Bij vonnis van 25 april 2023 heeft deze rechtbank voor recht verklaard dat de Staat jegens verzoekers onrechtmatig heeft gehandeld met betrekking tot de vaststellingsbesluiten en de terugvorderingsbesluiten van de kinderopvangtoeslag. Verzoekers hebben in deze procedure bevestigd dat zij weloverwogen de keuze hebben gemaakt om de door hen geleden schade via de civielrechtelijke weg te verhalen en dat zij geen gebruik wensen te maken van het bestuursrechtelijke compensatietraject. Verzoekers zijn het vertrouwen kwijt in door de Staat ingeschakelde schade-expert en willen hun schade laten inventariseren door een onafhankelijke deskundige. Verzoekers vragen om een voorlopig deskundigenbericht met benoeming van een psychiater en een arbeidsdeskundige. De Staat voert hiertegen verweer. De rechtbank is van oordeel dat de ouders, slachtoffers van de toeslagaffaire, voldoende concrete feiten hebben gesteld die een toewijzing van het verzoek voor henzelf kunnen rechtvaardigen. Wel wordt eerst een psychiater benoemd en daarna een arbeidsdeskundige. Hoewel (nog) niet vaststaat dat de Staat ook onrechtmatig heeft gehandeld jegens de kinderen wijst de rechtbank het verzoek tot het benoemen van een psychiater toe. Het verzoek tot het benoemen van een arbeidsdeskundige is voorbarig en niet doelmatig en wordt dus afgewezen. De rechtbank formuleert een vraagstelling en laat partijen toe zich uit te laten over de persoon van de te benoemen deskundige.

Strafrecht. Een man heeft op klaarlichte dag in het centrum van Rotterdam het slachtoffer meermaals met een machete gestoken en op het slachtoffer ingehakt. Het slachtoffer is aan zijn verwondingen overleden. De man wordt veroordeeld voor doodslag. Aan de moeder en partner, die in het ziekenhuis zijn geconfronteerd met de verwondingen aan het lichaam van het slachtoffer, wordt shockschade toegekend. Het immateriële deel wordt begroot op € 35.000. Aan de partner wordt daarnaast affectieschade toegewezen tot een bedrag van € 20.000. Aan de moeder en de vader wordt affectieschade toegewezen tot een bedrag van € 17.500.

Mensenrechten. BNNVARA heeft een uitzending gemaakt waarbij aandacht wordt besteed aan de rol van meneer en mevrouw, bij het ontduiken van sancties tegen Iran. Zij stellen zich op het standpunt dat door de uitzending hun eer en goede naam zijn aangetast, wat onrechtmatig is, en dat hun recht op eerbiediging van hun persoonlijke levenssfeer in de gegeven omstandigheden zwaarder moet wegen dan het recht van BNNVARA op vrijheid van meningsuiting. Zij vorderen daarom een verbod op de uitzending. Dit gevorderde verbod beperkt het recht op vrije meningsuiting van BNNVARA. Daarmee gaat het in deze zaak om een botsing tussen twee gelijkwaardige grondrechten. Bij de beantwoording van de vraag welk recht zwaarder weegt, moeten de wederzijdse belangen worden afgewogen. De inbreuk op het andere recht moet daarnaast ook voldoen aan de noodzakelijkheidstoets van artikel 8 lid 2 EVRM dan wel artikel 10 lid 2 EVRM. Bij de belangenafweging dient gekeken te worden naar de omstandighedencatalogus. Het hof stelt op basis van het feitenmateriaal vast dat de rol van de man en vrouw bij de sanctieontduiking veel beperkter was dan de rol die BNNVARA stelt. Daarbij betrekt het hof het gezag van BNNVARA als onderzoeksprogramma. Dit leidt tot de conclusie dat het recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer en bescherming van de eer en goede naam in dit geval zwaarder weegt dan het eveneens zwaarwegende belang van BNNVARA. Het hof gebiedt BNNVARA de uitzending offline te halen en te houden.

