Strafrecht. Ontvankelijkheid benadeelde partij. De rechtbank oordeelt, anders dan in vonnissen van de rechtbanken Limburg, Zeeland-West-Brabant en Rotterdam is gedaan, dat vorderingen niet enkel onder nummer kunnen worden ingediend en dat voor de ontvankelijkheid van een benadeelde partij is vereist dat de partij zijn volledige naam en geboortedatum kenbaar maakt. De wetgever heeft met het oog op het bieden van een grotere anonimiteit van slachtoffers in het strafproces uitdrukkelijk stilgestaan bij de gegevens die een slachtoffer moet invullen wanneer hij zich met een schadevergoeding in het strafproces wenst te voegen. Na overleg met betrokken partijen en instanties is het formulier als bedoeld in artikel 51g lid 1 Sv vastgesteld. Er is daarbij voor gekozen om uitsluitend nog voor te schrijven dat een benadeelde partij zijn naam en geboortedatum kenbaar moet maken. Dat werd kennelijk gezien als een absoluut minimumvereiste om de vordering te kunnen beoordelen. Bij deze stand van zaken ligt het op de weg van de wetgever om hierin desgewenst verandering aan te brengen. Daarbij dient dan ook aandacht besteed te worden aan andere bepalingen met betrekking tot de benadeelde partij, die thans niet passen bij een benadeelde partij waarvan geen persoonsgegevens bekend zijn. Voorts kan de wetgever dan (procedurele) waarborgen inbouwen waarmee tegemoet kan worden gekomen aan de belangen van de verdediging. De rechtbank ziet gelet op vorenstaande nu geen juridische ruimte om de vorderingen van partijen die hun naam en geboortedatum niet kenbaar hebben gemaakt toe te staan. Benadeelde partijen worden in de gelegenheid gesteld het verzuim te herstellen.

Een vrouw vordert schadevergoeding van haar vader omdat hij haar meermalen in haar jeugd en als volwassene lichamelijk en psychisch zou hebben mishandeld. De vader betwist uitdrukkelijk dat hij zich ooit schuldig heeft gemaakt aan mishandeling. Volgens de man zijn alle vorderingen die zien op gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden voor 10 augustus 2011 bovendien verjaard. De rechtbank oordeelt dat dit verjaringsverweer slaagt. Verder oordeelt de rechtbank dat alleen de mishandeling op 26 december 2021 in rechte is vast te komen staan. De vader heeft op die dag onrechtmatig jegens de vrouw gehandeld door haar in een schermutseling hardhandig bij haar armen vast te pakken en op haar voet te staan, waardoor de vrouw blauwe plekken heeft opgelopen. De rechtbank bepaalt het smartengeld naar billijkheid op € 400. Met de betaling van dit bedrag in de strafzaak heeft de vader deze schade al vergoed. Ten aanzien van de overige schadeposten geldt dat bij gebrek aan een deugdelijke onderbouwing niet kan worden aangenomen dat deze in juridisch causaal verband staan met de mishandeling op 26 december 2021, zodat ook deze vorderingen worden afgewezen.

Socialezekerheidsrecht. Een vrouw heeft in 2018 een vaststellingsovereenkomst gesloten met de schadeverzekeraar van de aansprakelijke partij voor het haar overkomen ongeval in 2006. De daarin opgenomen vergoeding voor ‘kosten van toekomstige verzorging’ zijn volgens appellante meerkosten in aanvulling op de zorg vanuit de zorgwetten. Het college heeft de aanvraag van een maatwerkvoorziening afgewezen. Dit besluit is in bezwaar gehandhaafd en de rechtbank heeft het beroep daartegen ongegrond verklaard. De Centrale Raad van Beroep oordeelt dat een met de schadeverzekeraar gesloten vaststellingsovereenkomst niet in de weg staat aan verstrekking van de gevraagde maatwerkvoorziening op grond van de Wmo 2015, omdat dit binnen de keuzevrijheid valt. De cliënt kan de benodigde maatwerkvoorzieningen aanvragen bij het college, maar kan zich voor vergoeding van de kosten daarvan ook tot de (verzekeraar van de) schadeveroorzaker wenden. Het is dus aan de cliënt om te beoordelen wat voor hem het beste is. Als de cliënt zich voor de kosten van de benodigde maatwerkvoorzieningen tot de (verzekeraar van de) schadeveroorzaker wendt, mag deze de cliënt in beginsel niet doorverwijzen naar de gemeente. Andersom geldt hetzelfde: als de cliënt zich tot het college wendt, kan het college de benodigde maatwerkvoorzieningen in beginsel niet weigeren en de cliënt doorsturen naar de (verzekeraar van de) schadeveroorzaker. Wel kan het college bij verstrekking van deze maatwerkvoorzieningen regres nemen op de (schadeverzekeraar van de) veroorzaker. De Centrale Raad van Beroep verklaart het beroep gegrond en vernietigt het besluit.

