Deelgeschil. Verkeersongeval tussen twee automobilisten waarbij de ene automobilist uit een uitrit kwam en botste op de automobilist die reed op de doorgaande weg. Als gevolg van het ongeval heeft de automobilist die ten tijde van het ongeval op de doorgaande weg reed verschillende lichamelijke pijnklachten. De rechtbank oordeelt dat Achmea aansprakelijk is voor de gevolgen van het ongeval, wegens een voorrangsfout van haar verzekerde. Echter heeft de automobilist op de doorgaande weg ook een verkeersfout gemaakt door de maximumsnelheid in de bebouwde kom fors te overschrijden en heeft hij zeer gevaarlijk rijgedrag vertoond. Uit de conclusie van de VOA omtrent de vermijdbaarheid van de botsing volgt dat de schade zowel bij het wegdenken van de voorrangsfout als bij het wegdenken van de forse snelheidsovertreding zou zijn uitgebleven. De rechtbank oordeelt dat de causale bijdrage van de automobilist die de snelheid fors heeft overtreden veel zwaarder weegt dan de aan de niet voorrang verlenende automobilist toe te rekenen omstandigheden. De rechtbank komt tot een causale verdeling van 10% aan de zijde van Achmea, de overige 90% van de schade blijft ingevolge de aanzienlijke eigen schuld van de andere automobilist voor zijn eigen rekening. Geen billijkheidscorrectie.

Verhaal van verzekeraar op doorgereden automobilist. In eerste aanleg is de vordering in beperkte mate toegewezen. De reden hiervoor was volgens het gerecht dat de verzekeraar van de doorgereden automobilist onvoldoende zorgvuldig is geweest en onvoldoende rekening heeft gehouden met de belangen van de doorgereden automobilist. Het lijkt er naar het oordeel van het gerecht bovendien op dat bij de schadeafhandeling weinig kritisch is omgesprongen met de informatie die van de benadeelde werd ontvangen en geen nader onderzoek is gedaan. Het hoger beroep slaagt grotendeels nadat nadere onderbouwing is gegeven van de schadebegroting.

Voorlopig deskundigenbericht gelast naar de beperkingen en zorgbehoeften van een ernstig gehandicapte jongen. Rond de geboorte van de minderjarige jongen is door het ziekenhuis verkeerd gehandeld, als gevolg waarvan hij een hersenbeschadiging heeft opgelopen met dubbelzijdige verlamming tot gevolg. De medische fout is reeds erkend en de aansprakelijkheid is aanvaard. De ouders wensen een deskundigenonderzoek ter beantwoording van een aantal vragen betreffende de medische situatie van hun kind, thans is nog onvoldoende duidelijk hoe ernstig de gevolgen en beperkingen precies zijn, bij welke behandeling en voorzieningen hun kind gebaat zou zijn en of deze behandeling in Sint Maarten dan wel elders (binnen het Koninkrijk) geboden kan worden. Het gerecht benoemt een revalidatiearts.

Man heeft tijdens zijn verblijf in een hotel een legionellabacterie opgelopen en is als gevolg daarvan twee weken in geïnduceerde coma gehouden. In deze procedure vordert de man vergoeding van zijn schade ten bedrage van $ 675.166,80 aan materiële schade en $ 91.200,00 aan immateriële schade. Eén van de drie gedaagden, de Caribische Gastvrijheid, heeft de aansprakelijkheid voor de schade als gevolg van de legionellabesmetting erkend. De vorderingen ingesteld tegen de andere twee gedaagden wijst het gerecht af wegens gebrek aan grondslag. De vordering tot betaling van de materiële schadevergoeding strandt, nu aanvullende schade onvoldoende aannemelijk is gemaakt. Wat betreft de immateriële schadevergoeding is reeds een bedrag van $ 10.000 aan de man uitgekeerd. In geschil is nog of de man recht heeft op een hoger bedrag. Dat de man na zijn ontslag uit het ziekenhuis nog restverschijnselen heeft overgehouden aan de besmetting is door de man – onder verwijzing naar een verklaring van twee doctoren – wel gesteld, maar enige medische onderbouwing bij de verklaringen ontbreekt. Gelet op voorgaande ziet het gerecht geen aanleiding om meer toe te wijzen dan reeds is uitgekeerd. De vorderingen worden afgewezen.

Man stelt dat hij ten gevolge van een verkeersongeval in 2008 whiplashletsel heeft opgelopen waardoor hij zeer aanzienlijke schade, met name schade wegens verlies aan arbeidsvermogen, lijdt. De aansprakelijkheid voor het ongeval is erkend, maar de verzekeraar betwist de omvang van de door de man gestelde schade. Volgens de verzekeraar zijn er voldoende functies die als passende arbeid voor de man in aanmerking komen en is er daarom geen sprake van schade wegens verlies aan arbeidsvermogen. De rechtbank heeft de verzekeraar hierin op grond van de uitkomsten van diverse deskundigenonderzoeken gevolgd. In hoger beroep oordeelt het hof dat de verrichte onderzoeken mogelijk niet volledig zijn geweest en dat nader onderzoek naar de mogelijkheden van de man is aangewezen.