Deze zaak gaat over zwangerschapsdiscriminatie. Het is de vraag of de arbeidsovereenkomst door de werkgever niet is verlengd in verband met de zwangerschap van de werkneemster. De werkneemster heeft genoeg gesteld om zwangerschapsdiscriminatie te vermoeden en de werkgever heeft niet bewezen dat het anders is. Er is volgens de kantonrechter sprake geweest van verboden onderscheid bij het niet verlengen van de arbeidsovereenkomst. De werkgever heeft daarom ernstig verwijtbaar gehandeld, waardoor de werkneemster recht op schadevergoeding heeft. Bij bepaling van de hoogte van de billijke schadevergoeding moet rekening worden gehouden met de omstandigheden van het geval en de door de Hoge Raad in de New Hairstyle-beschikking genoemde gezichtspunten. De kantonrechter wijst vergoeding van inkomstenverlies toe van € 8.793,84 bruto. Discriminatie is een ernstige normschending. De kantonrechter is van oordeel dat de werkneemster door die normschending recht heeft op een immateriële schadevergoeding en stelt deze op grond van de omstandigheden van dit geval naar billijkheid vast op een bedrag van € 2.500 bruto.

Een vrouw heeft een ziekenhuis aansprakelijk gesteld vanwege delay bij het vaststellen van het caudasyndroom bij haar. Een neuroloog heeft een medisch advies uitgebracht in opdracht van de aansprakelijkheidsverzekeraar van het ziekenhuis met de conclusie dat er geen sprake is geweest van onzorgvuldig handelen. Het ziekenhuis verzoekt nu de rechtbank een voorlopig deskundigenbericht te gelasten door een neuroloog. De vrouw wil ook een deskundigenbericht, maar is het niet eens met het ziekenhuis over welke vragen er gesteld moeten worden. De rechtbank beveelt een onderzoek door een deskundige en formuleert de vraagstelling. De kosten moeten worden gedragen door de verzoekende partij, in dit geval het ziekenhuis.

Een vrouw heeft als gedupeerde van de kinderopvangtoeslagaffaire over de jaren 2006 t/m 2009 te maken gekregen met terugvorderingen van kinderopvangtoeslag voor een bedrag van in totaal ruim € 82.000. De vrouw ervaart als gevolg hiervan onder meer burn-outklachten en andere psychische klachten. De vrouw heeft een definitieve compensatiebeschikking ontvangen van de Belastingdienst/Toeslagen. Zij stelt dat haar werkelijke materiële schade veel hoger is en is tegen deze compensatiebeschikking in bezwaar gegaan. De vrouw verzoekt nu om in deelgeschil de Staat te bevelen om medewerking te verlenen aan de inschakeling van een of meer onafhankelijke deskundigen en om betaling van een voorschot op de vergoeding van de schade van de vrouw. De rechtbank is van oordeel dat nu er sprake is van een bestuursrechtelijk pad dat de vrouw en de Staat volgen en het feit dat er geen civielrechtelijke route loopt op dit moment, maakt dat de zaak zich nu niet leent voor de deelgeschilprocedure. Er vindt ook geen omzetting naar een voorlopigdeskundigenberichtprocedure plaats. Dit betekent dat de verzoeken van de vrouw worden afgewezen. Het verzoek is gelet op de omstandigheden onnodig en onterecht ingesteld. Begroting van kosten blijven achterwege omdat een deelgeschil niet de geëigende weg is en dat voor de gespecialiseerde advocaat van de vrouw bekend had moeten zijn.