Een man is in 2018 mishandeld door zijn buurman. De man heeft hierbij letsel opgelopen. De buurman is in 2019 veroordeeld door de strafrechter. De man is door de strafrechter niet-ontvankelijk verklaard in zijn schadevordering als benadeelde partij. In 2019 heeft de rechtsbijstandsverzekeraar van de man de buurman aansprakelijk gesteld voor de gevolgen van de mishandeling. Hier heeft de buurman niet op gereageerd. In 2022 heeft de rechtsbijstandsverzekeraar de buurman nogmaals aansprakelijk gesteld. Ook op deze brief heeft de buurman niet gereageerd. De man vordert nu dat de kantonrechter voor recht verklaart dat de buurman aansprakelijk is voor de schade die hij heeft geleden en nog zal lijden als gevolg van de mishandeling en de buurman veroordeelt tot betaling van een geldbedrag. De rechtsbijstandsverzekeraar vordert dat de buurman wordt veroordeeld tot betaling van de door de rechtsbijstandsverzekeraar gemaakte buitengerechtelijke kosten. De buurman stelt dat zijn gedrag in 2018 zozeer is uitgelokt door het gedrag van de man direct voorafgaand aan de mishandeling dat zijn gedrag in dit geval niet onrechtmatig is tegenover de man. Hierbij beroept hij zich op het arrest Taams/Boudeling. Het beroep slaagt niet. Het gedrag van de man kon de buurman niet ervaren als een directe (fysieke) bedreiging. Voor het gedrag van de buurman was ook geen andere rechtvaardiging aanwezig en zijn reactie op het uitdagende gedrag van de man was bovendien disproportioneel. De buurman is aansprakelijk. De kantonrechter stelt wel dat er sprake is van 20% eigen schuld aan de kant van de man omdat hij door zijn onnodig uitdagende gedrag eraan heeft bijgedragen dat de situatie is geëscaleerd. Onder andere de gevorderde kosten voor huishoudelijke hulp worden afgewezen omdat de aard, ernst en duur van het letsel niet zodanig was dat hulp normaal en gebruikelijk was. Ook worden de kosten van de eenzijdige oogheelkundige expertise afwezen; er had kunnen worden volstaan met gegevens uit de behandelende sector. De kantonrechter wijst ten slotte een gedeelte van het gevorderde bedrag door de rechtsbijstandsverzekeraar toe.

Tussenvonnis. In 2017 is een ervaren ruiter tijdens een les/training bij een manege van een nieuw paard gevallen. Zij liep daardoor een hersenkneuzing op. Het bewuste paard was geen eigendom van de manege, maar was door een handelaar aan de manege ter beschikking gesteld om te kijken of het paard geschikt was voor de manege. Volgens de rechtbank was de manege op het moment van het ongeval niet de bezitter, maar wel de bedrijfsmatige gebruiker van het bewuste paard en is zij daarom aansprakelijk voor de schade die de ruiter door het ongeval lijdt. Het beroep van de manege op de tenzij-clausule van artikel 6:179 BW slaagt niet. De rechtbank oordeelt verder dat de ruiter zelf in aanzienlijke mate het ongeval heeft veroorzaakt. Daarom moet de schade redelijk en billijk over partijen worden verdeeld. In dit stadium kan de rechtbank nog geen goede afweging maken van de relevante factoren omdat de (aard van) de schade die de ruiter door het ongeval lijdt onduidelijk is. De rechtbank moet daarom meer informatie krijgen voordat zij over de billijkheidscorrectie en de overige geschilpunten kan beslissen.

Conclusie procureur-generaal Vlas. Deze zaak gaat over de vraag of de Nederlandse rechter op grond van Verordening Brussel I-bis bevoegd is om kennis te nemen van een vordering tot schadevergoeding in verband met een dodelijk skiongeval dat zich in Oostenrijk heeft voorgedaan. De nabestaanden van het slachtoffer hebben de exploitant van het skigebied waar het ongeval heeft plaatsgevonden aansprakelijk gesteld voor de geleden schade. Volgens de nabestaanden heeft het slachtoffer een overeenkomst tot het gebruik van het skigebied gesloten en heeft de exploitant de rand van de piste niet afdoende beveiligd, waardoor het ongeval heeft kunnen plaatsvinden. De exploitant heeft zich beroepen op de onbevoegdheid van de Nederlandse rechter. Het hof heeft, in navolging van de rechtbank, zich onbevoegd verklaard om van de vordering kennis te nemen, omdat niet is voldaan aan de vereisten van artikel 17 lid 1 onder c Verordening Brussel I-bis (geen activiteiten van de exploitant ‘gericht op’ lidstaat waar consument woonplaats heeft). Daartegen richt zich het cassatieberoep. De procureur-generaal behandelt het cassatiemiddel, dat bestaat uit drie onderdelen. De procureur-generaal concludeert tot verwerping van het cassatieberoep.

