Tussenvonnis. Werknemer ervaart luchtwegklachten en stelt dat deze klachten zijn veroorzaakt door de printer op zijn werk. Hiervoor heeft hij de werkgever aansprakelijk gesteld. Na een tussenvonnis is een deskundige benoemd die een rapport heeft opgesteld. De werknemer heeft geen bezwaren ingebracht tegen het deskundigenbericht. De kantonrechter is van oordeel dat het deskundigenbericht zorgvuldig tot stand is gekomen. Om te beoordelen of het inhoudelijk volledig kan worden gevolgd, zal de deskundige nog worden gevraagd om een toelichting te geven op de vragen die volgen uit de bezwaren van de werkgever.

Verzekeringsrecht. Zoon heeft in de Bentley van zijn vader 185 km/h gereden waar 100 km/h was toegestaan en is achterop een andere auto gereden. De rechtbank komt tot het oordeel dat de zoon roekeloos heeft gereden. Voor de betekenis van het begrip ‘roekeloos’ in de zin van de polisvoorwaarden moet aansluiting worden gezocht bij de wettelijke uitsluiting van artikel 7:952 BW, dat van regelend recht is. Uit de rechtspraak van de Hoge Raad volgt dat één (gevaarlijke) gedraging voldoende wordt geacht voor het aannemen van roekeloosheid. Verzekeraar is niet tot uitkering verplicht aan vader, omdat zoon roekeloos heeft gereden. De zoon moet de schade aan de andere auto en diens inzittenden vergoeden. Het beroep op artikel 15 WAM gaat ook niet op. De regresblokkade is niet van toepassing. In de hoofdzaak heeft de rechtbank overwogen dat het rijgedrag van de zoon voorafgaand aan het ongeval moet worden aangemerkt als roekeloos. Op grond van artikel 8.2 van de algemene voorwaarden is geen recht op uitkering als de vader zou hebben gereden zoals zoon deed voorafgaand aan het ongeval. De zoon mocht er bovendien niet te goeder trouw van uitgaan dat zijn aansprakelijkheid door de verzekering was gedekt. Dat betekent dat de regresblokkade niet van toepassing is.

Werknemer stelt schade te hebben geleden door koolstofmonoxidevergiftiging op het werk. De kantonrechter is van oordeel dat door de werknemer onvoldoende is aangevoerd dat er sprake is geweest van een koolstofmonoxidevergiftiging. Uit de door de werknemer overgelegde medische stukken volgt geen medische beoordeling met de conclusie dat er sprake is van een koolstofmonoxidevergiftiging. De in de verslagen terugkomende CO-intoxicatie (koolstofmonoxidevergiftiging) vindt telkens zijn oorsprong in anamnestische, dat wil zeggen door de werknemer verstrekte, informatie die niet medisch geobjectiveerd is. Hij heeft ook nagelaten om aan de hand van medische literatuur of een deskundigenbeoordeling het verband tussen de verschillende klachten en de gestelde koolstofmonoxidevergiftiging te onderbouwen. De vordering van de werknemer wordt afgewezen.

Gedupeerde van de kinderopvangtoeslagaffaire vraagt in deze voorlopig-deskundigenberichtprocedure een psychiatrisch en arbeidsdeskundig onderzoek. Omdat de Staat zich daarin kan vinden, beveelt de rechtbank beide expertises. Daarbij geldt wel dat het arbeidsdeskundig onderzoek alleen aan de orde is als het psychiatrisch onderzoek daartoe aanleiding geeft. De rechter heeft besloten dat de vragen, en de omschrijving van het voorval, zoals de gedupeerde het wil, zal worden opgenomen zoals rechtbank Overijssel (ECLI:NL:RBOVE:2024:5910) die heeft geformuleerd.

Letselschadezaak. De rechtbank Gelderland verklaart zich onbevoegd om van deze zaak kennis te nemen. De rechtbank Amsterdam heeft de deelgeschilprocedure tussen partijen behandeld en is nu dus ook voor wat betreft het daaropvolgende verzoek tot het houden van een voorlopig deskundigenbericht de exclusief relatief bevoegde rechter.

Strafrecht. Dubbele moord in Weiteveen. De rechtbank veroordeelt de verdachte voor twee moorden en verboden wapenbezit tot een levenslange gevangenisstraf. De ouders en kinderen van de slachtoffers hebben vergoeding voor affectieschade gevorderd. Zij behoren tot de kring van gerechtigden. De gevorderde bedragen, die aansluiten bij de normbedragen, worden toegewezen. De kinderen van de slachtoffers krijgen daarnaast € 50.000 en € 30.000 aan shockschade (immaterieel) toegekend. De rechtbank ziet geen aanleiding om de gevorderde schokschade te matigen gelet op de eveneens toegewezen affectieschade, aangezien naar het oordeel van de rechtbank sprake is van twee aparte schadeveroorzakende factoren. Aan de ene kant bestaat het algemene verdriet dat de kinderen hun ouders moeten missen, en aan de andere kant de hevige emotionele schok als gevolg van de directe confrontatie met de gevolgen van de bewezen verklaarde feiten.

