Patiënte heeft bij Kliniek Heyendaal (twee) cosmetische ingrepen laten verrichten maar was daar niet tevreden over. Partijen hebben hun geschil voorgelegd aan de Geschillencommissie Zorg die in een bindend advies de klachten van de patiënte heeft afgewezen (met name over het ontbreken van informed consent). De patiënte startte daarop de onderhavige civiele procedure met als inzet vernietiging bindend advies. Die lat ligt hoog voor de civiele rechter en die sprong heeft patiënte niet kunnen halen. Het hof wijst de vordering af.

Rijschoolhouder is deels arbeidsongeschikt door nekhernia. Ruim een jaar later overkomt de man een ongeval (achteropaanrijding), waardoor de (whiplash)klachten volgens hem zijn toegenomen. Het hof heeft de vordering van de man, dat de WA-verzekeraar van de automobilist die het ongeval heeft veroorzaakt aansprakelijk is voor de toegenomen schade, afgewezen. De Hoge Raad is van oordeel dat het hof zijn arrest onvoldoende heeft gemotiveerd: het hof is in het eindarrest ten onrechte niet ingegaan op de mogelijkheid dat condicio sine qua non-verband kan worden aangenomen, ook indien een aandoening op neurologisch vakgebied niet komt vast te staan.

Aanrijding tussen twee automobilisten. Partijen hebben een vaststellingsovereenkomst gesloten waarmee zij de discussie over de toedracht van de aanrijding en de schadeplichtigheid hebben beëindigd. Beroep op dwaling door eiser omtrent het sluiten van de overeenkomst slaagt niet. Dat sprake was van een verkeerde voorstelling van zaken over de omvang van de uitkering heeft hij aan zichzelf te wijten. Eiser heeft onrechtmatig gehandeld tegenover gedaagde en/of misbruik gemaakt van zijn procesrecht door deze procedure voort te zetten in plaats van in te trekken, zoals tussen partijen was afgesproken.

Deelgeschil. Voetganger steekt over bij een zebrapad, waarbij hij wordt aangereden en met zijn hoofd tegen de voorruit van het voertuig is geslagen en wordt meegesleurd. De schaderegeling heeft in een periode van drie jaar stilgelegen vanwege het vermoeden van pre-existente verslavingsproblematiek. Ter zake van een stoornis in alcoholgebruik hebben partijen een psychiatrische expertise laten verrichten. Het slachtoffer heeft voldoende steekhoudende en zwaarwegende bezwaren tegen dit psychiatrisch expertiserapport geuit. Dit betekent dat het rapport niet de conclusie van de verzekeraar rechtvaardigt dat de psychische en/of cognitieve klachten van het slachtoffer die in de periode na het ongeval zijn ontstaan, als indirect ongevalsgevolg zijn uitgesloten. De rechtbank beveelt een nieuw psychiatrisch deskundigenonderzoek.

Strafrecht. Veroordeling voor zware mishandeling met voorbedachten rade. Verdachte heeft een steelpan met hete olie over zijn medegedetineerde heen gegooid. Aan het slachtoffer wordt een immateriële schadevergoeding van € 100.000 toegekend. De naasten van het slachtoffer zijn niet-ontvankelijk verklaard in hun vordering tot vergoeding van affectieschade, omdat zij onvoldoende hebben onderbouwd dat sprake is van een blijvende functiestoornis van 70% of meer bij het slachtoffer of dat het letsel in combinatie met andere componenten van het letsel een zodanig verlies of ernstige verstoring van de mogelijkheid tot wezenlijk persoonlijk contact tussen het slachtoffer en diens naasten meebrengt, dat van ‘ernstig en blijvend letsel’ sprake is.

