Deelgeschil. Man neemt duik in ondiep water in een recreatieplas en heeft daarbij een hoge dwarslaesie opgelopen. Leisurelands is eigenaar/beheerder/exploitant van de recreatieplas. De provincie is als toezichthouder betrokken bij de recreatieplas. De man stelt dat zowel Leisurelands, als de gemeente (hoofdelijk) aansprakelijk zijn voor het ontstaan en de gevolgen van het duikongeval ex artikel 6:162 BW en/of de artikelen 6:173/6:174 BW. De provincie stelt hij ook aansprakelijk ex artikel 6:76 BW voor de fouten van haar hulppersoon Leisurelands. Wat betreft de provincie acht de rechtbank van belang dat de provincie als toezichthouder slechts secundair betrokken is bij de recreatieplas. De provincie heeft terecht aangevoerd dat haar zorgplicht niet op dezelfde manier kan worden ingevuld als die van Leisurelands. Bij de uitoefening van haar toezicht en het al of niet gebruiken van de haar in dat verband toekomende wettelijke bevoegdheden komt de provincie een aanzienlijke beoordelings- en beleidsvrijheid toe. Deze beleids- en beoordelingsvrijheid brengt een terughoudende toetsing door de rechter mee. De rechtbank komt uiteindelijk tot het oordeel dat de provincie niet aansprakelijk is. Naar het oordeel van de rechtbank is Leisurelands wel aansprakelijk ex artikel 6:162 BW. Leisurelands heeft haar zorgplicht geschonden door geen waarschuwingsborden in het ondiepe water bij de drijflijn te plaatsen. Echter is de schade van de man mede een gevolg van een omstandigheid die aan hemzelf kan worden toegerekend, namelijk voor 50%. De man heeft een risico genomen door zich niet eerst ervan te vergewissen hoe diep het water was. Zonder de onbezonnen duik was de schade niet opgetreden, terwijl zeer aannemelijk is dat de aanwezigheid van een waarschuwingsbordje bij de drijflijn dat er gewoonlijk niet stond, de man van het duiken had weerhouden. Deze omstandigheden hebben in gelijke mate bijgedragen aan het duikongeval, zodat een causale verdeling van 50/50 daarom is aangewezen. De aard en de ernst van het blijvende letsel geven aanleiding om de billijkheidscorrectie toe te passen, zodanig dat de omvang van de aansprakelijkheid van Leisurelands op 90% wordt vastgesteld. Eigen schuld wordt niet toegepast op de kosten van het deelgeschil.

Man is strafrechtelijk veroordeeld voor het veroorzaken van een aanvaring, waarbij twee personen om het leven zijn gekomen. Achmea, als gesubrogeerde verzekeraar van de aangevaren sloep, vordert in deze procedure onder meer vergoeding van de schade die de man aan de sloep heeft veroorzaakt. De rechtbank heeft geoordeeld dat de vordering van Achmea is verjaard en heeft de vordering daarom afgewezen. Het hof beoordeelt de vordering opnieuw en komt tot de conclusie dat de vordering niet is verjaard. Het hof stelt voorop dat de subrogatie geen wijziging brengt in het verjaringsregime dat op de vordering van toepassing is, omdat bij subrogatie de identiteit van de oorspronkelijke vordering behouden blijft. Het hof gaat er bij zijn beoordeling veronderstellenderwijs van uit dat de man eigenaar is van de speedboot waarmee hij de strafbare feiten heeft begaan, zodat zowel artikel 6:162 BW als artikel 8:1001 BW (aanvaring) als rechtsgrond kunnen dienen voor de vordering van Achmea. Het handelen van de man ten tijde van de aanvaring kwalificeert als een strafbaar feit als bedoeld in artikel 3:310 lid 4 BW en de man is hiervoor veroordeeld. Dit brengt, mede in het licht van de ratio van artikel 3:310 lid 4 BW, mee dat de korte verjaringstermijn uit de aanvaringsregeling (art. 8:1793 BW) niet exclusief van toepassing is. Het hof oordeelt dat Achmea een succesvol beroep kan doen op artikel 3:310 lid 4 BW. Lid 4 moet volgens het hof zo worden uitgelegd dat een civiele rechtsvordering alleen verjaart in het geval het recht tot strafvordering is komen te vervallen als gevolg van de in het artikel genoemde oorzaken (de verjaring van het recht tot strafvordering en de dood van de aansprakelijk persoon). Deze twee oorzaken doen zich niet voor. Het hof doet de zaak zelf af en wijst de vordering van Achmea grotendeels toe.

