Tussen een fietser en een voetganger heeft een ongeval plaatsgevonden, als gevolg waarvan de voetganger stelt letsel te hebben opgelopen. De voetganger stelt de fietser aansprakelijk voor de door hem geleden materiële en immateriële schade. Volgens de rechtbank is er geen duidelijke aanwijzing dat de vordering geen hogere waarde vertegenwoordigt dan € 25.000. De voetganger heeft toegelicht dat de exact door hem geleden schade thans nog niet kan worden vastgesteld, terwijl hij in zijn voorlopige schadebegroting een schadepost van € 37.500 heeft opgenomen als schade als gevolg van verlies van verdienvermogen. Verwijzing naar team civiel recht (art. 93 Rv jo art. 71 Rv).

Deelgeschil. Eenzijdig fietsongeval als gevolg van wortelopdruk. Racefietser komt ten val door een plotselinge flinke klap op de velg, als gevolg waarvan hij uit balans raakt en ten val komt op zijn rechterschouder. De hobbel in het fietspad leek te zijn ontstaan door onder het wegdek groeiende boomwortels. De racefietser stelt de Provincie aansprakelijk voor zijn schade ex artikel 6:174 jo. 6:162 BW. De rechtbank oordeelt dat de Provincie noch ex artikel 6:174 BW noch ex artikel 6:162 BW aansprakelijk kan worden gehouden voor de schade die de racefietser ten gevolge van het ongeval heeft geleden. Anders dan de door de racefietser ingeschakelde ongevallenexpert is de rechtbank van oordeel dat de op de foto’s waarneembare hobbel niet als uitzonderlijk scherp of steil kan worden aangemerkt, maar een geleidelijk verloop vertoont. Gelet verder op de plaats van de oneffenheid op het fietspad, aan de rechterzijde en overdwars, en de omstandigheid dat de oneffenheid met oranje spray is gemarkeerd, had deze naar het oordeel van de rechtbank voor een oplettende (race)fietser zichtbaar moeten zijn en zonder gevaar voor de verkeersveiligheid gepasseerd moeten kunnen worden.

Verzoek tot voorlopig getuigenverhoor in letselschadezaak. Bezoeker van een restaurant stelt restauranteigenaar aansprakelijk voor het uit elkaar vallen van een thermoskan met hete thee. Tijdens het schenken is de hete thee, als gevolg van het uit elkaar vallen van de kan, op haar bovenbenen en rechterhand terechtgekomen. Om de exacte toedracht van het ongeval te bewijzen heeft de vrouw verzocht om een voorlopig getuigenverhoor te houden. De rechtbank wijst het verzoek tot het houden van een voorlopig getuigenverhoor toe.

Beroepsaansprakelijk rechtshulpverlener in een letselschadezaak. Tijdens een playbackshow georganiseerd door de dorpsbelangen is een lamp/spot met een gewicht van 80 kg van het podium gevallen en op het hoofd van de benadeelde beland, nadat een vennoot van het bedrijf dat het licht en geluid verzorgde daartegenaan was gebotst. In deze procedure gaat het om de vraag of Columbus (als partij met wie de benadeelde een overeenkomst van opdracht tot het verrichten van diensten had gesloten) aansprakelijk is voor de schade die de benadeelde heeft geleden omdat Columbus bij de uitvoering van de overeenkomst niet de zorgvuldigheid van een goed opdrachtnemer in acht heeft genomen die volgens artikel 7:401 BW vereist is. Columbus heeft in totaal drie partijen aansprakelijk gesteld en op enig moment is het dossier stil komen te liggen. Volgens de benadeelde heeft Columbus de verjaring niet of niet tijdig gestuit richting de (mogelijk) aansprakelijke partijen, waardoor zij geen volledige schadevergoeding in verband met haar opgelopen letsel meer kan ontvangen. De rechtbank stelt vast dat de benadeelde in verband met het incident dat haar is overkomen een kansrijke vordering, zowel qua vaststelling van de aansprakelijkheid als qua verhaalsmogelijkheid, had op het bedrijf dat het licht en geluid van de show verzorgde. Deze kans is haar ontnomen door het verwijtbare handelen van de zijde van Columbus. Door het toedoen van Columbus is de vordering immers verjaard. Gelet op het voorgaande zal de vordering tot verklaring voor recht dat Columbus toerekenbaar tekortgeschoten is in de nakoming van de overeenkomst worden toegewezen. Dat eveneens sprake is van onrechtmatig handelen door Columbus is in het licht van de gemotiveerde betwisting door Columbus onvoldoende onderbouwd door de benadeelde, zodat dit onderdeel van de vordering zal worden afgewezen. De vraag of sprake is van schade ten gevolge van deze tekortkoming beantwoordt de rechtbank bevestigend. Naar het oordeel van de rechtbank is sprake van een redelijke mate van waarschijnlijkheid dat de door de benadeelde gestelde en niet gemotiveerd betwiste cognitieve beperkingen het gevolg zijn van het ongeval. Er is voldoende aannemelijk gemaakt dat zij schade heeft geleden en dat deze schade een bedrag van € 20.000 overstijgt. Verwijzing naar schadestaatprocedure.

Deelgeschil. Aanrijding tussen een fietser en een stadsbus. De fietser verzoekt voor recht te verklaren dat de verzekeraar van de stadsbus gehouden is de geleden en nog te lijden schade te vergoeden ex artikel 6:162 BW en artikel 185 WVW. De rechtbank komt tot het oordeel dat het beroep op overmacht ex artikel 185 WVW slaagt. De fietser stond op de fietsoversteekplaats te wachten terwijl de voorste delen van de bus haar probleemloos waren gepasseerd. Vervolgens maakte de fietser een voorwaartse beweging, terwijl het achterste deel van de bus voor haar langs reed. Volgens de rechtbank is dat een gedraging die voor de buschauffeur zo onwaarschijnlijk was dat hij daar geen rekening mee hoefde te houden. Het verzoek wordt afgewezen.

