Vrouw spreekt collega-arts aan tot schadevergoeding wegens long-COVID, omdat hij haar zou hebben besmet met COVID-19. De rechtbank draagt de vrouw op te bewijzen dat de collega-arts zich op de bewuste datum niet hield aan de geldende veiligheidsmaatregelen om besmetting te voorkomen. Na bewijslevering beoordeelt de rechtbank of sprake is geweest van onrechtmatig handelen door de collega-arts, en zo ja, of het ook in hoge mate waarschijnlijk is dat de vrouw daardoor besmet is geraakt. In verband met dit laatste moet de vrouw ook bewijzen dat er slechts een bijzonder kleine kans is dat zij door een ander dan door de collega-arts is besmet. Mocht aansprakelijkheid van de collega-arts na bewijslevering vast komen te staan, dan stelt de vrouw ook het ziekenhuis en de beroepsaansprakelijkheidsverzekeraar van het ziekenhuis aansprakelijk. Iedere beslissing daarover wordt door de rechtbank aangehouden.

Vechtpartij in restaurant met schade tot gevolg. In eerste aanleg heeft de rechtbank de vorderingen om de man te veroordelen tot betaling van de door de restauranteigenaar geleden schade als gevolg van een vechtpartij tussen beiden, grotendeels afgewezen. De rechtbank heeft kort samengevat overwogen dat de restauranteigenaar onvoldoende onderbouwd heeft gesteld dat het gestelde verlies aan verdienvermogen in causaal verband staat met het letsel als gevolg van de mishandeling. Wel wordt een deel van de gevorderde immateriële schadevergoeding toegewezen alsmede een vergoeding voor gemaakte kosten. In hoger beroep verzoekt de man benoeming van twee deskundigen, te weten een verzekeringsgeneeskundige en een arbeidsdeskundige, om vast te stellen wat zijn inkomensschade is als gevolg van de vechtpartij. Naar het oordeel van het hof is het thans gelasten van een voorlopig deskundigenbericht in strijd met de goede procesorde, gelet op het feit dat het causaal verband nog ontbreekt, de kosten van een deskundigenbericht en de financiële positie van partijen.

In een strafrechtelijke procedure zijn twee personen veroordeeld voor het medeplegen van opzettelijke brandstichting waarvoor gemeen gevaar voor personen en goederen was te duchten. In deze zaak ligt voor de vordering tot veroordeling van deze twee personen tot vergoeding van de schade van Nationale Nederlanden tot een bedrag van € 100.000. Nationale Nederlanden stelt dat zij de schade heeft vergoed aan haar verzekerden tot een bedrag van € 501.809,07 en een bedrag ad € 30.473,31 aan kosten heeft betaald en dat zij op grond van artikel 7:962 BW in de rechten van de verzekerden is getreden. De rechtbank verwerpt het verweer op verjaring: de aanhoudingen bevinden zich al in de periode van vijf jaar voorafgaand aan de stuiting, waardoor geen sprake is van verjaring. De twee personen zijn hoofdelijk aansprakelijk voor de als gevolg van de brand ontstane schade. Uit de stukken blijkt dat de schade die de verzekerden van Nationale Nederlanden hebben geleden meer bedroeg dan € 100.000 tot welk bedrag Nationale Nederlanden haar vordering heeft beperkt. De rechtbank wijst de vordering toe.

Een 11-jarige jongen raakte ernstig gewond aan zijn oog toen een schoolgenoot met een katapult een projectiel op hem afvuurde. De vader van de jongen heeft geprobeerd de school aansprakelijk te stellen voor de geleden schade, maar de nationale rechters hebben dat afgewezen. Het Hof oordeelt dat de school verantwoordelijk was om de veiligheid van de leerlingen te beschermen. Naar Albanees recht is er een expliciete mogelijkheid om docenten aansprakelijk te stellen voor schade aan de leerlingen. Het Hof ziet niet in waarom die mogelijk hier niet is benut en stelt een schending vast van artikel 8 EVRM.

