Hoger beroep. Een automobiliste is met het rechtervoorwiel van haar auto over de voet gereden van een pakketbezorger die de weg opliep terwijl de automobilist een stilstaande vrachtwagen passeerde. De pakketbezorger heeft als gevolg daarvan letsel opgelopen. De rechtbank oordeelde dat het beroep op overmacht niet slaagde, maar het beroep op eigen schuld wel. Het hof bekrachtigt dit oordeel. De automobiliste had vanwege de verkeerssituatie ter plaatse rekening moeten houden met de mogelijkheid dat er in een woonwijk iemand achter de vrachtwagen vandaan zou kunnen komen. De omstandigheid dat zij reed in een elektrische auto had bij haar tot extra waakzaamheid moeten leiden: in de eerste plaats omdat een dergelijke auto (veel) minder goed te horen is, in de tweede plaats omdat een elektrische auto een groter acceleratievermogen heeft dan een auto met een verbrandingsmotor, waardoor de snelheid waarmee de auto optrekt hoger kan zijn dan bij een auto met een verbrandingsmotor. De pakketbezorger had echter voorrang moeten verlenen aan de automobiliste. Het hof is dus evenals de rechtbank van oordeel dat zowel de fout van de pakketbezorger als de automobiliste in gelijke mate aan het ongeval hebben bijgedragen en dat de mate van verwijtbaarheid aan de zijde van de automobiliste groter is dan die van pakketbezorger.

Verzoek voorlopig deskundigenbericht. Verzoek tot benoemen verzekeringsgeneeskundige afgewezen. Deskundigenbericht kan partijen onvoldoende opleveren gelet op de discussie over het causaal verband. In 2016 is een bestuurder van een auto van achteren aangereden. De WAM-verzekeraar van de auto die de bestuurder heeft aangereden heeft aansprakelijkheid voor de gevolgen van het ongeval erkend. De bestuurder stelt dat hij pijnklachten aan zijn nek heeft en cognitieve problemen ervaart. De verzekeraar betwist het causaal verband tussen de gestelde klachten en het ongeval. De bestuurder verzoekt de rechtbank een voorlopig deskundigenbericht te gelasten met benoeming van een verzekeringsgeneeskundige. Dit deskundigenonderzoek is volgens hem nodig om opheldering te krijgen over de actuele beperkingen en daarmee gepaard gaande belastbaarheid, zodat de mate van blijvende invaliditeit en de daarmee gepaard gaande schade kan worden bepaald. Er zijn al eerdere rapporten opgemaakt. De kantonrechter overweegt dat partijen het eens zijn dat op basis van die rapporten de causaliteitsvraag moet worden beantwoord, maar dat partijen lijnrecht tegenover elkaar staan voor wat betreft de interpretatie van die rapporten. De procedure tot het houden van een voorlopig deskundigenbericht is niet de aangewezen procedure om te beoordelen wat uit de rapporten blijkt en om de discussie tussen partijen over het causaal verband te beslechten. Naar het oordeel van de rechtbank moet eerst die discussie worden beslecht voordat een verzekeringsarts kan worden benoemd. Indien immers het deskundigenbericht wordt gelast zonder dat voornoemde discussie is beslecht, dan zal dit leiden tot een rapport dat (mogelijk) uitgaat van te veel klachten en beperkingen veroorzaakt door het ongeval. Het deskundigenbericht biedt daarmee geen mogelijkheid tot het verkrijgen van zekerheid over de causaliteitsvraag en – in het verlengde daarvan – de omvang van de schade, zodat aan de hand daarvan onvoldoende inschatting kan worden gemaakt van de proceskansen. Dit onderzoek zal partijen dan ook onvoldoende opleveren. De kantonrechter wijst het verzoek af.

Deelgeschil. Een werknemer stelt dat hij in 2023 twee keer gezondheidsschade heeft opgelopen bij arbeidsongevallen tijdens tilwerkzaamheden. De werknemer spreekt de werkgever (en zijn verzekeraar) aan voor vergoeding van zijn schade. De kantonrechter oordeelt dat de werkgever niet aan zijn zorgplicht heeft voldaan en daarom aansprakelijk is voor de schade die de werknemer heeft geleden en nog lijdt als gevolg van deze arbeidsongevallen. Wat betreft de beroepsziekteclaim van de werknemer over de periode tussen 2018 en 2023 oordeelt de kantonrechter dat op dit moment niet kan worden vastgesteld dat de gestelde gezondheidsklachten door de blootstelling aan de in potentie schadelijke arbeidsomstandigheden bij de werkgever kunnen zijn ontstaan. Om die causale relatie te kunnen aannemen is onafhankelijk medisch deskundigenbewijs nodig. Voor bewijslevering leent de deelgeschilprocedure zich echter niet. Het verzoek tot vaststelling van aansprakelijkheid zal op dit punt daarom worden afgewezen.