Deelgeschil. Man stelt te zijn gestruikeld en gevallen over een uitstekende stoeptegel toen hij zijn hond aan het uitlaten was. De man stelt de gemeente aansprakelijk voor de geleden en nog te lijden schade als gevolg van de valpartij ex artikel 6:174 BW jo. artikel 6:162 BW. Met inachtneming van de CROW-richtlijnen en de overlegde foto’s van de ongevalslocatie, stelt de kantonrechter vast dat sprake is van een hoogteverschil dat duidelijk beneden de drie centimeter blijft. De kantonrechter is dan ook van oordeel dat geen sprake is van een gebrek of gevaarzettende situatie maar van een acceptabele oneffenheid van het trottoir. Van aansprakelijkheid van de gemeente ex artikel 6:174 BW jo. artikel 6:162 BW is dan ook geen sprake.

Regresvordering. Vrouw glijdt in de supermarkt uit over een druif en komt daarna ten val. Als gevolg van de val heeft de vrouw onder meer een gebroken heup opgelopen. De zorgverzekeraar van de vrouw heeft de supermarkt aansprakelijk gesteld ex artikel 6:162 BW. Op de zorgverzekeraar rust de bewijslast van haar stelling dat de supermarkt niet heeft voldaan aan haar zorgplicht wat betreft het schoonmaken en schoonhouden van de vloer van de AGF-afdeling. De rechtbank is op basis van het feit dat de vrouw is uitgegleden over een druif, dat er ook twee sperziebonen en vochtsporen op de winkelvloer zichtbaar waren en dat uit de stukken volgt dat het schoonmaakrooster niet na iedere schoonmaakactie terstond en met vermelding van tijdstip is afgevinkt, van oordeel dat de vrouw vooralsnog is geslaagd in het leveren van dat bewijs. De rechtbank laat de supermarkt toe tot het leveren van tegenbewijs tegen het voorshands bewezen geachte feit dat zij op de dag van de val geen, of onvoldoende uitvoering heeft gegeven aan het schoonmaakprotocol.

Tussen buren is een conflict bestaan over uiteenlopende zaken. De rechtbank wijst de gevorderde immateriële schadevergoedingen ex artikel 6:106 sub b BW over en weer af. Er is geen aanknopingspunt voor geestelijk letsel en daarnaast liggen, gezien de aard en de ernst van de door partijen gestelde gedragingen van hun buren, de relevante nadelige gevolgen daarvan niet zo voor de hand, dat de mogelijkheid van een aantasting in de persoon aannemelijk is.

Partijen hebben in het verleden een ongehuwde affectieve relatie gehad. De man heeft tijdens die relatie een motorongeluk gehad. Na de ziekenhuisopname heeft de vrouw voor de man gezorgd. De vrouw vordert van de man vergoeding voor verleende mantelzorg. Zij stelt dat partijen een overeenkomst van opdracht gesloten hebben op grond waarvan zij recht heeft op vergoeding van de door haar aan hem verleende zorg. De man betwist de inhoud van de gestelde overeenkomst. Ook meent hij dat zij de verkeerde partij aanspreekt. De rechtbank verwerpt het betoog van de man dat de vrouw op grond van artikel 6:107 BW de aansprakelijke persoon moet aanspreken. Volgens de rechtbank schept artikel 6:107 BW enkel een recht en geen verplichting voor een derde om zich tot de aansprakelijke partij te richten. De rechtbank geeft verder een bewijsopdracht aan de vrouw. De vrouw moet bewijzen dat haar ex-partner haar opdracht heeft gegeven om hem na zijn ongeval vijf uur per dag te verzorgen tegen een vergoeding en dat zij die zorg daadwerkelijk heeft verleend.

In deze procedure verschillen partijen van mening over het antwoord op de vraag of de producent aansprakelijk is voor de door de vrouw geleden schade als gevolg van lekkende borstimplantaten. In deze procedure baseert de vrouw haar vordering op artikel 6:185 BW en vordert zij vergoeding van de door haar gestelde materiële en immateriële schade. Niet in geschil is dat de geplaatste borstimplantaten zijn gescheurd en zijn gaan lekken, maar partijen twisten over de vraag of dit scheuren en lekken is veroorzaakt door een gebrek aan de borstimplantaten. Of deze gebrekkig zijn kan in het midden worden gelaten. Ook als de rechtbank zou vaststellen dat de borstimplantaten gebrekkig zijn, dan is de vordering van de vrouw om een aantal redenen niet toewijsbaar. Zo is onder meer niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van een causaal verband tussen het vermeende gebrek en de gestelde schade. Beroep op de omkeringsregel wordt verworpen. De schade is daarnaast niet (voldoende) onderbouwd.