Verzekeringsrecht. Verkeersongeval tussen een bestuurder van een gehuurde auto en een fietser, waarbij de fietser ernstig letsel heeft opgelopen. De verzekeraar vergoedt de (letsel)schade van de fietser en zoekt verhaal op de bestuurder, niet zijnde verzekeringnemer. Partijen zijn verdeeld over het antwoord op de vraag of de schade is veroorzaakt door opzet of roekeloosheid zijdens de bestuurder van de gehuurde auto. De rechtbank stelt voorop dat vaststaat, gelet op de strafrechtelijke veroordeling, dat de bestuurder forse verkeersovertredingen heeft gemaakt. In de kern is het verwijtbare rijgedrag terug te voeren op een overschrijding van de maximumsnelheid van ongeveer 20 km/u en op het passeren van een rood verkeerslicht op een kruispunt. Deze verkeersfouten kunnen echter naar het oordeel van de rechtbank afzonderlijk noch tezamen de conclusie dragen dat sprake is geweest van roekeloosheid. Het voorgaande leidt ertoe dat het beroep van de verzekeraar op de uitsluitingsclausule vanwege opzet of roekeloosheid faalt. De schade op grond van de WAM-verzekering is niet van dekking uitgesloten. Aldus is niet voldaan aan de tweede voorwaarde die artikel 15 WAM stelt voor verhaal van schade op de aansprakelijke persoon.

Deelgeschil. Een vrouw is al fietsend geraakt door een vallende boomtak (door plakoksel). Zij heeft daar zij ernstig letsel aan overhouden. De boom is eigendom van de gemeente. Stadswerk072 voert in opdracht van de gemeente het onderhoud aan de bomen van de gemeente uit. De vrouw stelt beide partijen aansprakelijk voor haar schade. De rechtbank oordeelt dat niet is gebleken dat het zo waarschijnlijk was dat de tak aan de plakoksel zou afbreken dat de gemeente voorzorgsmaatregelen had moeten treffen. Dit leidt tot de conclusie dat niet is gebleken dat de gemeente of Stadswerk072 onrechtmatig tegenover de vrouw hebben gehandeld.

In deze procedure vordert een vader een afschrift van het medisch dossier van zijn zoon die in een justitieel complex zelfmoord heeft gepleegd. De rechtbank wijst deze vordering af, omdat niet is voldaan aan de voorwaarden voor doorbreking van het medisch beroepsgeheim ex artikel 7:458a BW. De zoon heeft bij leven geen toestemming gegeven om gegevens uit zijn medisch dossier met zijn vader te delen. Daarnaast is door het justitieel complex aan de vader geen mededeling gedaan van een niet beoogde of onverwachte gebeurtenis, die betrekking heeft op de kwaliteit van de aan de zoon verleende zorg. Evenmin is gebleken dat de vader een zwaarwegend belang heeft bij het gevorderde afschrift. De vader heeft gesteld dat hij vermoedt dat fouten zijn gemaakt bij de medische behandeling van zijn zoon, maar hij heeft die vermoedens onvoldoende aannemelijk gemaakt.

Fietser komt ten val door botsing met een verkeerspaal op een betonnen verhoging. Als gevolg van de val heeft de fietser meerdere ribfracturen, een klaplong, een gebroken sleutelbeen en nier- en miltletsel opgelopen. De fietser stelt de gemeente aansprakelijk voor de gevolgen van het ongeval ex artikel 6:174 BW. De gemeente heeft voldoende onderbouwd dat het plaatsen van de paaltjes een noodzakelijke en op zichzelf geschikte maatregel was om te trachten de snelheidsovertredingen op de weg tegen te gaan. De omstandigheid dat het een zogenaamde proefopstelling betrof en dat de paaltjes ongeveer een half jaar na de val door de gemeente weer zijn verwijderd, maakt het voorgaande niet anders. De rechtbank concludeert dat de fietser bijzonder ongelukkig ten val is gekomen, maar de gemeente niet aansprakelijk kan worden gehouden voor de schade als gevolg van de val. De vordering wordt afgewezen.