Strafrecht. Veroordeling voor moord en een poging tot doodslag. Aan de nabestaanden (ouders, broer en vriendin) van het overleden slachtoffer wordt elk een bedrag van € 25.000 aan shockschadevergoeding toegekend, alsmede wordt aan de ouders en de vriendin elk een bedrag van € 17.500 aan affectieschadevergoeding toegekend. Aan het slachtoffer dat ternauwernood aan de dood is ontsnapt wordt een bedrag van € 40.000 aan immateriële schadevergoeding toegekend, er was sprake van ernstig letsel, langdurig en mogelijk geen volledig herstel en een grote impact op zijn leven.

Verkeersongeval tussen een fietser en een voetganger. De fietser was andere fietsers die op de rechterzijde van het fietspad fietsten aan het inhalen, met als gevolg dat hij de voetganger heeft geraakt en de voetganger ten val is gekomen. In eerste aanleg heeft de rechtbank voor recht verklaard dat de fietser een onrechtmatige daad heeft gepleegd en volledig aansprakelijk is voor de geleden en nog te lijden materiële en immateriële schade, daarvan een voorschot toegewezen en de zaak verwezen naar de schadestaatprocedure. In hoger beroep vordert de fietser vernietiging van het vonnis van de rechtbank. Anders dan de rechtbank, komt het hof tot het oordeel dat niet alleen de fietser een verkeersfout heeft gemaakt, maar dat ook de voetganger een verkeersfout heeft gemaakt door de fietsers op het fietspad niet voor te laten gaan. Het beroep op eigen schuld slaagt. Het hof vermindert de vergoedingsplicht van de fietser tot de helft van de door de voetganger geleden schade.

Bodemprocedure na deelgeschilprocedure. Kettingbotsing met drie voertuigen. De voorste automobiliste stond aanvankelijk te wachten voor een rood verkeerslicht. Toen het verkeerslicht op groen sprong, trok de automobilist op, waarna de motor na enkele meters afsloeg en de auto tot stilstand kwam. Een bestelauto, WAM-verzekerd bij ASR, en een achter de bestelauto rijdende personenauto zijn bij de kettingbotsing betrokken geraakt. ASR heeft de aansprakelijkheid voor het ongeval erkend. In de deelgeschilprocedure heeft de rechtbank het verzoek van de voorste automobiliste, om voor recht te verklaren dat ASR gebonden is aan het neurologisch rapport, specifiek waar het gaat om de vaststelling van de causale relatie dat zij de klachten niet zou hebben ontwikkeld wanneer haar het ongeval niet was overkomen, afgewezen. In de bodemprocedure verschillen partijen van mening over de vraag of bij het ongeval sprake was van één of twee impactmomenten. Het antwoord op deze vraag kan naar het oordeel van de rechtbank echter in het midden blijven. Op basis van het dossier in deze bodemzaak komt de rechtbank namelijk, ook als zij uitgaat van niet één maar van twee impactmomenten, tot het oordeel dat de whiplashgerelateerde klachten en beperkingen in juridische zin niet zijn toe te rekenen aan het ongeval en dat de vorderingen om die reden niet kunnen worden toegewezen. De klachten vormen naar het oordeel van de rechtbank ook niet in alle opzichten een consistent en samenhangend geheel. De conclusie is dat te veel vraagtekens bestaan bij het beeld van moeilijk te objectiveren klachten en het causale verband tussen de klachten en het ongeval.

