Benoeming plastisch chirurg in medische-aansprakelijkheidszaak. Patiënte heeft een operatie ondergaan, waarbij twee borstimplantaten zijn geplaatst. Als gevolg van klachten heeft er een tweede operatie plaatsgevonden. De patiënte stelt de plastisch chirurg aansprakelijk omdat de tweede operatie niet tot het gewenste resultaat heeft geleid. De rechtbank benoemt een plastisch chirurg, aan hem worden vragen omtrent het medisch handelen voorgelegd. De rechtbank zal in dit stadium van de procedure geen vragen voorleggen die zien op de vraag naar het causaal verband.

Benoeming neuroloog in een letselschadezaak waarbij een automobilist van achteren is aangereden. Sinds het verkeersongeval klaagt de automobilist over nekklachten. Omdat de verzekeraar van de wederpartij twijfelt over het causaal verband tussen het ongeval en de nekklachten is door de automobilist een verzoek tot het gelasten van een voorlopig deskundigenbericht ingediend. De rechtbank benoemt een neuroloog, aan hem wordt de standaard IWMD-vraagstelling voorgelegd.

Een (keurings)arts stelt haar werkgever aansprakelijk voor de geleden en nog te lijden schade als gevolg van het onvoldoende verlenen van nazorg na een incident waarbij een cliënt haar verbaal agressief heeft bejegend. De arts stelt dat pas na een maand een vertrouwenspersoon beschikbaar was en er geen gesprekken zijn gevoerd waarin haar klachten, symptomen en herbeleving in beeld werden gebracht. Hierdoor voelt zij zich in de steek gelaten en niet gesteund. De kantonrechter oordeelt dat geen sprake is van causaliteitsonzekerheid en bovendien is het verband tussen werk en schade niet onzeker of onbepaald, nu de aard van de ziekte (haar depressie en PTSS) past bij onvoldoende nazorg na een confrontatie met agressie op het werk. Volgens de kantonrechter is vanwege het ontbreken van causaliteitsonzekerheid geen plaats voor toepassing van de arbeidsrechtelijke omkeringsregel. De werkgever heeft haar zorgplicht geschonden nu door haar onvoldoende nazorg na het incident is verleend. De kantonrechter verklaart voor recht dat de werkgever aansprakelijk is voor de door de werknemer geleden en nog te lijden schade die het gevolg is van de schending van de zorgplicht van artikel 7:658 BW en verwijst de zaak naar de schadestaatprocedure.

Kort geding. Schaderegeling in een letselschadezaak komt ook niet van de grond na een mediationtraject. In kort geding vordert de benadeelde betaling van de verzekeraar ten titel van een voorschot op de schadevergoeding en de BGK. Aan zijn vorderingen legt de benadeelde ten grondslag dat hij als gevolg van het verkeersongeval ernstige knieklachten, cognitieve klachten en psychische klachten ervaart. Partijen hebben tijdens de mediation een werkafspraak gemaakt met betrekking tot de BGK: de discussie over de BGK die zouden zijn gemaakt voor de mediation werd geparkeerd, zodat met betrekking tot de BGK vanaf de mediation met een schone lei kon worden begonnen. De verzekeraar is deze afspraak niet nagekomen en heeft geen betalingen verricht. Wat betreft het voorschot op de BGK oordeelt de voorzieningenrechter dat de benadeelde een spoedeisend belang heeft bij de toewijzing, nu het van groot belang is dat hij de doorlopende kosten van de noodzakelijke juridische bijstand in de voortdurende schaderegelingsprocedure kan blijven betalen. Verder acht de voorzieningenrechter het op dit moment onvoldoende aannemelijk dat de benadeelde een vordering heeft op de verzekeraar die hoger is dan het bedrag dat reeds als voorschot op de persoonlijke schade is betaald (€ 140.000). Tussen partijen bestaat nog discussie over het bestaan van een causaal verband tussen het ongeval en de gestelde ervaren klachten. Voordat er aanvullend bevoorschot kan worden dient er eerst duidelijkheid te komen over het oorzakelijk verband tussen de cognitieve en psychologische klachten en het ongeval. Daartoe worden naar aanleiding van een verzoek tot het gelasten van een deskundigenonderzoek, welk verzoek op dezelfde dag is behandeld, deskundigen benoemd.

Aansprakelijkheid uit onrechtmatige daad wegens dubbele kaakbreuk na vechtpartij (ECLI:NL:GHSHE:2012:BV5269). In dit eindvonnis komt het hof tot het oordeel dat er voorshands van moet worden uitgegaan dat de benadeelde ten gevolge van de mishandeling arbeidsongeschikt is geweest en schat de duur van de arbeidsongeschiktheid. Wat de overige schadeposten betreft, gaat het in dit hoger beroep enkel nog om het smartengeld. De rechtbank heeft destijds een bedrag van € 5.000 toegewezen. Het hof oordeelt dat het letsel door de mishandeling relatief minder ernstig is: het gaat om een dubbele kaakfractuur die goed te genezen is en op grond waarvan is komen vast te staan dat de benadeelde gedurende een korte periode van vier weken niet dan wel niet volledig heeft kunnen werken. Het hof wijst een bedrag van € 1.750 aan smartengeld toe.