Strafrecht. De verdachte heeft geprobeerd het slachtoffer, met wie hij een conflict had, te vermoorden door meerdere kogels op hem af te vuren. Hierdoor heeft het slachtoffer een complete dwarslaesie opgelopen. De rechtbank legt aan de verdachte een gevangenisstraf van veertien jaar op. De rechtbank stelt vast dat het slachtoffer door het strafbare feit niet langer in staat is arbeid uit inkomen te verwerven. Echter, ten aanzien van de hypothetische situatie zonder dat feit zijn er een aantal factoren die maken dat het inkomensverlies van de benadeelde partij met onvoldoende zekerheid is vast te stellen. Zo is er onvoldoende inzicht in opleiding, arbeidsmarktperspectief en loopbaankansen van de benadeelde partij om een inschatting te kunnen geven van de hypothetische situatie, terwijl voorts niet is uitgesloten dat deskundige voorlichting op dit punt noodzakelijk is. Het verkrijgen van deze informatie vergt nader en deskundig onderzoek, waarop het strafproces niet is toegesneden. De vordering met betrekking tot materiële schade wordt dan ook niet-ontvankelijk verklaard. Wel wordt aan het slachtoffer € 350.000 aan immateriële schade toegekend.

Een man heeft in 2008 een ongeluk gehad met zijn BMW-motorfiets. Hij is van mening dat dit ongeluk is veroorzaakt door een gebrek in de motorfiets en heeft BMW daarvoor aansprakelijk gesteld. De man verwijt zijn advocate dat zij na een laatste stuitingsbrief op 7 juli 2011 de vordering tegen BMW heeft laten verjaren en daarmee als beroepsbeoefenaar niet de zorgvuldigheid heeft betracht die in de gegeven omstandigheden van een redelijk bekwaam en redelijk handelend vakgenoot mocht worden verwacht. Hij vordert daarom een verklaring voor recht dat de advocate aansprakelijk is voor de schade die daarvan het gevolg is en die nader moet worden opgemaakt. De rechtbank heeft deze vordering toegewezen. Het hof bekrachtig het vonnis.

In 2023 is een circusartiest bij een kerstcircus uit het Rad des Doods gevallen. Hierbij is hij ernstig gewond geraakt. De circusartiest vordert nu dat de kantonrechter voor recht verklaart dat Duursma als de organisator van het kerstcircus aansprakelijk is voor zijn letselschade op grond van artikel 7:658 lid 4 BW. Duursma stelt dat hij niet de organisator is, dat is het bedrijf TT, maar de initiatiefnemer en exploitant van het kerstcircus. De kantonrechter wijst de vordering af omdat niet duidelijk is gemaakt dat de werkzaamheden werden verricht in de uitoefening van het bedrijf van Duursma en zij dus niet als materieel werkgever kan worden beschouwd.

In 2023 is de hond van een vrouw gebeten door de hond van een man. Als gevolg van dit bijtincident heeft de hond van de vrouw ernstig letsel opgelopen. Dit letsel heeft er uiteindelijk toe geleid dat de hond moest inslapen. Ook stelt de vrouw dat zij zelf letsel heeft opgelopen als gevolg van het bijten van de andere hond; zij zou door de hond zijn gebeten in haar handen en in haar gezicht. De vrouw vordert in deze procedure zowel de kosten voor de medische ingrepen voor de hond, als haar eigen medische kosten. Verder vordert ze € 1.000 aan immateriële schadevergoeding, wettelijke rente en incassokosten. De man stelt dat de hond van de benadeelde partij zijn hond heeft uitgelokt. Verder voert hij aan dat het bijtincident aan de benadeelde partij zelf te wijten is, waardoor zijn aansprakelijkheid vervalt of in ieder geval verminderd moet worden. Tot slot betwist hij dat zijn hond letsel heeft veroorzaakt aan de handen en het gezicht van de vrouw. De man is volgens de kantonrechter aansprakelijk voor de schade op grond van artikel 6:179 BW. De kantonrechter gaat aan het beroep op eigen schuld van de vrouw voorbij. Niet is komen vast te staan dat haar hond inderdaad onvoorspelbaar en provocerend gedrag vertoonde in het bijzijn van grotere honden en dat zij als gevolg daarvan op de hoogte had moeten zijn van dergelijk gedrag. De man moet de onverzekerde kosten voor de medische ingrepen van de hond betalen, maar niet de medische kosten van de vrouw. De gevorderde immateriële schadevergoeding van € 1.000 wordt afgewezen. De man hoeft geen incassokosten te betalen, maar wel de rente en de proceskosten.