Beoordeling rapport verzekeringsdeskundige ter zake van hersenletsel en pre-existente ADHD. De deskundige merkt op dat de belastbaarheid voor de situatie zonder mishandeling lastiger vastgesteld kan worden omdat niet met zekerheid vastgesteld kan worden hoe de benadeelde zich ontwikkeld zou hebben als de mishandeling niet had plaatsgevonden. Complicerend daarbij is volgens de deskundige dat de beperkingen voor de situatie zonder mishandeling deels overeenkomen met die van de situatie met mishandeling en dat de mishandeling een aantal aanwezige beperkingen uitvergroot dan wel versterkt heeft. De rechtbank geeft partijen de mogelijkheid zich uit te laten over de benoeming van een arbeidsdeskundige.

Deelgeschil. Vrouw is ruim vijf jaar geleden als fietser door een rechtsaf slaande buschauffeur aangereden en heeft daarbij letsel opgelopen. Achmea heeft als WAM-verzekeraar van haar verzekerde de aansprakelijkheid voor het ontstaan van het ongeval erkend. Partijen en hun medisch adviseurs zijn het niet eens over het causaal verband tussen het ongeval en de klachten van de vrouw en de inhoud en uitleg van de in onderling overleg uitgevoerde neurologische en neuropsychologische onderzoeken. In deze deelgeschilprocedure verzoekt de vrouw onder andere vast te stellen dat er causaal verband bestaat tussen haar klachten/beperkingen en het ongeval. De rechtbank neemt het neurologisch onderzoek als uitgangspunt en stelt vast dat er oorzakelijk verband is tussen de klachten van verzoekster zoals omschreven in het verzoekschrift en in de rapportage van de neuroloog en het ongeval. Dat de klachten op dit moment niet uit het neuropsychologisch onderzoek worden verklaard doet hier niet aan af. Uit de neurologische en neuropsychologische onderzoeken blijkt niet dat er sprake is van een zelfstandige alternatieve verklaring voor de klachten dan uit het ongeval.

Deelgeschil. Maaltijdbezorger raakt tijdens het uitvoeren van zijn werkzaamheden betrokken bij een tweezijdig ongeval. De maaltijdbezorger reed op een brommer en werd aangereden door een automobilist die een inrit/uitrit verliet. De werkgever heeft tot op heden geen antwoord gegeven op de vraag of hij een dergelijke verzekering had afgesloten, zodat de werknemer ervan uitgaat dat daarvan geen sprake is. De werknemer houdt zijn werkgever om die reden aansprakelijk voor de door hem door het ongeval opgelopen schade ter hoogte van het bedrag waartoe een behoorlijke verzekering – als de werkgever deze wel zou hebben afgesloten – zou hebben uitgekeerd. De rechtbank oordeelt dat de werkgever aansprakelijk is ex artikel 7:611 BW. De werknemer heeft voldoende onderbouwd dat hij zijn werkgever meerdere malen heeft verzocht mede te delen of er sprake is van een behoorlijke verzekering als hiervoor bedoeld, maar dat daar geen antwoord op is gegeven. De werkgever heeft daardoor niet aangetoond dat hij wel een verzekering heeft afgesloten. Door niet ter zitting te verschijnen heeft de werkgever ook niet van de mogelijkheid gebruik gemaakt tijdens deze procedure alsnog duidelijkheid te verschaffen.

Vrouw heeft in het kader van haar werkzaamheden als deur-aan-deurverkoopster van alarmsystemen aangebeld bij een eigenaar met een bulterriër. Op enig moment heeft de hond de vrouw in haar gezicht gebeten. De vrouw vordert in deze procedure dat de eigenaar van de hond aansprakelijk is ex artikel 6:179 BW voor het ontstaan en de gevolgen van het bijtincident. Aan haar vordering legt de vrouw ten grondslag dat op het moment dat de eigenaar de deur opende, de hond naar buiten gerend kwam en tegen de vrouw – van nature bang aangelegd voor honden – op sprong. Zij is zodanig in paniek geraakt dat ze op de grond is gevallen en de hond haar in het gezicht heeft gebeten. De rechtbank komt tot het oordeel dat de handelswijze van de vrouw hoofdzakelijk tot de schade heeft bijgedragen en dat de aan de hondeneigenaar toe te rekenen omstandigheden in dit geval verwaarloosbaar zijn. Het beroep op eigen schuld slaagt. De rechtbank ziet geen aanleiding om de billijkheidscorrectie toe te passen. De vorderingen worden afgewezen.