In 2008 is een minderjarige ruiter tijdens een paardrijles van een pony gevallen. In 2016 is de manege aansprakelijk gesteld door de (ouders van) de ruiter. De verzekeraar van de manege, bij wie de manege in 2011 een verzekering heeft afgesloten, heeft laten weten dat zij geen dekking biedt voor het ongeval van de ruiter. De verzekeraar stelt dat omdat de manege op de datum van het ongeval niet bij de verzekeraar verzekerd was er niet wordt toegekomen aan de vraag of er sprake is van een verzekerd voorval. De rechtbank is het hier niet mee eens. Dekking is mogelijk voor schade van derden als de aanspraak voor het eerst tegen de verzekerde is ingesteld tijdens de looptijd van de verzekering en de aanspraak respectievelijk omstandigheid voor de ingangsdatum van de verzekering bij de verzekerde niet bekend was of redelijkerwijs had kunnen zijn. Er is volgens de rechtbank geen schending van de mededelingsplicht. De manege had in de gegeven omstandigheden in 2011 niet hoeven te verwachten dat zij in 2016 nog zou worden aangesproken. De verzekeraar wordt veroordeeld om dekking te verlenen onder de verzekering.

Strafrecht. De verdachte wordt tot 14 jaar gevangenisstraf veroordeeld wegens doodslag van zijn echtgenote en het verhullen van de dood(soorzaak) door het in brand steken van haar lichaam. De twee zonen van de vrouw krijgen geen shockschade toegewezen aangezien de gevorderde bedragen niet nader zijn onderbouwd. De vorderingen tot vergoeding van gederfd levensonderhoud worden niet-ontvankelijk verklaard. Nader onderzoek is nodig, maar dit zou het strafgeding onevenredig belasten. Beide zonen krijgen wel € 32.500 toegekend vanwege aantasting in de persoon als bedoeld in artikel 6:106 lid 1 onder b BW. De kinderen zijn hun moeder kwijtgeraakt, maar nu ook hun vader door de strafoplegging. De kinderen zijn meermalen verhuisd, van school gewisseld en hebben geen afscheid kunnen nemen van hun moeder. De zonen krijgen ook beide € 20.000 toegewezen aan affectieschade. De ouders van de vrouw krijgen beiden € 17.500 aan affectieschade.

Een vrouw vordert herroeping van het eerdere arrest van het gerechtshof op grond van bedrog (artikel 382 lid 1 sub a Rv) en het door toedoen van de producent van de cv-ketel achterhouden van stukken van beslissende aard die zij alsnog in handen heeft gekregen door middel van een Woo-verzoek (artikel 382 lid 1 sub c Rv). Het hof wijst de vordering af. Volgens het hof is er geen sprake van bedrog in de zin van artikel 382 lid 1 sub a Rv. Ook herroeping op grond van artikel 382 lid 1 sub c Rv is hier niet aan de orde. Het gaat niet om een stuk van beslissende aard die de uitspraak anders zou hebben doen uitvallen als zij aan de rechtbank of het hof bekend waren geweest of een stuk dat onzeker maakt of de rechter na kennisneming daarvan tot dezelfde uitspraak zou zijn gekomen.

Hoger beroep. In 2021 heeft een incident plaatsgevonden tussen twee mannen. De verzoekende partij heeft nog diezelfde dag aangifte gedaan van mishandeling. Deze aangifte heeft geleid tot een strafbeschikking van de officier van justitie. Bij de rechtbank heeft de verzoekende partij onder meer een verklaring voor recht gevorderd dat de wederpartij aansprakelijk is voor de door hem geleden en nog te lijden schade. De verzoekende partij heeft meerdere schadeposten gevorderd, waaronder een bedrag voor een vervangende arbeidskracht. De rechtbank heeft de verzochte verklaring voor recht toegewezen, maar niet het hele gevorderde bedrag voor de vervangende arbeidskracht. Volgens de rechtbank blijkt uit de medische informatie niet voldoende dat de psychische klachten van de verzoekende partij dermate ernstig van aard waren dat hij daardoor niet in staat zou zijn geweest om zijn werkzaamheden zelf te vervullen. De verzoekende partij heeft hiertegen hoger beroep ingesteld en verzoekt dat het gerechtshof een voorlopig deskundigenbericht beveelt om de psychische gevolgen van de mishandeling vast te stellen. De hof wijst dit verzoek toe en benoemt een deskundige.