Strafrecht. Veroordeling doodslag in verkeerszaak, waarbij twee jongvolwassenen om het leven zijn gekomen. De naasten van het slachtoffer dat kort na het ongeluk in het ziekenhuis is overleden, voegen zich als benadeelde partij. Aan de vader van het slachtoffer wordt € 20.000 affectieschadevergoeding toegekend. De gevorderde shockschadevergoeding wijst het hof af, omdat onvoldoende onderscheid kan worden gemaakt tussen de geestelijke problematiek die (uitsluitend) het gevolg is van het verdriet omtrent het overlijden als gevolg van het strafbare feit (affectieschade) enerzijds, en de schade die (mogelijk) het gevolg is van de confrontatie met de ernstige gevolgen van het ongeval (shockschade) anderzijds. Aan de moeder van het slachtoffer wordt een bedrag van € 20.000 aan affectieschade- én shockschadevergoeding toegekend. Aan de zus wordt een shockschadevergoeding van € 20.000 toegekend. Zij heeft het slachtoffer kort na het ongeval in het ziekenhuis zeer ernstig gewond aangetroffen. Terwijl haar ouders in het buitenland verbleven en zo snel mogelijk probeerden terug te reizen, is zij opgehaald door de politie en is zij twee dagen in het ziekenhuis gebleven, terwijl het slachtoffer kunstmatig in leven werd gehouden.

Deelgeschil. Vrouw is in 2019 betrokken geweest bij een verkeersongeval en kampt sindsdien met fysieke klachten en beperkingen. Om samen met de verzekeraar te komen tot een afwikkeling van de schade heeft zij de rechtbank gevraagd te bepalen dat een partijrapport van een orthopedisch deskundige tot uitgangspunt moet worden genomen. De verzekeraar heeft in een tegenverzoek gevraagd om nadere medische informatie. De rechtbank heeft het verzoek afgewezen omdat van een gezamenlijk rapport niet kan worden gesproken en heeft het tegenverzoek gedeeltelijk toegewezen. Volgens de rechtbank heeft de verzekeraar in het kader van de schadeafwikkeling belang bij de gevraagde originele medische informatie beperkt tot de duur van drie jaar voorafgaand aan het ongeval en te verstrekken aan de medisch adviseur. Ook moet meer informatie worden verstrekt over de arbeidssituatie.

Zoon is strafrechtelijk veroordeeld voor mishandeling van zijn moeder. Moeder vordert als gevolg hiervan zowel materiële als immateriële schadevergoeding. In de strafrechtelijke procedure is de zoon veroordeeld voor mishandeling. De rechtbank wijst in totaal € 216,11 aan materiële schade toe, bestaande uit reiskosten en kosten voor persoonlijke verzorging. Het smartengeld wordt bepaald op een bedrag van € 1.500, nu de vrouw onweersproken heeft gesteld dat de mishandeling een grote impact op haar heeft gehad en ze sindsdien nog steeds pijn en klachten ervaart.

De hond van gedaagde zou de hond van eiser hebben gebeten. Eiser heeft hierdoor schade geleden in de vorm van kosten van behandeling door de dierenarts. Nu vast is komen te staan dat gedaagde niet de bezitter is van de hond, slaagt het beroep op artikel 6:179 BW niet. Gedaagde heeft ex artikel 6:162 BW wel een onrechtmatige daad gepleegd jegens eiser door de hond onvoldoende onder controle te houden, maar de schade is door eiser onvoldoende onderbouwd. De vordering wordt daarom afgewezen. Het gevorderde contactverbod wordt eveneens afgewezen.

Wielrenner schrikt van passerende aangelijnde hond, wijkt uit en remt. Als gevolg daarvan komt de achterste wielrenner ten val en raakt te water. De eigenaar van de hond is voor beide schades niet aansprakelijk. De schade van de voorste wielrenner is, gelet op de aard van de aansprakelijkheid van de eigenaar van de hond (art. 6:179 BW) en de ernst van de verwijten, niet aan de eigenaar van de hond toe te rekenen maar aan de achterste wielrenner. De verplichting van de eigenaar van de hond tot vergoeding van de schade van de achterste wielrenner komt geheel te vervallen wegens eigen schuld van de achterste wielrenner. Door de onveilige combinatie van een te hoge snelheid en te weinig afstand kon hij zichzelf niet tijdig tot stilstand brengen.