De kantonrechter wijst het verzoek van de eisende partij af omdat het niet voldoet aan de vereisten van artikel 1019w lid 1 Rv en artikel 1019x lid 3 Rv. Het gesprek over de vaststelling van de schade tussen partijen is nog in een beginfase. Er is dus geen sprake van een geschil als bedoeld in artikel 1019w lid 1 Rv. In het verzoekschrift ontbreken gegevens over de aard en het vermoedelijke beloop van de vordering, een omschrijving van het deelgeschil en een zakelijk overzicht van de inhoud en het verloop van de onderhandelingen over de vordering. Het verzoekschrift is enkel bedoeld om het uurtarief van de gemachtigde vast te laten stellen. Daar is een deelgeschilprocedure niet voor bedoeld.

Beroepen gegrond. Ongeval tijdens militaire oefening ten onrechte aangemerkt als bedrijfsongeval. Volgens vaste rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep is het oefenen van de uitvoering van de oorlogstaak een normaal onderdeel van het uitoefenen van de militaire dienst door een beroepsmilitair. Dit gebeurt in beginsel onder normale omstandigheden, waarbij alle gebruikelijke maatregelen ter voorkoming van ongevallen worden getroffen. Het is ook mogelijk dat de uitvoering van een oorlogstaak wordt geoefend onder buitengewone omstandigheden. De oefening wordt dan gedaan onder nabootsing van bijzondere omstandigheden, zoals die zich bij daadwerkelijk operationeel optreden in een oorlogssituatie kunnen voordoen en waarbij deze bijzondere omstandigheden een verhoogd risico op verwonding of letsel meebrengen. In het algemeen zal dit verhoogde risico aanwezig zijn wanneer, juist om de oorlogssituatie realistisch na te bootsen, niet alle normaal gebruikelijke veiligheidsmaatregelen (kunnen) worden gehandhaafd. Als een dergelijk risico zich verwezenlijkt en daardoor een ongeval optreedt, wordt dat ongeval als dienstongeval aangemerkt. Naar het oordeel van de rechtbank moet het ongeval van eisers worden aangemerkt als dienstongeval en heeft verweerder het ten onrechte als bedrijfsongeval gekwalificeerd.

Een Belgische werknemer in dienst van een Belgische werkgever overkomt een arbeidsongeval in Nederland. In België geldt immuniteit van aansprakelijkheid voor de werkgever voor schade door arbeidsongevallen en is de schade gedekt door een verplicht door de werkgever af te sluiten arbeidsongevallenverzekering. Tot de hardekernbepalingen van de oude (Nederlandse) Wet arbeidsvoorwaarden grensoverschrijdende arbeid behoort artikel 7:658 BW. De Belgische werkgever vordert een verklaring voor recht die in de kern inhoudt dat artikel 7:658 BW niet van toepassing is. Hij stelt dat de Nederlandse werkgever de Detacheringsrichtlijn onjuist heeft omgezet door een artikel betreffende werkgeversaansprakelijkheid tot de hardekernbepalingen te rekenen. Bovendien is het Belgische aansprakelijkheidsrecht gunstiger voor werknemers, zodat ook op die grond artikel 7:658 BW toepassing mist. Het hof beslist dat er geen sprake is van onjuiste omzetting. Het hof geeft verder een aantal voorlopige oordelen over de vergelijking tussen Nederlands en Belgisch arbeidsongevallenrecht en vraagt partijen daarop bij akte te reageren.

Verzoek tot het gelasten van een voorlopig deskundigenbericht. De rechtbank benoemt een orthopedisch deskundige, een neurologisch deskundige en een psychiatrisch deskundige.

Strafrecht. Het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft op 19 februari 2025 twee verdachten in de Nauru-zaak veroordeeld tot langdurige gevangenisstraffen. Twee slachtoffers hebben immateriële schadevergoeding gevorderd. Het eerste slachtoffer is tijdens zijn werk als kapper door een onbekende met benzineolie overgoten en vervolgens in de brand gestoken. Het eerste slachtoffer komt een immateriële schadevergoeding van € 30.000 toe. Het tweede slachtoffer is meerdere keren tijdens het autorijden beschoten. Het tweede slachtoffer komt ook een immateriële schadevergoeding van € 30.000 toe. Vordering ten titel van verlies verdiencapaciteit wordt niet-ontvankelijk verklaard.

