Deelgeschil over de hoogte van het smartengeld na ongeval, waarbij fietsster is aangereden door automobilist en daarbij onder meer ernstige nierschade heeft opgelopen die heeft geleid tot verwijdering van een nier. De fietsster verzoekt de kantonrechter om haar een aanvullend bedrag van € 15.000 aan smartengeld toe te kennen, bovenop het reeds betaalde bedrag van € 20.000. De aansprakelijke verzekeraar verzet zich tegen dit verzoek. De kantonrechter oordeelt dat, gelet op de maatschappelijke ontwikkelingen in Nederland die een verhoging van het smartengeld rechtvaardigen en de ontwikkeling die de jurisprudentie laat zien, het redelijk is bij het bepalen van de hoogte van het smartengeld, ook acht te slaan op de consultatieversie van de ‘Rotterdamse Schaal’, een ordening van smartengeldbedragen bij letsel en andere persoonsaantastingen. In de Rotterdamse Schaal zijn voor wat betreft nierschade factoren als littekenvorming, weerslag op werk, levenskwaliteit en vrijetijdsbesteding, het sociale leven en relaties inbegrepen. De door de fietsster gestelde omstandigheden kunnen hieronder geschaard worden. Dat alles overziend vindt de kantonrechter een bedrag van € 28.000 aan smartengeld redelijk, zodat een bedrag van (aanvullend) € 8.000 wordt toegewezen.

Deelgeschil. De man is met zijn scooter frontaal in botsing gekomen met een andere scooter. De man is hierbij gewond geraakt en heeft hierdoor schade geleden. De verzekeraar van de scooter heeft aansprakelijkheid erkend, maar vindt dat hij niet meer dan 50% van de schade van de man hoeft te vergoeden. De man heeft volgens de verzekeraar eigen schuld aan het ongeval. De man is het daar niet mee eens en wil zijn schade volledig vergoed krijgen. De verzekeraar stelt als eerste dat de man ten tijde van het ongeval te snel reed. De rechtbank oordeelt dat uit het onderzoek van een deskundige niet anders kan worden geconcludeerd dat beide partijen rond de 30-35 km/h hebben gereden en dat de scooter van de man niet was opgevoerd. Op het punt van de snelheid waarmee gereden is, hebben de man en bestuurder een gelijk aandeel in het ontstaan van het ongeval. Er is op het punt van de snelheid niet aan de een of aan de ander een groter verwijt te maken. Daarbij voert de verzekeraar nog aan dat de man in het midden van de weg reed en stelt dat het ongeval niet gebeurd zou zijn indien de man uiterst rechts had gereden. Naar het oordeel van de rechtbank is de botsing grotendeels het gevolg van het rijgedrag van de man. De man reed op zijn eigen weghelft en is vlak voor de botsing in het midden van de weg komen te rijden, waar hij (rechts) op zijn eigen weghelft had moeten blijven. De causale bijdrage van de man aan het ontstaan van het ongeval is kleiner, maar niet afwezig. Indien de man rechts op zijn eigen weghelft had gereden, had het ongeval mogelijk voorkomen kunnen worden. De man hoefde weliswaar de onverwachte manoeuvre van de andere scooter naar het midden van het fietspad niet te verwachten, maar gelet op de omstandigheden (donker, nat wegdek, een bocht in het fietspad) en het feit dat hij de andere scooter zag aankomen (zo heeft hij verklaard op de zitting), had verwacht mogen worden dat de man anticiperend op het passeren van de andere scooter geheel rechts was gaan rijden. De rechtbank bepaalt de eigen schuld van de man op een percentage van 20%. Het ongeval is voor 80% aan de andere scooter toe te rekenen. Het beroep op de billijkheidscorrectie slaagt niet; mede omdat ten aanzien van de ernst van het letsel te weinig is gesteld.

De vrouw is in 2010 als fietser aangereden door een auto. De vrouw verzoekt de rechtbank om drie voorlopig deskundigenberichten te gelasten, uit te voeren door een neuroloog, neuropsycholoog en een verzekeringsarts. Verzoekster verzoekt de rechtbank de neuroloog en neuropsycholoog te benoemen door wie verzoekster een aantal jaren op verzoek van beide partijen is onderzocht. De verzekeraar verzet zich hier op inhoudelijke gronden tegen en ook tegen het benoemen van een verzekeringsarts. De inhoudelijke bezwaren tegen de benoeming van de neuroloog en neuropsycholoog wijst de rechtbank af omdat deze onvoldoende zwaarwegend zijn, maar zij benoemt wel nieuwe deskundigen. De rechtbank vindt dat de afwikkeling van de zaak te lang duurt en zal een nieuwe neuroloog en neuropsycholoog benoemen in de veronderstelling dat dit zal bijdragen aan een spoedige oplossing van het geschil. Het verzoek tot het benoemen van een verzekeringsarts wordt toegewezen omdat verzoekster heeft aangegeven dat het verzoek achterwege kan worden gelaten als door de neuroloog en neuropsycholoog verwaarloosbare beperkingen worden vastgesteld.

