Eenzijdig verkeersongeval door rijden onder invloed. De inzittende van de auto heeft als gevolg van het ongeval letsel opgelopen. De schadeveroorzakende partij reed in een auto in eigendom van zijn moeder. De vraag die de rechtbank moet beantwoorden, is of de schade ontstaan door het rijden onder invloed op grond van artikel 15 WAM kan worden verhaald op de schadeveroorzaker als derde-verzekerde. De rechtbank oordeelt dat de vordering verjaard is ex artikel 3:310 BW, nu de verjaringstermijn is aangevangen op de dag van het verkeersongeval. Aan de brieven kan geen stuitende werking toekomen en bovendien staat de verzending of ontvangst daarvan niet vast.

Schone lei schuldsanering. Man is strafrechtelijk veroordeeld voor poging doodslag van baby. In de civielrechtelijke procedure is de man veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding, welke niet heeft voorgelegen in de strafprocedure. Ten aanzien van de man is de wettelijke schuldsaneringsregeling toegepast. Tussen partijen is in geschil of de vordering op de man na afloop van de schuldsaneringsregeling nog afdwingbaar is: valt deze onder de werking van de ‘schone lei’ ex artikel 358 Fw? De rechtbank oordeelt dat het eindigen van de schuldsaneringsregeling de afdwingbaarheid van de vordering niet aantast.

Strafrecht. Veroordeling voor openlijke geweldpleging met zwaar lichamelijk letsel tot gevolg. Het slachtoffer heeft door toedoen van verdachte meerdere breuken in het gezicht opgelopen en is aan één oog blind geraakt. Het hof stelt de omvang van de immateriële schade van het slachtoffer vast op een bedrag van € 40.000. Aan de partner van het slachtoffer wordt een bedrag van € 17.500 toegekend, alsmede € 3.000 aan shockschade. De partner van het slachtoffer is fysiek aanwezig geweest bij de gewelddadige confrontatie en heeft gezien hoe haar partner werd aangevallen en daarbij (oog)letsel opliep.

Strafrecht. Veroordeling voor doodslag op vier maanden oude dochtertje, poging zware mishandeling en mishandeling van levensgezel. Aan de moeder van het slachtoffer, tevens zelf slachtoffer in deze zaak, wordt een bedrag van € 20.000 aan affectieschadevergoeding, € 25.000 aan shockschadevergoeding (immaterieel) toegekend en een bedrag aan materiële schade.

Werkneemster komt ten val in trappenhuis van kantoorpand van haar werkgever. De werkgever heeft nagelaten onderzoek te verrichten naar de toedracht van het ongeval, terwijl het ongeval van meet af aan bekend was bij de werkgever en in de RI&E staat geschreven dat het van belang is dat na ieder (bijna-)ongeval een analyse wordt uitgevoerd ‘om risico’s op te sporen en herhaling te voorkomen’. Beroep op artikel 6:89 BW gaat niet op. Er zijn geen gegevens overlegd over de inspectie- en schoonmaakronden en de frequentie daarvan, zodat niet kan worden vastgesteld of het bewuste trappenhuis op die dag is meegenomen in de dagelijkse schoonmaakronde. Nu de werkgever er niet in is geslaagd aan te tonen dat zij aan haar zorgplicht heeft voldaan, is de werkgever aansprakelijk voor het ongeval.

Man vordert in de hoofdzaak vergoeding van de geleden en nog te lijden schade als gevolg van een mishandeling. De rechtbank oordeelt dat de wederpartij onrechtmatig heeft gehandeld jegens de man door een ijzeren stoel naar hem te gooien. De stoel heeft de hand van de man geraakt waardoor hij letsel heeft opgelopen. Een klein deel van de schadeposten staat in causaal verband met het letsel als gevolg van de mishandeling. De aansprakelijke partij wil de schade verhalen op zijn verzekeraar. In de vrijwaringszaak oordeelt de rechtbank dat de verzekeraar niet gehouden is de schade aan de aansprakelijke partij te vergoeden, omdat de vordering is verjaard ex artikel 7:942 BW.

Militair raakt tijdens recuperatie in Polen gewond tijdens een avond uit. Partijen verschillen van mening over de vraag of het gaat om een dienstongeval. De rechtbank is van oordeel dat geen sprake is van een dienstgeval. Recuperatie kan naar haar oordeel niet worden gelijkgesteld met een uitzending en er was geen sprake van buitengewone of daarmee vergelijkbare omstandigheden.

Verkeersongeval door achteropaanrijding. De kern van dit geschil is de vraag of de beperkingen van de achterop aangereden automobiliste tot blijvende arbeidsongeschiktheid hebben geleid. De rechtbank oordeelt dat dit niet het geval is. Tot een bepaalde periode heeft de automobiliste arbeidsvermogensschade geleden. Daarnaast heeft zij ook schade geleden wegens benodigde huishoudelijke hulp, verlies aan zelfwerkzaamheden en overige materiële schade. De verzekeraar moet nog een aanvullend bedrag aan schadevergoeding en smartengeld van ruim € 20.000 vergoeden. Ook moet de verzekeraar een bedrag aan BGK voldoen.

Verkeersongeval met reeds erkende aansprakelijkheid. Partijen twisten over de hoogte van de schade voor een vervangend vervoermiddel, het verlies aan arbeidsvermogen en het smartengeld. Het gerecht oordeelt dat de automobilist nog recht heeft op een aanvullende vergoeding voor een vervangend vervoermiddel. Wat betreft het verlies aan arbeidsvermogen komt het gerecht tot de conclusie dat er geen grond is voor toekenning van meer schadevergoeding, nu de automobilist na deze periode arbeidsgeschikt was. De verzekeraar dient hooguit op basis van het juiste maandsalaris nog een aanvullende vergoeding wegens verlies aan arbeidsvermogen te betalen. Het reeds uitgekeerde bedrag aan smartengeld acht het gerecht afdoende ter genoegdoening van het aan de automobilist toegebrachte leed.

Man bijt (ex-)vrouw hard in haar vinger, met letsel tot gevolg. In de strafrechtelijke procedure is de man vervolgd voor zware mishandeling, maar is een geslaagd beroep op noodweer gedaan (OVAR). In deze procedure vordert de (ex-)vrouw een verklaring voor recht dat de man onrechtmatig heeft gehandeld en wordt veroordeeld tot vergoeding van de schade. Ook hier beroept de man zich op de rechtvaardigingsgrond noodweer. Het hof komt tot de conclusie dat, gelet op de feiten en omstandigheden, voor het bijten in de vinger een rechtvaardigingsgrond bestond. De man werd aangevallen door de vrouw en haar broer en probeerden hem te verstikken. Niet gesteld of gebleken is dat het bijten in de vinger disproportioneel zou zijn, gelet op de levensbedreigende situatie waarin de man zich bevond.