Strafrecht. Vaarongeval tussen twee snelle motorboten. Verdachte is bestuurder van een van de boten. Medeverdachte 1 en vader van de man die bij het ongeval is overleden was feitelijk bestuurder van de andere boot. Bewezenverklaring dood door schuld en zwaar lichamelijk letsel door schuld. De zoon van de medeverdachte 1 is overleden door het ongeval en zijn vriendin heeft aan het ongeval zeer ernstig blijvend letsel opgelopen (o.a. locked-in-syndroom). De vader, moeder en broer van de overledene hebben zich als benadeelde partij gevoegd in het strafproces, evenals de vriendin van de overledene en haar tweelingbroer, pleegmoeder en pleegvader. Ook de schipper (tevens medeverdachte 2) van de boot waar onder andere de vader zich op bevond heeft zich gevoegd. De vader van de overledene komt shockschade en affectieschade toe, maar doordat de vader deels schuld heeft aan het ongeval wordt dit bedrag verminderd tot € 20.000. De vordering wegens schokschade van de moeder en de broer van de overledene worden niet-ontvankelijk verklaard. Zij hebben onvoldoende gesteld, althans aannemelijk gemaakt. Affectieschade wordt aan de moeder toegewezen, maar een beroep op de hardheidsclausule door de broer wordt afgewezen. Aan hem wordt geen affectieschade toegewezen. De vriendin van de overledene heeft ernstig letsel opgelopen. Er is sprake van een locked-in-syndroom en zij heeft 24 uurszorg nodig. Zij heeft € 450.000 immateriële schade gevorderd; de rechtbank wijst € 300.000 toe. De vordering ten titel van verlies van verdienvermogen wordt niet-ontvankelijk verklaard omdat de behandeling ervan een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. De tweelingbroer van de vriendin van de overledene doet met succes een beroep op de hardheidsclausule vanwege bijzondere omstandigheden. Zo zijn broer en zus tijdens de geboorte afgestaan en hebben zij in hun jeugd veel meegemaakt. Voorafgaande aan het ongeval was het slachtoffer (zorg)coach van de broer en is de broer na het ongeval een van de mentoren geworden van de zus. Zowel aan de tweelingbroer als aan de pleegouders wordt affectieschade toegekend. De vordering (immateriële schade) van medeverdachte 2 wordt afgewezen. Onvoldoende gesteld en aannemelijk gemaakt dat sprake is van aantasting in de persoon als bedoeld in artikel 6:106 BW.

Strafrecht. Slachtoffer is ernstig mishandeld door de verdachte. Het hof komt tot een bewezenverklaring van poging tot doodslag en verkrachting. Het zoontje van het slachtoffer heeft een vordering van € 5.000 tot immateriële schade in de vorm van shockschade ingediend. Het hof stelt vast dat bij het zoontje een hevige emotionele schok is teweeggebracht doordat hij is geconfronteerd met de directe gevolgen van het bewezen verklaarde. De benadeelde partij was ten tijde van het feit 10 jaar oud. Hij is in de ochtend van 12 december 2021 met het slachtoffer, zijn moeder, in de ambulance meegereisd naar het ziekenhuis. Hierbij is hij geconfronteerd met het ernstige letsel dat de verdachte – zijn vader – aan zijn moeder heeft toegebracht. Dit heeft geleid tot geestelijk letsel, te weten traumagerelateerde klachten en PTSS, waarvoor het zoontje vier EMDR-sessies heeft gehad en meerdere sessies bij een psycholoog. Gelet daarop kan het zoontje aanspraak maken op vergoeding van immateriële schade. Het hof zal de vordering ten aanzien van de immateriële schade volledig toewijzen.