Man komt ten val in een lijnbus. De aansprakelijkheid voor de gevolgen van de val is door de verzekeraar erkend. De rechtbank heeft in haar eindvonnis geoordeeld dat onvoldoende vast is komen te staan dat de man als gevolg van de val in de bus de (gestelde) fysieke en psychische klachten ondervindt en heeft ondervonden en dat de verzekeraar ter zake van het ongeval met de door haar gedane betalingen finaal van al haar verplichtingen jegens de man is gekweten. Tegen dit vonnis is de man in hoger beroep gekomen. De kern van het geschil in hoger beroep is de vraag of partijen na het bestreden vonnis een vaststellingsovereenkomst hebben gesloten. Het hof komt tot de conclusie dat partijen na het vonnis van de rechtbank een vaststellingsovereenkomst hebben gesloten op grond waarvan de verzekeraar een slotbetaling van € 158.000 aan de man heeft betaald tegen finale kwijting. Het hoger beroep treft geen doel. De man had volgens het hof moeten begrijpen dat de verzekeraar met een aangeboden ‘slotbetaling’ tegen ‘finale kwijting’ en het niet doorzetten van de procedure bij het hof, beoogde dat daarmee een streep werd gezet onder alle schadeposten, dus ook de buitengerechtelijke kosten van eerdere belangenbehartigers en schade wegens secundaire victimisatie.

Deelgeschil. De politie houdt een man aan in zijn woning wegens een verdenking van openlijk geweld. Bij de aanhouding is de man met een wapenstok geslagen en door een politiehond in zijn bovenbeen gebeten. Deze procedure gaat over de vraag of de aanhouding onrechtmatig is geweest en de politie aansprakelijk is, en of de man recht heeft op een schadevergoeding. Voor wat betreft de toedracht rondom de aanhouding van de man sluit de kantonrechter aan bij de situatie zoals de politie die heeft geschetst. Namelijk dat de man zich niet liet aanhouden, niks deed met de bevelen en waarschuwingen van de agenten en zich daarmee bleef verzetten. De kantonrechter toetst het verzoek aan het Begaclaim-arrest en komt tot het oordeel dat niet is voldaan aan de b-grond, omdat er geen sprake is van gebleken onschuld en dat ook niet is voldaan aan de a-grond omdat de politie niet in strijd met een publiekrechtelijke norm heeft gehandeld. De vorderingen worden afgewezen.

Strafrecht. De Hoge Raad wijdt, onder verwijzing naar de Wet aanscherping strafrechtelijke aansprakelijkheid ernstige verkeersdelicten, algemene beschouwingen aan roekeloosheid als bedoeld in artikel 175 lid 2 WVW. ‘Roekeloosheid’ is de zwaarste vorm van ‘schuld’ als bedoeld in artikel 6 WVW 1994. Van ‘roekeloosheid’ is sprake bij ‘een buitengewoon onvoorzichtige gedraging van de verdachte waardoor een zeer ernstig gevaar in het leven is geroepen, terwijl de verdachte zich daarvan bewust was, althans had moeten zijn’. De Hoge Raad past in deze uitspraak zijn eerdere (strenge) rechtspraak aan aan nieuwe wetgeving waarin de ‘roekeloosheid’ nader is omschreven. Van ‘roekeloosheid’ is voortaan in elk geval sprake als de verdachte het nieuwe artikel 5a WVW 1994 heeft overtreden. Artikel 5a WVW 1994 verbiedt iedereen ‘opzettelijk zich zodanig in het verkeer te gedragen dat de verkeersregels in ernstige mate worden geschonden, indien daarvan levensgevaar of gevaar voor zwaar lichamelijk letsel voor een ander te duchten is’. Dit artikel noemt ook een aantal voorbeelden van verkeersovertredingen waarbij dat het geval kan zijn. Bij het bewijs van artikel 5a WVW 1994 komt het aan op de ‘algehele instelling van de verdachte waar het in het concrete geval zijn deelname aan het verkeer betreft’. Het hof heeft vastgesteld dat verdachte met gierende banden zogenoemde ‘donuts’ maakte. Verdachte sloeg met een snelheid van tussen de 157 en 278 km/u op de vlucht toen twee verbalisanten hun zwaailicht aanzetten. Vervolgens botste hij tegen de linkerachterzijde van de voor hem rijdende personenauto. De verdachte heeft daarover verklaard dat hij dacht dat hij er links voorbij kon. Het hof heeft in zijn beoordeling betrokken dat de verdachte die dag veel stress had, boos was en stoom wilde afblazen, en dat hij bij eerdere ritten op die avond snelheden van meer dan 200 km/u bereikte. Op grond van deze vaststellingen heeft het hof – niet onbegrijpelijk – geoordeeld dat de verdachte opzettelijk de maximumsnelheid over een grotere afstand zeer fors heeft overschreden en dat hij heeft geprobeerd op een eenbaansweg links in te halen. Het hierop gebaseerde oordeel van het hof dat de verdachte de verkeersregels in ernstige mate heeft geschonden en dat de verdachte roekeloos heeft gereden, als voorzienbaar gevolg waarvan de verdachte het verkeersongeval heeft veroorzaakt waardoor aan het slachtoffer zwaar lichamelijk letsel is toegebracht, getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting en is toereikend gemotiveerd.