Deelgeschil. Vrouw ondervindt pigmentvlekken na laserbehandeling. De vrouw stelt de behandelaar aansprakelijk voor de schade die zij heeft geleden als gevolg van de onzorgvuldig uitgevoerde laserbehandeling. De kantonrechter oordeelt dat er geen sprake is van een geneeskundige behandelingsovereenkomst maar van een overeenkomst van opdracht. De vrouw heeft onvoldoende onderbouwd dat sprake is van blijvende ernstige klachten. De enkele aanwezigheid van enkele pigmentvlekken kort na de behandeling leidt niet tot de conclusie dat de laserbehandeling onkundig is uitgevoerd. Het verzoek tot schadevergoeding wordt afgewezen.

Deelgeschil. Bestuurder heeft op 13 juli 2019 een verkeersongeval gehad met zijn motor. Hij heeft daar ernstig letsel aan overgehouden. In deze deelgeschilprocedure verzoekt hij de rechtbank vast te stellen dat het Waarborgfonds, dan wel een in Ierland gevestigde verzekeraar aansprakelijk is voor de gevolgen van het ongeval en zijn schade moet vergoeden. De rechtbank wijst het verzoek van de bestuurder af. De reden daarvoor is dat de rechtbank het verzoek in strijd acht met de goede procesorde. De bestuurder heeft namelijk al eerder een dagvaardingsprocedure gestart waarin de vordering gelijk is aan het verzoek in dit deelgeschil. Die zaak is op de parkeerrol geplaatst in afwachting van het houden van voorlopige getuigenverhoren. De rechtbank acht het verzoek in het deelgeschil in strijd met het doel van de deelgeschilprocedure omdat niet is gebleken dat de verzochte beslissing kan bijdragen aan de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst. Omdat er al een dagvaardingsprocedure is opgestart acht de rechtbank het niet waarschijnlijk dat de onderhandelingen tussen partijen zullen worden opgestart/voortgezet nadat de rechtbank in het deelgeschil een beslissing heeft genomen. Daarnaast is de rechtbank van oordeel dat een beslissing op het verzoek in dit deelgeschil de dagvaardingsprocedure onnodig doorkruist. Bij een beslissing van de rechtbank in dit deelgeschil over de aansprakelijkheidsvraag wordt partijen de mogelijkheid ontnomen om dit geschilpunt in de dagvaardingsprocedure aan de rechtbank voor te leggen. Dit terwijl gedaagde partijen in de dagvaardingsprocedure nog geen antwoord hebben genomen naar aanleiding van de dagvaarding. In tegenstelling tot wat de bestuurder stelt, worden gedaagde partijen in de dagvaardingszaak daardoor benadeeld in hun juridische positie. Daarbij komt dat het de rechtbank niet duidelijk is geworden welk belang de bestuurder heeft indien zijn verzoek enkel in een deelgeschil wordt behandeld en niet in de dagvaardingsprocedure.

Strafrecht. Verdachte wordt veroordeeld tot zestien jaar gevangenisstraf voor de moord op zijn partner. De dood van het slachtoffer, die aan hem heeft trachten te ontkomen via het raam en is overleden na haar val op het trottoir, kan de verdachte redelijkerwijs worden toegerekend. Beide zonen van het slachtoffer krijgen een bedrag aan shockschade (beide € 20.000) en affectieschade (de een € 17.500, de andere € 20.000) toegekend. Beide zonen hebben stukken overgelegd waaruit blijkt dat zij door het bewezen verklaarde feit rechtstreeks immateriële schade hebben geleden. Ook de zus van het slachtoffer, die het lichaam van haar zus op straat heeft aangetroffen, is immateriële schade toegebracht en krijgt een bedrag aan shockschade (€ 15.000) toegekend.

Deelgeschil. In 2021 is een vrouw gevallen op het Brusselplein te Utrecht. Zij stelt dat een opstaande straatklinker de oorzaak is geweest van haar val en stelt de Gemeente Utrecht als wegbeheerder hiervoor aansprakelijk. De rechtbank wijst het verzoek af. De Gemeente Utrecht heeft de toedracht van het ongeval namelijk voldoende gemotiveerd betwist waardoor aan de beoordeling van de aansprakelijkheid van de Gemeente Utrecht niet wordt toegekomen.