Beroepsaansprakelijkheid letselschadeadvocaat in verband met het niet opvoeren van bepaalde schadeposten en de rol bij de totstandkoming van het deskundigenrapport en de behandeling daarvan tijdens de schadestaatprocedure. Cassatiemiddelen kunnen niet leiden tot vernietiging van het arrest. Artikel 81 lid 1 RO.

Verbintenissenrecht. Verzekeringsrecht. Cassatieberoep over artikel 4 lid 1 WAM. De vraag is of een slachtoffer dat bij een ernstig auto-ongeval achter het stuur zat, de hoedanigheid van bestuurder heeft verloren doordat een inzittende tijdens het rijden plotseling de handrem aantrok en daardoor het ongeval veroorzaakt. De Hoge Raad stelt prejudiciële vragen aan het HvJ EU over hoe het begrip ‘bestuurder’ dient te worden uitgelegd, alsmede over inzittendenbescherming. De Hoge Raad stelt de volgende vragen aan het HvJ EU: 1. Dient artikel 12 lid 1 gecodificeerde Richtlijn 2009/103/EG zo te worden uitgelegd dat de verplichte verzekering aansprakelijkheid moet dekken voor de schade van de (aanvankelijke) bestuurder in een geval waarin een inzittende ingrijpt in de besturing van het motorrijtuig en zich door dat ingrijpen een ongeval voordoet? 2. Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord, vloeien uit het Unierecht dan bepaalde eisen voort die de nationale rechter in acht moet nemen bij de vaststelling of een bestuurder als bedoeld in artikel 12 lid 1 gecodificeerde Richtlijn 2009/103/EG de hoedanigheid van bestuurder in de omstandigheden van het geval heeft verloren en in aanmerking komt voor de inzittendenbescherming volgens de algemene regel?

Een 18-jarige dienstplichtige was door een hartaandoening fysiek onderontwikkeld. Dat leidde tot zodanige pesterijen en mishandelingen dat de jongen zelfmoord pleegde. Het EHRM benadrukt dat de Staat verantwoordelijk is voor het welbevinden van dienstplichtigen. De bovengeschikten wisten dat de jongen mishandeld werd en hebben hier onvoldoende tegen gedaan. De Staat is verantwoordelijk te houden voor het overlijden van de jongen. Nu bovendien onvoldoende zorgvuldig onderzoek is gedaan naar de zelfmoord en de vader geen immateriële schadevergoeding kon krijgen, zijn artikel 2 en artikel 13 EVRM geschonden.

In een langlopende letselschadeprocedure na een ongeval heeft een psychiater een derde deskundigenrapport opgesteld, waarin zij concludeert dat klager vermoedelijk een paranoïde persoonlijkheidsstoornis heeft die niet het gevolg is van het ongeval. De klager betwist de werkwijze en de conclusies van de psychiater. Het college verklaart deze klacht gegrond. De psychiater had een juiste onderzoeksopzet en methode, maar zij verwoordde haar bevindingen op een manier die niet objectief was en feiten vervormde. Dit heeft geleid tot de schijn van vooringenomenheid en onzorgvuldigheid, wat in strijd is met de beroepsnormen. Daarnaast maakt de psychiater in haar rapportage een niet-onderbouwde stap van een ‘vermoedelijke persoonlijkheidsstoornis’ naar een diagnostische conclusie ‘persoonlijkheidsstoornis’, waarbij deze diagnostische conclusie een bepalende rol heeft ten aanzien van het doel waarvoor het onderzoek is aangevraagd. Juist binnen de complexe context van deze zeer specifieke zaak heeft zij als rapporterend psychiater niet voldaan aan de kernwaarden zorgvuldigheid in formulering en onpartijdigheid. Zij heeft zich ook onvoldoende reflectief en leerbaar opgesteld. Het college legt de maatregel van berisping op.

Zorgverzekeraar vordert ex artikel 7:962 BW medische kosten terug die zij heeft vergoed aan haar verzekeringnemer. Haar verzekeringnemer, tevens slachtoffer, heeft letsel opgelopen na een onrechtmatige daad. Artikel 6:162 BW bepaalt dat degene die tegenover een ander een onrechtmatige daad pleegt, welke hem kan worden toegerekend, verplicht is de schade die de ander daardoor lijdt, te vergoeden. De schadeveroorzakende partij voert onder andere aan dat de zorgverzekeraar deze vordering in de strafzaak had moeten indienen, omdat de schade toen al bekend was. Door vier jaar te wachten met hem aan te spreken stelt hij in zijn belangen te zijn geschaad en dat het door het tijdsverloop moeilijker geworden is te achterhalen of de kosten daadwerkelijk zijn gemaakt. De rechtbank oordeelt dat de zorgverzekeraar niet kan worden verweten dat de schade niet in de strafzaak als vordering van de benadeelde partij is ingebracht. Voor het slachtoffer waren deze kosten geen schade omdat die werden vergoed door de zorgverzekeraar en de zorgverzekeraar kon zich niet voegen in de strafzaak omdat de kosten die zij nu vordert geen ‘rechtstreekse schade’ als gevolg van het misdrijf is. Het verweer dat de schadeveroorzakende partij door tijdsverloop in zijn belangen is geschaad slaagt ook niet. Het gevorderde bedrag wordt toegewezen.