Strafrecht. Veroordeling voor moord. De man heeft zijn compagnon, in het kantoor van het bedrijf, met voorbedachten rade en op brute wijze om het leven gebracht. Aan de echtgenote en de 19-jarige zoon van het overleden slachtoffer wordt respectievelijk € 35.000 en € 15.000 aan shockschadevergoeding toegekend. Aan de minderjarige zoon en dochter van het overleden slachtoffer wordt elk een bedrag van € 10.000 aan immateriële schadevergoeding toegekend wegens aantasting in de persoon op andere wijze. De affectieschadevergoedingen voor de echtgenote, twee zoons, dochter en ouders van het slachtoffer wijst de rechtbank toe. De broer en twee zussen van het slachtoffer doen geen geslaagd beroep op de hardheidsclausule ex artikel 6:108 lid 4 sub g BW.

Een automobilist veroorzaakt onder invloed van alcohol een eenzijdig verkeersongeval, met overlijden van de inzittende tot gevolg. De WAM-verzekeraar van het voertuig heeft aan de nabestaanden van het slachtoffer een schadevergoeding betaald. De door haar uitgekeerde schade en gemaakte kosten verhaalt de WAM-verzekeraar vervolgens op automobilist. Het verweer dat een technisch defect de mogelijke oorzaak is van het ongeval is naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende onderbouwd. Op grond van het verhaalsrecht van de WAM-verzekeraar wijst de rechtbank de vordering grotendeels toe. In totaal moet de automobilist ruim € 100.000 betalen aan de WAM-verzekeraar.

In een strafrechtelijke procedure is een man vrijgesproken voor een poging tot moord. In deze civielrechtelijke procedure gaat het om de vraag of de man toerekenbaar onrechtmatig heeft gehandeld jegens het slachtoffer en zijn partner, door het slachtoffer te beschieten. Als voorgaande kan worden vastgesteld, moet worden beoordeeld of hij aansprakelijk is voor de gestelde geleden schade. Volgens de rechtbank is voldoende vast komen te staan dat de man onrechtmatig heeft gehandeld ex artikel 6:162 BW. Dat volgens de man sprake zou zijn van een alternatief scenario, hij niet voldoet aan het signalement van de schutter en er voldoende forensisch bewijs ontbreekt, acht de rechtbank niet aannemelijk. De rechtbank beoordeelt verschillende schadeposten, waaronder verlies van arbeidsvermogen en immateriële schadevergoeding. De post verlies van arbeidsvermogen wijst de rechtbank af, nu deze is betwist en ook in hoger beroep onvoldoende is onderbouwd. De gevorderde immateriële schadevergoeding van het slachtoffer wijst de rechtbank toe tot een bedrag van € 12.994, alsmede de gevorderde shockschadevergoeding van diens partner tot een bedrag van € 925.

Deelnemer van jiujitsuwedstrijd loopt tijdens een wedstrijd tegen een tegenstander uit een zwaardere gewichtsklasse knieletsel op. De deelnemer stelt de bond aansprakelijk en vordert schadevergoeding, omdat de bond hem niet heeft geïnformeerd over de samenvoeging van de gewichtsklassen. De rechtbank acht voorshands bewezen dat de bond de deelnemer niet heeft geïnformeerd, maar laat de bond toe tot het leveren van tegenbewijs dat de deelnemers wel zijn geïnformeerd over de samenvoeging. Iedere verdere beslissing over de vraag of JBN tekort is geschoten in de nakoming van zijn (contractuele) verplichtingen zal worden aangehouden. Wel ziet de rechtbank aanleiding te beslissen over het causaal verband, de relativiteit en het eigenschuldverweer van de bond. Er is causaal verband tussen het mogelijke niet-mededelen van de bond en de schade. Voor aansprakelijkheid is het relativiteitsvereiste niet van toepassing en ook van eigen schuld aan de kant van de deelnemer is geen sprake.

Monteur bij Arriva gaat na het advies van de bedrijfsarts wegens astmatische klachten werken als buschauffeur. Als reden voor deze klachten geeft hij op: stinkende buskachels, vette voorruiten en dat er nog altijd wordt gerookt in de kantines. Gedurende de jaren ervaart steeds meer personeel luchtwegklachten. Na verschillende onderzoeken, door onder andere de Arbeidsinspectie, stelt de man Arriva aansprakelijk voor de ontwikkelde gezondheidsschade in de vorm van longklachten. Hij vordert een voorschot van € 10.000 en alle door hem geleden en nog te lijden materiële als immateriële schade. Vast staat dat de man gezondheidsschade heeft geleden tijdens de uitoefening van zijn werkzaamheden, partijen verschillen echter van mening over de vraag of Arriva als werkgever voor de schade aansprakelijk is. De rechtbank oordeelt dat Arriva wat betreft de blootstelling aan stoffen in de bus en mogelijk eveneens in de kantine niet aan haar zorgplicht heeft voldaan. Arriva is aansprakelijk en het gevorderde voorschot wordt toegewezen. Verwijzing naar schadestaatprocedure.