Volgens echtgenote is haar man overleden als gevolg van een bedrijfsongeval bij de ex-werkgever en zij stelt de werkgever daarvoor aansprakelijk. Volgens de echtgenote heeft haar overleden man tijdens zijn dienst een (lege) pallet tegen zich aan gekregen waar hij een blauwe plek aan heeft overgehouden. De volgende dag heeft hij zich ziek gemeld, zijn toestand verslechterde en een week later is de man overleden als gevolg van een groep-A-streptokokkeninfectie met daarbij multi-orgaanfalen. De rechtbank is van oordeel dat de vordering van de vrouw niet kan slagen. De werkgever heeft aan haar zorgplicht voldaan. Er is aangetoond dat de werkgever alle algemene veiligheidsmaatregelen heeft getroffen en uit het de RI&E die in het geding is gebracht volgt dat de specifieke werkzaamheden met pallets niet als risicovol zijn beoordeeld. Haar echtgenoot is aan een zeldzame dodelijke infectie overleden en er was niets wat de werkgever kon doen om dit te voorkomen.

Deelgeschil. Aanrijding tussen een fietser en een automobilist, met schade voor de fietser tot gevolg. De verzekeraar van de automobilist heeft de aansprakelijkheid voor de gevolgen van het ongeval erkend, maar vindt dat zij niet meer dan 50% van de schade hoeft te vergoeden. In deze deelgeschilprocedure vordert de fietser dat de automobilist voor meer dan 50% aansprakelijk is voor het ongeval. De rechtbank oordeelt dat beide partijen een aandeel hebben in het ontstaan van het ongeval. De fietser heeft een verkeersfout gemaakt door de automobilist geen voorrang te verlenen en de automobilist had volgens de rechtbank bij het naderen van de oversteekplaats vaart moeten verminderen. Naar het oordeel van de rechtbank is het aandeel van de fietser echter groter dan die van de automobilist. Als de fietser de automobilist voorrang zou hebben verleend, zou het ongeval niet zijn gebeurd. Als de automobilist vaart zou hebben geminderd, is het goed mogelijk dat het ongeval nog steeds zou zijn gebeurd en de fietser daar nog steeds (ernstig) letsel aan zou hebben overgehouden. De rechtbank bepaalt de eigen schuld van de fietser op een percentage van 75%. Het ongeval is voor 25% aan de automobilist toe te rekenen. De rechtbank ziet reden om een billijkheidscorrectie toe te passen. De fietser kampte al met beperkingen, maar is nog verder beperkt door het ongeval.

Deelgeschil. Bij een patiënt is na een operatie aan een breuk in haar arm zenuwletsel ontstaan. Voor de gemaakte medische fout is de aansprakelijkheid erkend. Bij de schadeafwikkeling hebben partijen gezamenlijk deskundigen benaderd, waaruit een deskundigenrapport is gerold. De patiënt kan zich onder andere niet vinden in het neurologisch deel van het rapport. In deze deelgeschilprocedure gaat het om de vraag of partijen aan dit rapport zijn gebonden. De rechtbank oordeelt dat het rapport bruikbaar is. Het is in gezamenlijke opdracht aangevraagd, partijen waren het eens over de vragen en over de personen van de drie deskundigen die het onderzoek zouden uitvoeren, de medische informatie die relevant was is aan de deskundigen gegeven, partijen hebben opmerkingen kunnen maken over het concept, de deskundigen hebben daar ook adequaat op gereageerd, het rapport is op een zorgvuldige manier tot stand gekomen en het rapport bevat een duidelijke toelichting waarom de deskundigen tot deze conclusies zijn gekomen. De stelling dat er geen medisch objectiveerbare verklaring is gegeven voor duurbelasting en van duurbelasting (dus) geen sprake kan zijn wordt verworpen. Medisch niet-objectiveerbare beperkingen betekent juridisch niet dat het zich niet kan voordoen.

Patiënt heeft in het Vumc aangezichtsoperaties laten verrichten, bestaande uit een neuscorrectie, adamsappelreductie en een voorhoofdscorrectie met wenkbrauwlift. De patiënt stelt het ziekenhuis aansprakelijk wegens medisch onzorgvuldig handelen. Het verzoekschrift strekt ertoe dat de rechtbank een voorlopig deskundigenbericht zal bevelen. De rechtbank benoemt een MKA-chirurg als deskundige.