Deelgeschil. Een werknemer stelt dat hij in 2021 tijdens zijn werkzaamheden letsel aan zijn linkerschouder en -sleutelbeen heeft opgelopen toen hij als enige hard aan een kabel trok. De werknemer verzoekt de kantonrechter nu om voor recht te verklaren dat zijn werkgever aansprakelijk is voor de geleden en nog te lijden schade als gevolg van het arbeidsongeval. De werkgever betwist dat het door de werknemer genoemde arbeidsongeval heeft plaatsgevonden en verwijst daartoe naar verklaringen van diverse oud-collega’s die tijdens een voorlopig getuigenverhoor zijn afgelegd. Daarnaast voert de werkgever aan dat uit de overgelegde medische verklaringen blijkt dat de werknemer slechts bij de huisarts is geweest die geen letsel heeft gediagnosticeerd maar de werknemer alleen heeft verwezen naar een fysiotherapeut. De kantonrechter oordeelt dat niet is vast komen te staan dat het arbeidsongeval heeft plaatsgevonden. Slechts de eigen verklaring van de werknemer ondersteunt de stelling dat er een arbeidsongeval heeft plaatsgevonden, maar dat is onvoldoende om het bestaan van het arbeidsongeval aan te kunnen nemen. Hierdoor komt de kantonrechter niet toe aan de vraag of op de werkgever in haar hoedanigheid enige aansprakelijkheid jegens de werknemer rust. De verzochte verklaring voor recht wordt afgewezen.

In 2020 raakte een werknemer ingesloten, waarna hij een deur open trapte om zichzelf te bevrijden. Volgens de werknemer heeft hij hierdoor letsel aan zijn rechterenkel opgelopen. De werknemer vordert nu dat de kantonrechter voor recht verklaart dat zijn werkgever aansprakelijk is voor de volledige schade die hij als gevolg van het arbeidsongeval heeft geleden en nog zal lijden en dat de verzekeraar van de werkgever verplicht is de schade te vergoeden. Volgens de werknemer heeft zijn werkgever zijn zorgplicht geschonden door geen maatregelen te nemen om insluitingsgevaar bij alleen werken te voorkomen. De werkgever en de verzekeraar betwisten dat het arbeidsongeval heeft plaatsgevonden en voeren aan dat het letsel van de werknemer door andere oorzaken kan zijn ontstaan. De kantonrechter oordeelt dat kan worden vastgesteld dat de werknemer tijdens het werk opgesloten is geraakt en tegen de deur heeft getrapt, maar niet dat hierdoor letsel aan zijn rechterenkel is ontstaan. Om die reden komt de kantonrechter niet toe aan een verdere beoordeling van het geschil, namelijk of de werkgever zijn zorgplicht heeft geschonden.

Conclusie advocaat-generaal Hartlief. Verkeersongeval. Het geschil draait om de vraag of de gesubrogeerde zorgverzekeraar regres kan nemen voor hetzelfde vergoedingspercentage als het verkeersslachtoffer zelf met de aansprakelijkheidsverzekaar is overeengekomen. Het hof is, in navolging van de rechtbank, tot het oordeel gekomen dat de gesubrogeerde zorgverzekeraar aanspraak heeft op een vergoeding van (niet meer dan) 50% van haar schade. Het hof heeft tot uitgangspunt genomen dat voor de aanspraak van de gesubrogeerde zorgverzekeraar bepalend is tot welk vergoedingspercentage de causale verdeling en de ‘gewone’ billijkheidscorrectie leiden, waarbij de billijkheidscorrectie voor regresnemers tot een bijstelling van slechts beperkte omvang kan leiden ten opzichte van het vergoedingspercentage op basis van de causale verdeling. Het hof heeft een bijstelling naar 50% billijk geacht. De conclusie van de advocaat-generaal strekt tot verwerping van het cassatieberoep. Volgens de advocaat-generaal vindt de opvatting van de gesubrogeerde verzekeraar dat het vergoedingspercentage waarop zij in dergelijke gevallen aanspraak kan maken, in beginsel gelijk is aan het vergoedingspercentage van het verkeersslachtoffer zelf geen steun in het recht, omdat de gesubrogeerde verzekeraar dan ofwel de toepassing van de 50%-regel miskent ofwel miskent dat in regresverhoudingen het resultaat van de causale verdeling op grond van de billijkheid doorgaans slechts in beperkte mate kan worden bijgesteld.

De man stelt schade te hebben ondervonden door vuurwerk. Hij stelt dat de twee andere mannen door zijn auto te vernielen en door te pogen vuurwerk naar binnen te gooien om hem (zwaar) te mishandelen, strafbare gedragingen en daarmee onrechtmatige gedragingen hebben begaan als bedoeld in artikel 6:162 BW, als gevolg waarvan hij schade heeft geleden. Er zou in de avond van 10 december 2022 vuurwerk zijn afgestoken en in de vroege ochtend van 11 december 2022. De kantonrechter acht het voldoende bewezen dat er onrechtmatig jegens de man is gehandeld door vuurwerk te laten ontploffen bij diens auto en de woning van zijn vriendin op de avond van 10 december 2022 en vuurwerk door de brievenbus te doen in de ochtend van 11 december 2022. De eerste man die het vuurwerk heeft afgestoken is aansprakelijk op grond van artikel 6:162 BW voor de geleden schade. De tweede man is op grond van artikel 6:166 BW aansprakelijk voor beide gebeurtenissen. De kantonrechter is van oordeel dat, mede gelet op de jeugdige leeftijd van de man ten tijde van de onrechtmatige daad en de gevolgen daarvan voor hem, een schadevergoeding, voor gehoorschade en de psychische klachten, van € 5.000 billijk is.

