Deskundigenonderzoek door verzekeringsarts en arbeidsdeskundige in letselschadezaak met whiplashklachten. De rechtbank oordeelt dat de milde belemmeringen die de benadeelde partij ervaart toe te schrijven zijn aan de eerder door de neuroloog gediagnosticeerde whiplash waarvan bij de benadeelde partij sprake is. Aangenomen moet dan worden dat behandeling door een psycholoog niet tot een verbetering zou hebben geleid. De schadebeperkingsplicht is volgens de rechtbank niet geschonden. Uit het rapport van de arbeidsdeskundige volgt dat de klachten waaraan de benadeelde partij ten gevolge van het ongeval lijdt, leiden tot een arbeidsongeschiktheid van 40%. De rechtbank beoordeelt vervolgens de afzonderlijke schadeposten, waaronder verlies aan arbeidsvermogen, huishoudelijke hulp en smartengeld. Gelet op de klachten als gevolg van het ongeval, namelijk een chronisch geworden pijnsyndroom, en de gevolgen daarvan op het leven van de benadeelde partij acht de rechtbank een immateriële schadevergoeding van € 10.000 passend. Ten aanzien van de posten verlies aan arbeidsvermogen en pensioenschade stelt de rechtbank partijen in de gelegenheid om zich uit te laten met betrekking tot de te benoemen rekenkundige.

Prijsafspraak tussen (letselschade)advocaat en cliënt. Het aan het hof voorgelegde geschil betreft de financiële afwikkeling tussen een advocaat en een gewezen cliënt. De advocaat heeft in opdracht de bewindvoerder bijstand verleend in een medische aansprakelijkheidszaak van diens dochter, maar na enige jaren, na een tussen hen gerezen geschil, haar werkzaamheden neergelegd en een einddeclaratie toegestuurd. Deze is, evenals een aantal andere declaraties, onbetaald gebleven. Bij eindvonnis heeft de kantonrechter de vorderingen van de advocaat toegewezen. De bezwaren van de bewindvoerder richten zich in essentie op de gegrondheid c.q. de toewijsbaarheid van de in rekening gebrachte bedragen, waaronder die van de ingeschakelde medisch adviseur. De afspraken die in dit geschil ter discussie staan (werkzaamheden en uurtarief) zijn geen algemene voorwaarden van een overeenkomst, maar kernbedingen. Het hof concludeert dat het kernbeding, hoe duidelijk het taalkundig ook lijkt, niet voldoet aan het (minimale) vereiste dat de advocaat voor het aangaan van de overeenkomst aan een cliënt die informatie behoort te geven die de cliënt in staat stelt om met de nodige voorzichtigheid zijn beslissing te nemen, met volledige kennis van enerzijds de mogelijkheid dat onvoorzienbare toekomstige gebeurtenissen waarover de advocaat geen controle heeft, zich voordoen en anderzijds de gevolgen die deze kunnen hebben voor de duur van de desbetreffende juridische diensten. Dit betekent dat het beding niet transparant en niet voldoende duidelijk is in de zin van de Richtlijn oneerlijke bedingen. Ook oordeelt het hof dat het beding oneerlijk is. Het hoger beroep slaagt dus deels. De consequentie van het beding kan volgens het HvJ EU zijn dat de geleverde diensten onbetaald blijven, maar het hof oordeelt in deze zaak dat toewijzing van enige betaling geen geweld doet aan de ‘afschrikwekkende werking’ die het HvJ EU voorstaat bij een oneerlijk beding. Het hoger beroep slaagt dus deels.

Opstalaansprakelijkheid. Man loopt letsel op toen hij asbestsaneringswerkzaamheden uitvoerde aan een stal van boerderij-eigenaren. Een stenen buitenmuur van de stal is omgevallen op het moment dat de man langs die muur liep. De man is onder het puin terechtgekomen en heeft hierbij hoofd- en hersenletsel opgelopen. In deze procedure stelt de man de boerderij-eigenaren aansprakelijk voor de schade die hij leidt als gevolg van het ongeval. De rechtbank concludeert dat de stalmuur niet voldeed aan de eisen die men daaraan vanuit het oogpunt van veiligheid in de gegeven omstandigheden mocht stellen, en dus gebrekkig was. De spouwankers van de buitenmuur waren doorgeroest en vormden geen verbinding meer tussen de binnen- en buitenmuur, waardoor die muur eenvoudig kon omvallen. De schade is naar het oordeel van de rechtbank ontstaan door de gebrekkigheid van de opstal, waarvoor de boerderij-eigenaren als bezitter van die opstal aansprakelijk zijn. De rechtbank verwerpt het beroep op de ‘tenzij-clausule’. De gebrekkige toestand van de stal is niet opgewekt door de werkzaamheden van de man, maar bestond reeds daarvoor. Daarnaast verwerpt de rechtbank het beroep op eigen schuld, nu er geen grond is om te oordelen dat de man onkundig heeft gehandeld. De rechtbank wijst de gevorderde voorschotten op onder andere vergoeding van de immateriële schade gedeeltelijk toe. Ten aanzien van de door de man afgesloten arbeidsongeschiktheidsverzekering (AOV) oordeelt het hof dat 50% van de ontvangen netto-uitkeringen dient te worden verrekend met de arbeidsvermogensschade. Voor het overige verwijzing naar schadestaatprocedure.