Strafrecht. De Hoge Raad wijdt algemene beschouwingen aan ‘schuld’ als delictsbestanddeel. Uit rechtspraak kan niet als algemene regel worden afgeleid dat schuld als bedoeld in artikel 6 WVW 1994 in geen geval kan worden bewezen verklaard als de gedraging van de verdachte die heeft geleid tot ongeval, haar aanleiding vindt in uitsluitend een enkel moment van onoplettendheid. Omstandigheden van geval (waartoe ook aard van verkeerssituatie kan worden gerekend) kunnen immers zodanige aandacht vergen dat ook kort moment van onoplettendheid als zeer onvoorzichtig kan worden aangemerkt. Het hof heeft geoordeeld dat verdachte, door op deze weg zonder duidelijke aanleiding als bestuurder niet zoveel mogelijk rechts te houden, maar zoveel naar links te sturen dat zij op voor haar tegemoetkomend verkeer bestemde rijstrook is terechtgekomen, zich ‘dermate aanmerkelijk onvoorzichtig en onoplettend’ heeft gedragen dat verkeersongeval aan haar schuld is te wijten. Daarbij heeft het hof in zijn beoordeling betrokken dat, mede gelet op afstand die verdachte moet hebben afgelegd voordat zij geheel op verkeerde rijstrook reed en tijd die daarmee gemoeid moet zijn geweest, niet is gebleken van omstandigheid die maakt dat niet van ‘schuld’ kan worden gesproken. Het oordeel van hof dat verdachte ‘aanmerkelijk onvoorzichtig en onoplettend’ heeft gereden waardoor aan haar ‘schuld’ te wijten verkeersongeval heeft plaatsgevonden, getuigt in het licht van wat is vooropgesteld niet van onjuiste rechtsopvatting en is toereikend gemotiveerd.

Werknemer valt volledig uit voor zijn werkzaamheden als gevolg van een burn-out. De werknemer vordert in deze procedure voor het geval het verzoek om een billijke vergoeding wordt afgewezen of de schade niet volledig wordt vergoed, voor recht te verklaren dat de werkgever tekortgeschoten is in haar verplichting ex artikel 7:658 BW jo. artikel 7:611 BW en aansprakelijk is voor de schade. De kantonrechter oordeelt dat de werkgever niet ernstig verwijtbaar heeft gehandeld of nagelaten jegens de werknemer. Ook het subsidiaire verzoek ex artikel 6:758 BW jo. artikel 7:611 BW wijst de kantonrechter af. De werknemer heeft het verband tussen zijn psychische klachten en de werkomstandigheden niet aannemelijk gemaakt. De door hem ervaren werkdruk rechtvaardigt niet de conclusie dat de werkdruk ook naar objectieve maatstaven te hoog was of dat hij feitelijk aan een te zware belasting is blootgesteld. Geen beroep op de arbeidsrechtelijke omkeringsregel. De verzoeken worden afgewezen.

Deelgeschil. Vrouw komt ten val op een parkeerplaats, verhard met grind, en loopt daarbij onder andere een gebroken pols op, met blijvende klachten en beperkingen. De vraag die voorligt is of de parkeerplaats gebrekkig of gevaarlijk was en de gemeente de schade die de vrouw door haar val lijdt moet vergoeden. Voor de toedracht van de val gaat de rechtbank ervan uit dat de vrouw is gevallen in het gras en het onkruid (de groenstrook) bij de parkeerplaats. De rechtbank is het met de gemeente eens dat een groenstrook geen onderdeel is van de openbare weg en daarmee niet onder het bereik van artikel 6:174 BW valt. Ook als ervan uit zou worden gegaan dat een groenstrook wel onder artikel 6:174 BW valt, zou de rechtbank tot de conclusie komen dat geen sprake is van een gebrekkige opstal. De rechtbank concludeert dat de ongelukkige val die de vrouw is overkomen niet het gevolg is van een gevaarzettende situatie maar een ongelukkige samenloop van omstandigheden is geweest. Daarvoor is de gemeente niet aansprakelijk.