In 2007 kreeg een vrouw die werkzaam was bij de politie als documentalist en buitengewoon opsporingsambtenaar last van haar rug. De huisarts heeft de diagnose van een lichte, wisselende en houdingsafhankelijke hernia gesteld. Zij is door de bedrijfsarts verwezen naar een revalidatiekliniek fysiotherapie met specialisme in re-integratie. De behandeling bij de revalidatiekliniek bestond uit een sportprogramma met krachttraining. Later is bij de vrouw een rughernia gediagnosticeerd en de diagnose partieel caudasyndroom gesteld. De vrouw verzoekt de rechtbank een voorlopig deskundigenonderzoek te gelasten. Aan dit verzoek heeft zij ten grondslag gelegd dat een deskundige de kans groot tot zeer groot acht dat het partieel caudasyndroom bij haar is ontstaan, althans verergerd als gevolg van de behandeling die door de revalidatiekliniek aan haar is gegeven. De vrouw wil ook het handelen van de bedrijfsarts laten beoordelen door een deskundige, voor zover dat de verwijzing naar de revalidatiekliniek en het laten voortzetten van de behandeling ook nadat zij daarover bij de arts bezwaren en klachten heeft geuit betreft. De kantonrechter is van oordeel dat het verzoek niet toewijsbaar is omdat het in strijd is met de goede procesorde, gelet op een eerder gewezen deelgeschilbeschikking waartegen (nog) geen hoger beroep is ingesteld.

Hoger beroep. Een automobiliste is met het rechtervoorwiel van haar auto over de voet gereden van een pakketbezorger die de weg opliep terwijl de automobilist een stilstaande vrachtwagen passeerde. De pakketbezorger heeft als gevolg daarvan letsel opgelopen. De rechtbank oordeelde dat het beroep op overmacht niet slaagde, maar het beroep op eigen schuld wel. Het hof bekrachtigt dit oordeel. De automobiliste had vanwege de verkeerssituatie ter plaatse rekening moeten houden met de mogelijkheid dat er in een woonwijk iemand achter de vrachtwagen vandaan zou kunnen komen. De omstandigheid dat zij reed in een elektrische auto had bij haar tot extra waakzaamheid moeten leiden: in de eerste plaats omdat een dergelijke auto (veel) minder goed te horen is, in de tweede plaats omdat een elektrische auto een groter acceleratievermogen heeft dan een auto met een verbrandingsmotor, waardoor de snelheid waarmee de auto optrekt hoger kan zijn dan bij een auto met een verbrandingsmotor. De pakketbezorger had echter voorrang moeten verlenen aan de automobiliste. Het hof is dus evenals de rechtbank van oordeel dat zowel de fout van de pakketbezorger als de automobiliste in gelijke mate aan het ongeval hebben bijgedragen en dat de mate van verwijtbaarheid aan de zijde van de automobiliste groter is dan die van pakketbezorger.

Verzoek voorlopig deskundigenbericht. Verzoek tot benoemen verzekeringsgeneeskundige afgewezen. Deskundigenbericht kan partijen onvoldoende opleveren gelet op de discussie over het causaal verband. In 2016 is een bestuurder van een auto van achteren aangereden. De WAM-verzekeraar van de auto die de bestuurder heeft aangereden heeft aansprakelijkheid voor de gevolgen van het ongeval erkend. De bestuurder stelt dat hij pijnklachten aan zijn nek heeft en cognitieve problemen ervaart. De verzekeraar betwist het causaal verband tussen de gestelde klachten en het ongeval. De bestuurder verzoekt de rechtbank een voorlopig deskundigenbericht te gelasten met benoeming van een verzekeringsgeneeskundige. Dit deskundigenonderzoek is volgens hem nodig om opheldering te krijgen over de actuele beperkingen en daarmee gepaard gaande belastbaarheid, zodat de mate van blijvende invaliditeit en de daarmee gepaard gaande schade kan worden bepaald. Er zijn al eerdere rapporten opgemaakt. De kantonrechter overweegt dat partijen het eens zijn dat op basis van die rapporten de causaliteitsvraag moet worden beantwoord, maar dat partijen lijnrecht tegenover elkaar staan voor wat betreft de interpretatie van die rapporten. De procedure tot het houden van een voorlopig deskundigenbericht is niet de aangewezen procedure om te beoordelen wat uit de rapporten blijkt en om de discussie tussen partijen over het causaal verband te beslechten. Naar het oordeel van de rechtbank moet eerst die discussie worden beslecht voordat een verzekeringsarts kan worden benoemd. Indien immers het deskundigenbericht wordt gelast zonder dat voornoemde discussie is beslecht, dan zal dit leiden tot een rapport dat (mogelijk) uitgaat van te veel klachten en beperkingen veroorzaakt door het ongeval. Het deskundigenbericht biedt daarmee geen mogelijkheid tot het verkrijgen van zekerheid over de causaliteitsvraag en – in het verlengde daarvan – de omvang van de schade, zodat aan de hand daarvan onvoldoende inschatting kan worden gemaakt van de proceskansen. Dit onderzoek zal partijen dan ook onvoldoende opleveren. De kantonrechter wijst het verzoek af.