Kort geding. Verzekeraar, althans gevolgmachtigd agent, weigert om letselschadezaken af te handelen met een letselschadebureau en haar voormalige bestuurder met wie zij geen zaken meer wil doen. In deze zaak gaat het in de kern om de vraag of Unigarant kan weigeren om nog letselschadezaken af te handelen met Columbus (en haar voormalige bestuurder). Volgens het hof mag een verzekeraar dat alleen weigeren wanneer zij daarvoor goede redenen heeft. Daar zal met name sprake van zijn als er gegronde redenen zijn om te vrezen dat het schaderegelingsproces met de benadeelde vanwege de belangenbehartiger niet goed zal verlopen of onnodige vertraging zal oplopen, omdat de belangenbehartiger er blijk van heeft gegeven: niet (voldoende) betrouwbaar te zijn, bijvoorbeeld door onjuiste informatie te verstrekken, en/of klaarblijkelijk niet te beschikken over de kennis en ervaring die noodzakelijk is voor het adequaat begeleiden van de benadeelde in het schaderegelingsproces, en/of onredelijk hoge buitengerechtelijke kosten in rekening te brengen. In dit geval is voldoende aannemelijk geworden dat de verzekeraar goede redenen heeft voor haar weigering. Het hof schetst in de uitspraak het kader voor de verhouding tussen de verzekeraar en de door de benadeelde gekozen belangenbehartiger en verwijst daarbij naar het recent verschenen WODC-rapport over de belangenbehartiger bij letselschade. Verder staat de vraag centraal of Unigarant terecht de voormalige bestuurder en Columbus voor de duur van acht jaren heeft geregistreerd in onder andere het EVR. De conclusie met betrekking tot de (EVR-)registraties is dat Unigarant onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat Columbus in de relatie tot Unigarant betrokken is geweest bij fraude. Dit betekent dat niet alleen de gegevens van de voormalig bestuurder, maar ook die van Columbus ten onrechte zijn geregistreerd in het Incidentenregister en het EVR. Unigarant wordt veroordeeld om deze registraties te beëindigen.

Aanrijding tussen twee automobilisten. Allianz heeft de aansprakelijkheid voor de aanrijding namens haar verzekerde erkend, maar heeft daarbij ook aangegeven dat de toedracht van het ongeval nader zal worden onderzocht door Ongevallenanalyse Nederland (OAN). In de deelgeschilprocedure heeft de rechtbank geoordeeld dat het gestelde letsel onvoldoende is onderbouwd en wijst de rechtbank de gevorderde vergoeding van de daaruit voortvloeiende materiële en immateriële schade door Allianz af. Drie maanden later heeft Allianz de andere automobilist laten weten dat zij mede naar aanleiding van de deelgeschilprocedure geconcludeerd heeft dat sprake is van opzettelijke dan wel bewuste misleiding door die automobilist met als kennelijke doel om Allianz te bewegen tot het doen van een onterechte (hogere) schade-uitkering. In deze procedure vordert de automobilist een deskundigenbericht, teneinde de toedracht van het ongeval te laten onderzoeken. De rechtbank wijst dit verzoek af, nu een dergelijk onderzoek reeds door OAN is verricht en uit dit onderzoek blijkt dat een gedeelte van de geclaimde schade niet het gevolg is van de aanrijding. Meer in het bijzonder blijkt dat het onaannemelijk is dat de door de automobilist geclaimde schade aan de auto het gevolg is van de aanrijding. Los van voorgaande, is bij beschikking in rechte vastgesteld dat de automobilist opzettelijk Allianz heeft proberen te misleiden teneinde een hogere schadevergoeding te verkrijgen. De rechtbank oordeelt dat de automobilist onvoldoende belang heeft bij het door hem verzochte voorlopig deskundigenbericht.

Mondelinge beschikking in deelgeschil. Aanrijding tussen een motorfietser en een fietser. De kantonrechter oordeelt dat de zaak zich niet leent voor deelgeschil, nu een oordeel wordt gevraagd over de toedracht van het ongeval, de aansprakelijkheid, de vermeende schade en het causaal verband tussen de schade en het ongeval. Ook verzoekt de benadeelde het bedrag aan zijn schade toe te wijzen. Als op al deze punten een beslissing is genomen, zijn onderhandelingen tussen partijen niet meer nodig. Bovendien zijn partijen niet in onderhandeling en hebben zij ook nooit over een vaststellingsovereenkomst ter beëindiging van het geschil onderhandeld.