Strafrecht. Verdachte krijgt een gevangenisstraf van 24 maanden en tbs met voorwaarden voor de zware mishandeling van een politieagent in de uitoefening van zijn bediening. De politieagent heeft een vordering tot schadevergoeding ingediend. Bij de hoogte van de immateriële schade heeft hij aansluiting gezocht bij ‘De Rotterdamse Schaal’. Volgens hem voldoet hij ten minste aan de categorie ‘minder ernstig hersenletsel’. Het gevorderde bedrag is gesteld op het maximum binnen die categorie: € 28.000. Volgens de rechtbank kan ‘De Rotterdamse Schaal’ niet zonder meer worden toegepast nu ‘De Rotterdamse Schaal’ zich nog in de consultatiefase bevindt. De rechtbank matigt het bedrag tot € 20.000.

Strafrecht. Het hof veroordeelt de verdachte ter zake van doodslag en verboden wapenbezit tot een gevangenisstraf van acht jaar. Het hof kent de moeder van het slachtoffer affectieschade ter hoogte van € 20.000 toe. De moeder krijgt ook € 40.000 toegekend aan shockschade. Zij was aanwezig in de woning toen haar dochter geraakt werd door een kogel en heeft haar ernstig gewonde dochter aangetroffen in de slaapkamer. Als gevolg van deze gebeurtenissen is ze gediagnosticeerd met een posttraumatische stressstoornis. De zus van het slachtoffer krijgt geen affectieschade toegekend omdat zij volgens de wet niet voor een vergoeding van affectieschade in aanmerking komt. Het beroep op de hardheidsclausule ex artikel 6:107 lid 2 aanhef en onder g BW slaagt niet. De zus krijgt ook geen schokschade toegekend. Ze was niet aanwezig in de woning, maar heeft het lichaam van haar zus wel gezien in het mortuarium. Deze confrontatie was echter niet onverhoeds. Verder is er onvoldoende onderbouwd dat het gestelde geestelijk letsel van de zus het gevolg is van de confrontatie met het lichaam van haar zus.

Vervolg hoger beroep van tussenvonnis na verwijzing (Fjordenpaarden-arrest). Het hof stelt dat door de verzekeringnemer, de organisator van de paardenritten, niet aan de voorwaarden van de verhuurclausule werd voldaan, waardoor de verzekeraar in beginsel het recht heeft om zich te beroepen op het ontbreken van polisdekking. De vraag of een beroep op de verhuurclausule naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, ex artikel 6:248 lid 2 BW beantwoordt het hof ontkennend. Voor de verzekeringnemer was het voldoende duidelijk dat de verhuurclausule onverminderd gold voor een buitenrit op verhuurde paarden. Bij deze verhuurclausule had de verzekeraar een uitgesproken belang. De stelling van de verzekeringnemer dat het ongeval ook plaats had gevonden als er wel was voldaan aan de verhuurclausule is niet vast komen te staan. De verzekeraar heeft een inspectie gedaan bij het bedrijf van de verzekeringnemer, maar toen vonden er nog geen manegeactiviteiten plaats. De verzekeraar kon dus niet weten wat de bedrijfsvoering van de verzekeringnemer inhield waar het activiteiten met paarden betrof. Verder heeft de verzekeraar de verplichting om ervoor te zorgen dat de dekking aansloot op de bedrijfsvoering van de verzekeringnemer niet geschonden.

Tussenvonnis. Een man, ervaren in de vechtsport jiujitsu, nam deel aan een door een Judo Bond Nederland (JBN) georganiseerde jiujitsuwedstrijd waarbij hij knieletsel opliep tijdens een wedstrijd tegen een zwaardere tegenstander. De man vordert een schadevergoeding van JBN omdat JBN hem niet heeft geïnformeerd over de samenvoeging van de gewichtsklassen. De rechtbank is van oordeel dat als de JBN bij deze wedstrijden verschillende gewichtsklassen samenvoegt, hij een zorgplicht heeft om deelnemers daarover te informeren. De rechtbank acht voorshands aannemelijk dat de JBN niet heeft voldaan aan deze zorgplicht maar laat de JBN toe tot het leveren van tegenbewijs dat hij de deelnemers heeft geïnformeerd. Als niet komt vast te staan dat de JBN de man heeft geïnformeerd, is de JBN aansprakelijk voor de geleden schade.