Strafrecht. Het slachtoffer zat op de scooter met zijn vader achterop. Er zijn meerdere kogels op het slachtoffer afgevuurd. De vader is van de scooter gevallen en het slachtoffer is ook even verderop met de scooter ten val gekomen. Hij is vervolgens van dichtbij nog door zijn achterhoofd geschoten. De vader van het slachtoffer vordert € 60.000 aan immateriële schadevergoeding bestaande uit affectie- en shockschade. De affectieschade wordt conform het Besluit vergoeding affectieschade toegewezen. De shockschade wordt ook toegewezen. De vader is ooggetuige geweest van de beschieting en het zogenoemde executieschot door het hoofd van zijn zoon. Daar komt bij dat hij zijn zoon daarna zwaargewond op straat heeft zien liggen en ter plaatse geopereerd heeft zien worden. Als gevolg hiervan is de benadeelde partij gediagnosticeerd met PTSS en heeft hij EMDR-therapie ondergaan. De rechtbank is van oordeel dat is voldaan aan de criteria voor toewijzing van een vergoeding van shockschade ex artikel 6:106 sub b BW. De zus van het slachtoffer heeft haar broer zwaargewond op straat zien liggen en ter plaatse geopereerd zien worden. Zij is ook als gevolg hiervan gediagnosticeerd met PTSS en heeft zij EMDR-therapie ondergaan. De zus komt een schadevergoeding van € 30.000 toe in de vorm van shockschade.

Deelgeschil. Mevrouw is ten val gekomen in een winkelcentrum waar renovatiewerkzaamheden plaatsvonden. Mevrouw is gestruikeld over rubberen matten en door de val heeft zij onder andere een verstuiking van haar enkel en een zwelling van haar knie opgelopen. De vrouw stelt dat het betrokken bouwbedrijf en/of de eigenaar van het winkelcentrum aansprakelijk zijn/is. De rechtbank past de Kelderluik-criteria toe en komt tot de conclusie dat er geen sprake is van een gevaarzettende situatie waarvoor bepaalde veiligheidsmaatregelen getroffen hadden moeten worden. Ook geeft de rechtbank aan dat de toedracht niet geheel vaststaat en dat de vrouw wisselende verklaringen heeft afgelegd over de toedracht en het letsel. Niet gesteld of gebleken is dat mevrouw was afgeleid of dat er anderszins een reden voor haar was om niet de vereiste oplettendheid en voorzichtigheid in acht te nemen. Gelet op de aard, omvang en stand van de renovatiewerkzaamheden moeten de door het bouwbedrijf genomen (veiligheids)maatregelen in beginsel als adequaat worden beschouwd. Dat mevrouw desondanks ten val is gekomen, kan het betrokken bouwbedrijf en/of de eigenaar van het winkelcentrum niet aangerekend worden. De rechtbank wijst het verzoek af omdat niet is komen vast te staan dat het bouwbedrijf of de eigenaar van het winkelcentrum onrechtmatig hebben gehandeld.

Deelgeschil. Werkneemster vindt dat zij door haar werk ziek(er) is geworden en dat de werkgever niet genoeg heeft gedaan om dat te voorkomen. Volgens de werkgever bestaat er niet een zodanig verband tussen de werkomstandigheden en de arbeidsongeschiktheid van werkneemster dat hij daarvoor als werkgever aansprakelijk is. Partijen hebben twee deskundigen gevraagd daar onderzoek naar te doen en een expertiserapport op te stellen. Over een van de rapporten bestaat discussie. Mevrouw stelt dat er sprake is van steekhoudende en zwaarwegende bezwaren die maken dat partijen niet gebonden zijn aan het rapport. De kantonrechter oordeelt dat je aan een rapport dat je samen laat opstellen in principe vast zit. De kritiekpunten, die in feite grotendeels neerkomen op ‘cosmetische’ bezwaren, kunnen naar het oordeel van de kantonrechter niet nu nog, bijna vier jaar na het definitieve rapport, ertoe leiden dat het rapport van tafel gaat. De kantonrechter vindt dat partijen eraan gebonden zijn. In een overweging ten overvloede geeft de rechter aan dat het tijdsverloop tussen het ontstaan van de klachten in 2009, de aansprakelijkstelling in 2011, de gezamenlijke vraagstelling aan deskundigen in 2019 en dit deelgeschil zorgwekkend is en een duidelijke indicatie dat er onvoldoende voortvarend is opgetreden door partijen/belangenbehartigers in deze zaak.