Tijdens een oud en nieuw-viering loopt een man oogletsel op nadat er illegaal vuurwerk werd afgestoken. Allianz, de verzekeraar van degene die het vuurwerk heeft afgestoken, heeft meegedeeld de schade van de man af te wikkelen. Allianz heeft vervolgens een verzekerde van NN medeaansprakelijk gesteld voor het ongeval, die aansprakelijkheid van de hand heeft gewezen. In deze procedure vordert Allianz dat naast haar verzekerde, de verzekerde van NN medeaansprakelijk is voor het ongeval. De rechtbank oordeelt dat op basis van de getuigenverklaringen niet kan worden vastgesteld dat de ‘medeaansprakelijkgestelde’ enige bijdrage heeft geleverd aan het tegelijkertijd afsteken van meerdere stuks illegaal vuurwerk waardoor de man gewond is geraakt. Ook kan uit de verklaringen niet worden opgemaakt dat de ‘medeaansprakelijkgestelde’ op het moment van het ongeval überhaupt vuurwerk aan het afsteken was. Het enkele feit dat de verzekerde van NN in de buurt van de verzekerde van Allianz was is onvoldoende om te kunnen spreken van een bijdrage aan groepshandelen. Nu aansprakelijkheid ex artikel 6:166 BW niet vast is komen te staan, worden de vorderingen afgewezen.

Vrouw overlijdt anderhalf jaar later aan haar ernstige verwondingen als gevolg van een aanrijding door een automobilist op een zebrapad. De nabestaanden van de vrouw (haar kinderen) maken in deze procedure aanspraak op vergoeding van immateriële schade. Het geschil tussen de nabestaanden en de verzekeraar van de automobilist (AMS) heeft betrekking op de omvang van de immateriële schadevergoeding. Hierbij speelt tussen partijen vooral de vraag of de vrouw zich na het ongeval bewust was van wat haar was overkomen en de situatie waarin zij zich na het ongeval bevond. De rechtbank oordeelt dat gelet op de conclusie van de medisch adviseur van AMS vast is komen te staan dat de vrouw gedurende de laatste anderhalf jaar van haar leven pijn heeft gevoeld. Er was immers op momenten besef en een zich bewust zijn van sensaties. Ook als de vrouw zich gelet op haar minimale bewustzijn niet heeft beseft – in het grotere geheel – wat haar was overkomen en ook als zij de pijn die zij ervoer niet heeft kunnen plaatsen heeft zij wel pijn ervaren en dus heeft zij aanspraak (gehad) op smartengeldvergoeding. Uit de overgelegde medische gegevens, de V en V-rapportage en de bevindingen van de medisch adviseurs kan de rechtbank niet vaststellen dat de vrouw emoties kon ervaren of dat er sprake was van een bewustzijn-PLUS-status. Uit de aangehaalde voorbeelden blijkt dat zij wel fysieke gepaste bewegingen kon uitvoeren, maar zonder nadere medische onderbouwing kan de rechtbank uit deze gedragingen niet de conclusie trekken dat de vrouw naast pijn ook emoties heeft ervaren in de periode na het ongeval. Derving van levensvreugde in objectieve zin kan niet worden vastgesteld en daarom kan de rechtbank dit aspect niet meewegen in de begroting van het smartengeld. In deze zaak acht de rechtbank als vergoeding voor de immateriële schade een bedrag van € 150.000 billijk. Het voorschot van € 20.000 dient op dit bedrag in mindering te worden gebracht.

Verkeersongeval tussen een fietser en een bestuurder van een bestelbus. De aansprakelijkheidsverzekeraar van de bestuurder van de bestelbus erkent aansprakelijkheid, maar is niet bereid om meer dan 50% van de schade te vergoeden omdat zij zich op het standpunt stelt dat aan de zijde van de fietser sprake is van eigen schuld. De rechtbank oordeelt dat die eigen schuld van de fietser niet vast is komen te staan. De enkele getuigenverklaring is te mager om op basis daarvan bewezen te achten dat de fietser een verkeersfout heeft gemaakt door plotseling linksaf te slaan zonder richting aan te geven. De aansprakelijkheidsverzekeraar dient derhalve de volledige schade aan de fietser te vergoeden.