Een professioneel wielrenner is op 16 juni 2020 tijdens het nabootsen van een wedstrijdsituatie gevallen. De wielrenner is in de berm terechtgekomen en daar gevallen op de ruwe keien (breukstenen) die direct naast het fietspad liggen. Hij heeft daarbij letsel opgelopen. De wielrenner is deze procedure gestart om de Provincie en de Staat, als wegbeheerder en eigenaar van het fietspad, aansprakelijk te stellen. De wielrenner stelt dat er sprake is van aansprakelijkheid op grond van artikel 6:174 BW. De Provincie en de Staat wijzen aansprakelijkheid af. De rechtbank is van oordeel dat naar objectieve maatstaven gemeten de kans op een ongeval klein is en het fietspad niet gebrekkig is. Hierop stuit ook de gestelde aansprakelijkheid op grond van artikel 6:162 BW af, omdat deze op dezelfde feiten en stellingen berust. Het fietspad voldoet aan de CROW-richtlijnen, daarnaast valt de manier waarop de wielrenner het fietspad gebruikte niet onder het te verwachten gebruik van het fietspad. Tot slot konden aanvullende maatregelen niet worden gerealiseerd en kon dit redelijkerwijs ook niet worden verwacht van de Provincie en de Staat.

Strafrecht. Verdachte heeft op 21 februari 2024 het 17-jarige slachtoffer met een messteek om het leven gebracht. Verdachte koesterde wrok over de manier waarop het slachtoffer de relatie had verbroken en heeft vervolgens bedacht hoe hij haar kon terugpakken. Verdachte heeft het slachtoffer opgewacht toen zij van haar bijbaan naar huis fietste en heeft haar vervolgens in haar rug gestoken. Het slachtoffer is ter plaatse, vlak bij haar huis, overleden. De ouders en de zus van het slachtoffer vorderen vergoeding van affectieschade op grond van artikel 6:108 BW. De ouders van het slachtoffer vallen onder de beperkte kring van gerechtigden die aanspraak kunnen maken op vergoeding van affectieschade. De vorderingen van de ouders zijn in overeenstemming met het Besluit vergoeding affectieschade en zullen daarom worden toegewezen. De zus valt buiten de genoemde categorieën in de wet. Alleen in heel bijzondere gevallen, waarin sprake is van een hechte affectieve relatie, die (zeer) uitgaat boven de gewone hechte relatie die broers en zussen kunnen hebben, is ook ruimte voor vergoeding van affectieschade aan een broer of zus. Naar het oordeel van de rechtbank is voldoende gebleken dat sprake was van een zodanig hechte affectieve relatie tussen de zus en het slachtoffer dat uit de eisen van redelijkheid en billijkheid voortvloeit dat de zus als naaste in de zin van artikel 6:108 lid 3 BW dient te worden aangemerkt. Daartoe overweegt de rechtbank dat het slachtoffer en de zus opgroeiden in hetzelfde gezin, zij ook op het moment van het overlijden van het slachtoffer beiden nog thuis woonden en dat zij altijd veel met elkaar deelden en met elkaar optrokken. De rechtbank zal gezien het voorgaande aan de zus van het slachtoffer een bedrag van € 17.500 aan affectieschade toewijzen, conform categorie g van het Besluit vergoeding affectieschade.

Deelgeschil. Werknemer was werkzaam in de zuurstofshop. Tijdens het vullen van zuurstofflessen bestemd voor de luchtvaart heeft zich in de installatie een explosie voorgedaan met een steekvlam tot gevolg. Daarbij heeft de werknemer ernstige brandwonden opgelopen aan zijn onderlichaam. Partijen verschillen van mening over de vraag of er sprake was van enig kenbaar of voorzienbaar risico en welke maatregelen in dat verband van de werkgever verwacht mochten worden. Als de werkgever het risico niet kende en niet behoorde te kennen tijdens het ongeval, dan staat dat aan aansprakelijkheid in de weg (zie ook: ECLI:NL:HR:2004:A04596). Bij de beantwoording van de vraag of de werkgever zijn zorgplicht is nagekomen, is van belang of sprake was van een risico en wat in dat kader van de werkgever verwacht mocht worden. De voorhanden zijnde schriftelijke stukken en verklaringen zijn naar oordeel van de kantonrechter onvoldoende om dit te kunnen vaststellen. Er is nadere bewijslevering nodig waarvoor een deelgeschilprocedure zich in beginsel niet leent. Voor een uitzondering op dit beginsel wordt in dit geval geen aanleiding gezien. De kantonrechter wijst het verzoek tot deelgeschil af.