzaamheden en dat er een causaal verband zit tussen de opgelopen schade en de werkzaamheden. De man heeft zijn stellingen in hoger beroep echter niet nader onderbouwd. Het hof komt niet toe aan de vraag of de vennootschap de op haar rustende zorgplicht heeft geschonden.

In 2017 heeft een voorval plaatsgevonden tussen een bestuurder van een auto en een voetganger. Volgens de voetganger is er sprake geweest van een aanrijding waarbij hij letsel heeft opgelopen. De WAM-verzekeraar van de bestuurder betwist dat er sprake is geweest van een aanrijding. De rechtbank heeft geconcludeerd dat vast is te komen staan dat een aanrijding heeft plaatsgevonden en dat de WAM-verzekeraar van de bestuurder gehouden is tot vergoeding van de schade die de voetganger heeft geleden en/of zal lijden als gevolg van de aanrijding. De WAM-verzekeraar is tegen deze uitspraak in hoger beroep gegaan. Het hof kan zich niet verenigen met de bewijswaardering door de rechtbank. Naast de partijverklaring van de voetganger en de bewijsmiddelen die zijn terug te voeren op eigen verklaringen van de voetganger zijn geen aanvullende bewijzen voorhanden die zodanig sterk zijn en zodanig essentiële punten betreffen dat zij de stelling van de voetganger dat een aanrijding heeft plaatsgevonden voldoende geloofwaardig maken, ook niet als alle voorhanden zijnde bewijsmiddelen, met inbegrip van de verklaringen van de voetganger zelf, in de bewijswaarderingen worden betrokken.

Kort geding. Een bestuurster is in 2022 betrokken geweest bij een verkeersongeval. De bestuurster heeft een deelgeschilprocedure gevoerd tegen de WAM-verzekeraar van de andere bestuurder over de aansprakelijkheid voor het ongeval, waarin geoordeeld is dat de andere bestuurder voor 50% aansprakelijk is voor de gevolgen van het ongeval. De WAM-verzekeraar heeft een voorschot van in totaal € 15.000 betaald aan de bestuurster. De bestuurster vordert een aanvullend voorschot in dit kort geding omdat zij financiële problemen heeft. In deze procedure wordt door de WAM-verzekeraar het causaal verband betwist tussen de door de bestuurster gestelde klachten en beperkingen en het ongeval. Naast het voeren van een lagesnelheidsverweer benoemt de WAM-verzekeraar een aantal (mogelijke) alternatieve oorzaken voor de gestelde gezondheidsklachten. Bij deze stand van zaken kan het causaal verband (nog) niet worden aangenomen. De vordering wordt afgewezen.

Deelgeschil. Een vrouw verzoekt de kantonrechter voor recht te verklaren dat haar behandelaar aansprakelijk is voor de schade, zowel materieel als immaterieel, die zij heeft geleden en nog zal lijden als gevolg van het onrechtmatig handelen van de behandelaar. Volgens de vrouw heeft de behandelaar onrechtmatig jegens haar gehandeld door tijdens haar zwangerschap aan haar te vertellen dat de uitslag van haar NIPT-test negatief was, terwijl deze in werkelijkheid positief was op het syndroom van Down. Hier kwam zij pas achter toen ze al 25 weken zwanger was. De handelingen van de behandelaar hebben ertoe geleid dat de behandelaar een keuze voor de vrouw heeft gemaakt. Het leven van de vrouw en haar gezin is ernstig ontwricht. De behandelaar weigert inhoudelijk te reageren en aansprakelijkheid te erkennen. De kantonrechter verklaart zichzelf onbevoegd omdat de vordering van onbepaalde waarde is en er geen duidelijke aanwijzingen zijn dat de verlangde schadevergoeding geen hogere waarde vertegenwoordigt dan de competentiegrens van € 25.000 ex artikel 92 sub b Rv. De zaak gaat ook niet over een onderwerp dat altijd door de kantonrechter moet worden behandeld. De zaak wordt door verwezen naar de relatief en absoluut bevoegde rechter.

Een bestuurster van een personenauto is in 2019 van achteren aangereden door een andere personenauto. De WAM-verzekeraar van de achterste personenauto heeft aansprakelijkheid erkend. De advocaat van de bestuurster heeft na een deelgeschilbeschikking, waarin is geoordeeld dat het causale verband tussen het ongeval en de klachten van de bestuurster (nog) niet aannemelijk is gemaakt, medisch advies ingewonnen met het doel om toch aan te tonen dat het causaal verband bestaat. De bestuurster vordert nu dat de facturen voor dit medische advies vergoed worden door de WAM-verzekeraar. Volgens de kantonrechter is niet aan de dubbele redelijkheidstoets als bedoeld in artikel 6:96 lid 2 BW voldaan. Het gevraagde medisch advies is veel uitgebreider dan noodzakelijk en gerechtvaardigd is, gelet op de inhoud van de deelgeschilbeschikking en de stand van zaken in het schadeafwikkelingstraject met de verzekeraar. De WAM-verzekeraar is niet verplicht tot vergoeding van een hoger bedrag aan kosten voor medisch advies dan zij al aan de bestuurster heeft voldaan.