Ongeval tussen twee fietsers, waarbij een fietser ten val komt. Als gevolg van die val heeft de fietser ernstig hersenletsel opgelopen. Ongeveer twee jaar na het ongeval is de man komen te overlijden. De erfgenamen van de overleden man hebben de andere fietser aansprakelijk gesteld voor de ten gevolge van het ongeval door de overleden fietser geleden schade. Aan die vordering wordt ten grondslag gelegd dat zowel de keuze van de aansprakelijkgestelde fietser om in de gegeven verkeerssituatie in te gaan halen als de wijze waarop hij heeft ingehaald onzorgvuldig is geweest. In reconventie vordert de aansprakelijkgestelde fietser dat de schade op grond van artikel 6:101 BW voor eigen rekening van de erfgenamen dient te komen. De rechtbank oordeelt dat niet is vast komen te staan dat de aansprakelijkgestelde fietser met het verrichten van zijn inhaalmanoeuvre een gevaar heeft veroorzaakt als bedoeld in artikel 5 WVW dan wel onzorgvuldig heeft gehandeld in de zin van artikel 6:162 BW. In het vonnis hoeft dus niet te worden beoordeeld of het overlijden van de man door de val van zijn fiets is veroorzaakt. De voorwaardelijke eis in reconventie behoeft gelet op voorgaande geen inhoudelijke bespreking. Geen aansprakelijkheid. De vorderingen worden afgewezen.

Geen letsel. Slachtoffer van strafbaar feit vordert in civiel kort geding dat het Openbaar Ministerie wordt gelast hoger beroep in de strafzaak in te stellen. De Hoge Raad gaat in op de betekenis van het spreekrecht van het slachtoffer voor de bewezenverklaring van de ten laste gelegde feiten. Volgens de Hoge Raad slaagt de klacht tegen het oordeel van het hof dat het spreekrecht van het slachtoffer mede het recht inhoudt om bewijselementen aan te voeren. De mogelijkheid om bewijselementen aan te voeren is in Nederland voorzien in artikel 51b lid 2 Sv. Het slachtoffer kan aan de officier van justitie verzoeken documenten die hij relevant acht voor de beoordeling van de zaak tegen de verdachte of van zijn vordering op de verdachte aan het dossier toe te voegen. Een verklaring die het slachtoffer op grond van artikel 51e lid 2 Sv op de terechtzitting aflegt, kan daarentegen niet worden gebruikt voor het bewijs van het ten laste gelegde. Het hof heeft dit miskend. De Hoge Raad doet de zaak zelf af.

Medische aansprakelijkheid. Patiënt is in verband met de gevolgen van een eenzijdig auto-ongeval opgenomen in het ziekenhuis. Tijdens de ziekenhuisopname was de patiënt erg onrustig, waardoor hij meerdere malen is gefixeerd. De patiënt stelt dat door het fixeren onherstelbaar leed is toegebracht aan de spieren in zijn onderbenen (littekenweefsel). Als gevolg van dit letsel is volgens de patiënt zijn mobiliteit structureel aangetast. Hij stelt het ziekenhuis aansprakelijk voor dit letsel. Tussen partijen is niet in geschil dat het fixeren heeft geleid tot schaafwonden en littekens aan de huid. Het enkele feit dat het fixeren schaafwonden en littekens aan de huid heeft veroorzaakt, is echter ontoereikend om te concluderen dat het fixeren dus onzorgvuldig heeft plaatsgevonden. Gelet op het medisch dossier is niet vast komen te staan dat er een causaal verband bestaat tussen de klachten die de patiënt ervaart en de fixatie die heeft plaatsgevonden. De conclusie is dat niet is gebleken dat het ziekenhuis een fout heeft gemaakt bij het fixeren. Zelfs als er een causaal verband zou bestaan tussen de pijnklachten aan de onderbenen en de fixatie, dan leidt dit dus niet tot aansprakelijkheid omdat niet is gebleken dat er een fout is gemaakt bij het fixeren.

Beveiliger raakt tijdens een evenement in Oostenrijk betrokken bij een geweldsincident met een bezoeker. De Hoge Raad laat het oordeel van het hof dat de beveiliger onvoldoende gemotiveerd heeft betwist dat hij opzettelijk en onnodig geweld heeft gebruikt in stand. Dit geldt eveneens voor het oordeel dat de organisator, als werkgever, niet gehouden is om de kosten te vergoeden die de beveiliger heeft moeten maken om zich te verantwoorden tegenover de Oostenrijkse rechter. De klachten kunnen niet leiden tot vernietiging van het arrest. Artikel 81 lid 1 RO.